Bij ongelukken krijg ik inderdaad ook altijd een onbestemd gevoel, hoop altijd maar op een afloop die voor alle betrokken partijen goed is, maar helaas is dat natuurlijk niet mogelijk. Ik zal er ook nooit bij staan kijken of iets dergelijks, eerder heel hard weg rennen
Afgelopen jaar heeft een goede vriend van mij ook een behoorlijk ernstig ongeluk gehad, heeft 8 weken kritiek gelegen, maar is er boven wonder erg goed vanaf gekomen. Maar zoiets drukt je wel met je neus op de feiten.
@Lotte: Kan me goed voorstellen dat jij ook veel heftige dingen mee maakt tijdens je werk. Ik geloof dat ik daar toch wel erg veel moeite mee zou hebben, ook al zegt men dat alles went. Ik heb dan ook respect voor de mensen die het wel kunnen.
Ga nog maar even wat studeren en vanavond bij mijn ouders eten
.
, de ene situatie raakt je meer als het andere..
,
. Mag wel naar fysio.
. We zullen zien 
. Daarna heeft ze nog los gelopen met de Painthorse van stal, dat was wel erg komisch.. Wo is best een femme fatale en de Paint vond dat wel wat
. Wo ging zich enorm uitsloven, de sloerie
.
. Het is wel een lieverd
Ik was bijna thuis (en we wonen aan een binnendoorweg, die dus niet gestrooid wordt) en ik had in het begin van de weg rustig aan gedaan omdat het wel eens glad kon zijn. Dat bleek daar mee te vallen, dus ik gaf wat meer gas. In de bocht was het wel weer heel glad wat ik dus niet overzien had. De achterkant van de auto begon te glijden en ik ging tegensturen. Ging vervolgens de andere kant op glijden en voor ik het wist stond ik omgekeerd in de berm. Wat een eng moment om die bomen zo dicht bij te zien komen! Gelukkig lag er zoveel sneeuw in de berm dat ik vrij snel stil stond. Ik heb echt mazzel gehad, bijna de auto van mams in puin.
Maar wie weet doet ze het dan niet meer. Aquila kon ook nog wel eens steigeren, maar dat heeft ie met mij nooit gedaan.