Antonius, wat wint je dochter erbij als je weer naar huis gaat? Ze mist haar mama. Dat lijkt me doodnormaal. Ze mist jou als persoon. Niet de ruzies. Niet de negeermomenten. Niet de spanning die te snijden is. Ze mist JOU. Al het negatieve neemt ze er maar wat graag bij, zolang ze maar haar ouders heeft. Het belangrijkste in deze zaak is dat zij zich absoluut niet schuldig voelt om jouw vertrek, en dat haar dat ook nooit, door niemand, wordt aangepraat. Laat haar voelen dat je haar ontzettend graag ziet, dat zij hier geen schuld aan heeft. Vertel (uiteraard) ook niets slecht over papa. Laat haar loyaal zijn naar jou en je ex, en zorg dat dat voor iedereen die ermee te maken krijgt ook 100% duidelijk is dat je geen wijzende vingers accepteert op dat vlak.
Daarnaast moet je je ook bedenken dat zij al bij al veel meer baat zal hebben bij een mama die oprecht gelukkig is, dan bij een mama die zich "voor de lieve vrede" in allerlei bochten wringt en vanbinnen ongelukkig is. Kinderen merken dat écht wel. Het zal aanpassen zijn, er zullen traantjes en frustratiemomenten zijn, maar al bij al vindt dat op zich wel een middenweg waar iedereen tevreden mee is. Zolang je maar allemaal aan hetzelfde zeel trekt.
Even terzijde: ik begrijp je gevoel van vrijheid maar al te goed... Dat heb ik zo om de 6 weken
Maar aan de andere kant zou ik hem ook niet kunnen missen.
En inderdaad, zoals Hanne zegt, wanneer is het BK? Ik duim mee dan! Stuur ik alvast wat valium zodat je niet van stress langs de piste stuitert
@ PP: fijn dat je terug aan de slag kan met canch! Hoe lang heeft ze nu rust gehad?