Bokt.nl

**Geplaatst**: 15-11-23 00:52

Geplaatst: 15-11-23 00:52

Ik ben nu bijna een jaar werkzaam in de gehandicaptenzorg, mijn doelgroep is LVB jongeren met bijkomende gedrags- en persoonlijkheidsproblematiek. Op mijn groep is er vrijwel geen fysieke agressie (uitgezonderd agressie op (hun eigen) spullen, maar niet richting zichzelf/ons), wel verbaal; dat is een kwestie van niks persoonlijk opvatten en verminderd duidelijk zodra het respect verder dan cliënt-begeleider, maar echt naar jou persoonlijk als hulpverlener begint te groeien.

Wij werken met piepers en bij ons woonteam zijn andere LVB en MVG woningen aangesloten. En ik moet zeggen, zodra we rennen naar een pieper waarbij je vervolgens met 6 man een halfuur een bijtende cliënt moet fixeren welke zich niet in woorden uit kan drukken, ben ik maar wát blij dat ik met ‘mijn’ kinders het gesprek aan kan gaan zonder fysieke agressie.

Ik ben ook bezoekvrijwilliger bij een cliënt op hetzelfde woonzorgpark die weer in de ouder wordende LVB doelgroep valt, dit is een ontzettend relaxed groepje zonder enige fysieke agressie en een stukje zorg (zoals bijv. een luier/andere ouderdomskwaaltjes). En zo zijn er op dit park nog tal van doelgroepen waarbij gedrag meer op de voorgrond staat, tot volledige lichamelijke zorg.

Ga gerust het gesprek aan met je leidinggevende of je niet beter bij een andere doelgroep past. Ongeacht de doelgroep is het opbouwen van een vertrouwensband en de unieke signalen van een cliënt leren zien cruciaal, maar er zijn zo ontzettend veel mogelijkheden waarbij fysieke agressie níét voorkomt. Het normaliseren ervan binnen een organisatie of team gebeurt haast automatisch en dat ga je in je eentje helaas niet veranderen. Kies dus ook voor jezelf en kijk verder zodra je merkt dat het erg veel weerstand bij je opwekt als er een vorm van agressie op de woongroep is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-11-23 17:08

Geplaatst door de TopicStarter : 15-11-23 17:08

Ik werk via een uitzendbureau in de gehandicaptenzorg om te kijken of ik dit werk echt wil blijven doen. Dus was wel even k*t dat die incident gebeurde maar het was wel een weak up call. Het zijn gehandicapten dus hun brein werkt niet als " normale " mensen. Dit heb ik letterlijk moeten ervaren helaas.
Sinds gisteren ook gehoord dat wij ook een alarm knop op de telefoon hebben en als je die in drukt dat er dan z.s.m hulp van alle kanten komt. Wel raar dat het me na 5 weken pas uitgelegd wordt maar goed..

Afgezien van het incident vind ik het wel erg leuk werk en begin het ook leuker te vinden. Naarmate de cliënten je vaker zien, hoe vriendelijker en gemoedelijker het gaat.

**Geplaatst**: 15-11-23 17:45

Geplaatst: 15-11-23 17:45

Wpaard schreef:
Het zijn gehandicapten dus hun brein werkt niet als " normale " mensen. Dit heb ik letterlijk moeten ervaren helaas.

Daar ben ik het toch niet helemaal mee eens. Er zijn veel verschillende (soorten) beperkingen. Het brein van mensen met bepaalde aandoeningen werkt inderdaad anders dan bij mensen zonder die aandoening, maar ik vind niet dat je dat kan veralgemenen naar “gehandicapten”.
Er zijn verder ook beperkingen waarbij de hersenen prima werken, maar die bijvoorbeeld het sociaal functioneren wel belemmeren. Denk maar aan vele oog- of gehoorproblemen. Als je bv niet hoort kan je gemakkelijk missen dat iemand je gedag zegt en je zegt dan niets terug. Dat komt voor mensen zonder gehoorproblemen al snel als ongepast / onbeleefd over. Zoiets heeft niets te maken met de hersenen maar wel met de fysieke beperking op zich.

Bovendien: er zijn inderdaad cliënten met ernstige gedragsproblemen en/of emotionele problemen. Soms hangt dat samen met de aandoening, maar dat is ook helemaal niet altijd zo. Mensen met een beperking lopen over het algemeen meer risico om slachtoffer te worden van mishandeling, misbruik en/of verwaarlozing. Dat kan zich voordoen in het gezin van herkomst, in de voorziening, op school of op het werk, door onbekenden of in de gemeenschap. Ook dat kan zeker een reden zijn voor gedrags- of emotionele problemen.

Uitspraken zoals degene die ik gequote heb, zijn stigmatiserend en dragen ertoe bij dat mensen met een beperking zich anders voelen, het gevoel / de idee krijgen dat ze uitgesloten worden, ze nutteloos zijn in onze samenleving enz.

Wat je meegemaakt hebt is absoluut niet ok en het is belangrijk dat je je goed opgevangen / gesteund voelt.
Probeer eens verder te kijken dan dat gedrag, te achterhalen waarom die cliënt dit deed, bespreek het met je collega’s enz. Als je begrijpt wat tot dat incident geleid heeft en je je kan inleven in de cliënt, dan kan je in bepaalde gevallen vermijden dat zulke incidenten zich (frequent) voordoen.

**Geplaatst**: 17-11-23 03:05

Re: gehandicaptenzorg

Geplaatst: 17-11-23 03:05

Ik vind niks stigmatiserend aan de uitspraak van ts. Het is wellicht een vrij kort door de bocht verklaring maar denk dat een ieder wel snap wat ze er mee bedoelt.
Er is bij ts iig sprake van wat inzicht in de doelgroep en naarmate ze er langet werkzaam is zal dit hopelijk enkel groeien.

**Geplaatst**: 17-11-23 06:59

Geplaatst: 17-11-23 06:59

Het is niet perse stigmatiseren maar het is ook niet helemaal hoe het zit. Mijn brein werkt ook.op een unieke manier. Hoe ik het zie, je hebt verschillende ontwikkelings niveaus en daarbinnen maak je ook weer onderscheid tussen bijvoorbeeld adaptieve vaardigheden ( wat kan iemand op praktisch gebied, bijv adl, huishouden) sociaal emotionele ontwikkeling, taal/spraak. Vaak zie dat dit niet in evenwicht is. Dat noemen ze een dysharmonisch ontwikkelingsprofiel. Als iemand hele dure woorden gebruikt ga je haast automatisch verwachten dat iemand jou wel begrijpt. Dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Wij hebben cliënten die vaak overschat en overvraagt worden daardoor. Dat is iets waar veel wat wij dan noemen gedragsproblemen vandaan kunnen komen. Maar feitelijk sluiten we dan gewoon niet goed aan bij wat de cliënt echt nodig heeft. Dat kan ook vanuit de omgeving komen, ouders, werk. Dat is de constante puzzel die we als begeleiding moeten leggen.

**Geplaatst**: 17-11-23 08:33

Re: gehandicaptenzorg

Geplaatst: 17-11-23 08:33

Hé TS, jeetje wat een nare situatie heb je meegemaakt!
Ik ga mee met mijn voorgangers: er zijn zoveel doelgroepen binnen de gehandicaptenzorg, er is vast wel iets wat bij je past.
In het begin heb ik ook als flex’er gewerkt in de gehandicaptenzorg zorg en zo allemaal verschillende groepen gezien. Wel heb ik altijd binnen kind&jeugd gewerkt. Daarna ging ik vast op een woning voor jongeren met een licht verstandelijke beperking werken. Hier werd ik regelmatig uitgescholden, maar dit was niet persoonlijk en deden ze omdat ze het niet met me eens waren of me niet snapten. Dat wetende hielp wel iets, maar was alsnog niet fijn.
Inmiddels werk ik al heel wat jaren ambulant in de gehandicaptenzorg en kom bij mensen thuis. Een paar jaar geleden hebben we met een veiligheidsfunctionaris gesproken over grensoverschrijdend gedrag. We kwamen er achter dat we vaak boze cliënten hebben en dat ‘normaal’ zijn gaan vinden. Dan word je wel weer even op scherp gezet, het is niet normaal.

Binnen de gehandicaptenzorg zijn zoveel verschillende groepen, er is vast iets wat bij je past.

Je geeft aan dat je het bij de manager hebt aangegeven. Misschien goed om even te informeren of er ook een meldingssysteem is. Dan komt er namelijk een melding op naam van die cliënt en als er veel meldingen zijn, moeten ze bijv kijken of de cliënt niet beter op een andere groep past of de gedragswetenschapper kan meekijken.
Verder misschien goed om te overwegen of je er zelf nog iets mee wil. Vaak hebben organisaties wel een opvangteam of vertrouwenspersoon.

**Geplaatst**: 17-11-23 09:36

Geplaatst: 17-11-23 09:36

Je zit niet in een verkeerd werkveld, maar bij een verkeerde werkgever.

Na 5 weken uitleg hoe een noodsysteem werkt... absoluut geen goede na zorg na een agressie incident, waarschijnlijk geen goede meld procedure voor incidenten en afwikkeling en de "het hoort bij het werk" mentaliteit.

Ik heb jaren op een gesloten woon en crisis afdeling gewerkt binnen de ggz. Daar kwam ook veel agressie voor. Veel mensen kwamen knal psychotisch door politie of beveiliging binnen voor crisis. Ook zijn er de nodige dingen gebeurt.
Maar het werd nooit, maar dan ook nooit "normaal" gevonden.
Er was altijd goede nazorg en een grondige evaluatie schriftelijk en irl wat er gebeurde, wat het met je deed en wat we als organisatie konden doen om een dergelijk incident waar mogelijk konden voorkomen.
Agressie kan passen bij de doelgroep maar is nooit normaal. Zeker bij iemand die er net werkt is de nazorg belangrijk.

En veiligheidssystemen niet uit leggen

dat was echt het eerste wat we deden als er een nieuw iemand op de afdeling kwam. Van schoonmaker tot stagiaire, van familie tot nieuwe collega.

**Geplaatst**: 17-11-23 09:52

Geplaatst: 17-11-23 09:52

Kimbers schreef:
Er is bij ts iig sprake van wat inzicht in de doelgroep en naarmate ze er langet werkzaam is zal dit hopelijk enkel groeien.

Ik zeg ook niet dat er geen inzicht in de doelgroep is. Ik zeg wel, dat "gehandicapten" een ruim begrip is en je zaken als "een anders werkend brein" niet kan stellen voor de gehele groep "gehandicapten". Daarnaast zeg ik dat - los van vooropleiding, ervaring, ... - het loont om na te gaan wat er onder het gedrag zit. Is dat onderdeel van de beperking? heeft de persoon nare / traumatische ervaringen gehad? wordt de cliënt te hoog ingeschat? Of wordt de cliënt over- of onderprikkeld? Is het gestelde gedrag werkelijk een gedragsprobleem of stelt de cliënt gedrag dat past bij het bereikte ontwikkelingsniveau?
Als je daar zicht op hebt, kan je mogelijk ook bepaalde incidenten vermijden. Als je zulke situaties toeschrijft aan: "gehandicapten hun brein werkt nu eenmaal anders", dan plaats je jezelf als begeleider in een situatie waarin je maar gewoon alles moet ondergaan, waarin je geen controle hebt (want je kan nu eenmaal het brein van de cliënt niet veranderen, daar heb je geen invloed op) of dan wordt de cliënt weggestuurd /doorgestuurd (wat weer negatieve impact heeft op de cliënt en de problemen enkel doet toenemen). Ga je daarentegen wel na wat er onder het gedrag zit, dan kan je zelf wel meer controle krijgen in zulke situaties en hoeft de cliënt niet weggestuurd te worden.

Verder ben ik het eens met SusanH dat gesteld gedrag soms onterecht gelabeld wordt als gedragsprobleem en de moeilijkheden ook kunnen voorkomen uit het niet afgestemd zijn van de hulp / begeleiding / ondersteuning op de noden van de cliënt.

**Geplaatst**: 17-11-23 10:10

Geplaatst: 17-11-23 10:10

Maar dat kost tijd hé, in 5 weken ga je dat niet allemaal leren. Dus ik vindt het geen gekke opmerking als je nog maar net begint.

Minimaal ben je wel een jaar verder voordat een cliënt je wat vertrouwd en jij de cliënt 'goed' kent en kennis hebt van zijn of haar gedrag.

Overigens als je echt nieuw bent , moeten je collega's je daarin begeleiden / inwerken. Dat is hier onvoldoende gebeurd. En dat gebeurd op zoveel meer plekken. Incidenten zijn ook wel enigsinds te voorkomen als mensen goed worden ingewerkt. Het is nu helaas wel zo , dat ze inderdaad alles maar aannemen. Met of zonder ervaring, en al snel staan die mensen op de groep alleen te werken vaak ten nadele van de cliënt. Maar ook voor de medewerker zelf lijkt mij het geen fijn gevoel. En al een hoger risico op incidenten.

We gaan er helaas naar toe door de ernstige tekorten dat cliënten vaker een onbekend iemand voor de neus krijgen die niet goed bekend zijn met hun wensen / behoeften / sociaal emotioneel niv. En gedragingen. Het gebeurd nu al veel , en je ziet echt dat cliënten minder goed in hun vel zitten. Daardoor heb je automatisch al meer spanning bij een cliënt, want elke dag een onbekende voor je neus waarbij je je af moet vragen, weet diegene wel wat ik nodig ben kan ook hoger risico geven op meer incidenten.

Maar goed ik wijk af , de ts gaat dit heus nog wel leren hoe alles in elkaar zit. Alleen na 5 weken kun je dat nog niet verwachten. Daar gaan jaren overheen voordat je alle termen en verschillen weet.

**Geplaatst**: 17-11-23 10:48

Geplaatst: 17-11-23 10:48

Kimbers schreef:
Ik vind niks stigmatiserend aan de uitspraak van ts. Het is wellicht een vrij kort door de bocht verklaring maar denk dat een ieder wel snap wat ze er mee bedoelt.

Het is een uitspraak die makkelijk kan leiden tot het idee dat je het toch niet kunt begrijpen, en dat iemand dus 'nou eenmaal' soms agressief is.

Maar dan mis je de kans om te zien waarom die reactie wellicht wel degelijk logisch was. En ook goed te begrijpen als je het vanuit het perspectief van de client bekijkt. Bijvoorbeeld: die client doet hartstikke zijn best om een belangrijke taak, het thee zetten, helemaal goed te doen, en vervolgens komt er een onbekende die daar zomaar doorheen walst.

Stel je dan voor dat je zelf een belangrijke taak aan het doen bent, bijvoorbeeld de muur aan het schilderen, en terwijl je daarmee bezig bent komt er ineens een vreemde, pakt een pot verf met een andere kleur en gaat ook schilderen. Agressie is dan nog steeds niet goed, maar ik denk wel dat je dan behoorlijk verontwaardigd uitroept: "wat doe jij nu???"

Er zijn dingen anders: voor mensen zonder beperking is het thee zetten wellicht niet zo'n belangrijke of moeilijke taak, terwijl het voor iemand met een verstandelijke beperking wel echt een hele opgave kan zijn aan de top van hun kunnen. En de meeste mensen kunnen hun frustratie uiten in woorden, wat hij misschien niet altijd kan.

Maar als je begint met 'hun brein werkt nou eenmaal helemaal anders' zie je de overeenkomsten die er ook zijn makkelijk over het hoofd. En focus je ook makkelijk op de uitkomst, het slaan, en niet op die andere twee dingen die belangrijk zijn: zijn taak en de frustratie die hij voelt als die taak doorbroken wordt.

(En... ik weet niet of dit werkelijk is wat er gebeurde, maar als voorbeeld hoe zo'n algemene uitspraak kan maken dat je makkelijk dingen mist die eigenlijk prima te begrijpen zijn.)

**Geplaatst**: 17-11-23 17:52

Re: gehandicaptenzorg

Geplaatst: 17-11-23 17:52

Oh ik snap verder wel de reactie van jou en pateeke hoor.
Maar in 5 weken in het werkveld zie ik het gewoon als beginnend inzicht en dat lijkt me een goed begin. Dat zal zich als het goed is alleen maar verder ontwikkelen.
Vind het dan al gauw iets te belerend overkomen wat er onder haar post geplaatst wordt want zover is ze simpelweg nog niet.

Ik vond pateeke wat te negatief overkomen reagerende op de opmerking van de ts. Ik benader mensen die lerend zijn in ieder geval anders, meer opbouwend ipv het wat ze zeggen onderuit te halen. Aanvullingen maken op iemands gedachtegang vind ik een prettiger leerproces dan het als stigmatiserend en opmerking die niet negatief bedoeld is dat wel te maken.

**Geplaatst**: 17-11-23 19:42

Geplaatst: 17-11-23 19:42

Kimbers schreef:
Ik vond pateeke wat te negatief overkomen reagerende op de opmerking van de ts. Ik benader mensen die lerend zijn in ieder geval anders, meer opbouwend ipv het wat ze zeggen onderuit te halen. Aanvullingen maken op iemands gedachtegang vind ik een prettiger leerproces dan het als stigmatiserend en opmerking die niet negatief bedoeld is dat wel te maken.

Het kan dat ik "te negatief" overkom. Mijn reactie kwam minder voort uit mijn professionele ervaring in de gehandicaptenzorg, maar meer uit mijn eigen ervaring als persoon met een handicap. Mensen met een handicap krijgen regelmatig te maken met vooroordelen en stigmatisering. In mijn geval: ik heb (o.a.) een visuele beperking. Cognitief gezien heb ik geen beperking. Mensen veronderstellen vaak OF dat ik ook wel een verstandelijke beperking zal hebben OF dat ik bij wijze van spreken meer kan dan iemand zonder mijn beperking (omdat ik altijd heb moeten functioneren als iemand zonder beperking). Dat heeft ertoe geleid dat ik in de hulpverlening maar moeilijk een plek kon vinden en ik eigenlijk zo goed als overal geweigerd werd en van het kastje naar de muur gestuurd werd.
Professioneel heb ik situaties meegemaakt waar cliënten ook geweigerd werden omwille van vermeende gedragsproblemen waar het eigenlijk ging over gedrag dat paste bij de ontwikkelingsleeftijd. Levensgevaarlijke situatie ontstond (omdat begeleiding niet de juiste veiligheidsmaatregelen genomen hadden - die echt wel betrekking hadden op basisveiligheid als je werkt met kinderen (al dan niet met een beperking)). Cliënt kreeg de schuld van het incident "want was een vervelende cliënt en dat was nu wel bewezen". Begeleider kon er volgens leidinggevende niets aan doen want geen bachelordiploma. Dat is niet enkel denigrerend naar de bewuste begeleider, maar sluit ook het zoeken naar een constructieve oplossing uit. En dan mogen we nog van geluk spreken dat de cliënt het kan 'navertellen', want het had ook heel anders kunnen aflopen.

Natuurlijk leer je niet alles in 5 weken en kan je na die tijd inderdaad nog niet weten welk gedrag zich kan voordoen bij welke cliënt en wat daarvan mogelijke oorzaken zijn, hoe je zulke incidenten kan voorkomen. Maar ik vind het wel aan de voorziening / collega's om nieuwe medewerkers mee te nemen in een visie op handicap die aansluit bij de realiteit. Mensen met een handicap zijn in de eerste plaats ook mensen. Het is imo niet omdat iemand een verstandelijke beperking heeft of 'een anders werkend brein' dat je agressie er maar bij moet nemen als begeleider "omdat de cliënt nu eenmaal een handicap heeft". Als dat de instelling is die heerst in de voorziening - en ja ik ben mij ervan bewust dat dat in veel voorzieningen het geval is - dan vind ik dat erg en triestig - voor de cliënt, maar ook voor TS. Als je als begeleider te maken krijgt met agressie, is het ontzettend belangrijk dat je met je verhaal terecht kan bij je collega's, leidinggevende, agressiecoach,... Je moet je gesteund voelen, weten dat je er niet alleen voor staat, er moet een gedragen aanpak zijn van het gedrag. Als de opvatting die algemeen leeft in de voorziening is dat de persoon er niet aan kan doen want het brein van gehandicapten werkt nu eenmaal anders, dan is dat niet alleen een niet-inclusieve visie, maar geeft het ook geen erkenning aan de ervaring van TS en wordt imo impliciet de boodschap gegeven dat je er als begeleider maar tegen moet kunnen dat cliënten agressief zijn. En ja, dat past totaal niet bij wat ik zie als goede, kwaliteitsvolle zorg. Om goede, kwaliteitsvolle zorg te kunnen bieden, moet je je als begeleider ook gesteund en opgevangen voelen, moet je je veilig kunnen voelen, moet je het werk graag doen, moet er aandacht zijn voor het welzijn van medewerkers enz. Is er onvoldoende of geen aandacht voor het welzijn van zorgmedewerkers, dan gaat dat imo heel erg ten koste van uiteraard de medewerkers, maar ook ten koste van cliënten en kwaliteit van de zorg.
Als zo'n incident zich voordoet als je er nog maar net werkzaam bent en je krijgt dan de boodschap dat het brein van gehandicapten nu eenmaal anders werkt, dan ga je gemakkelijker mee in zo'n visie op handicap en agressie, want je weet (nog) niet dat er ook andere visies zijn en er andere manieren zijn om om te gaan met agressie. Het is ook in dat opzicht dat ik mijn opmerking plaatste: er zijn ook andere visies mogelijk en er zijn ook andere manieren van omgaan met agressie.

**Geplaatst**: 17-11-23 20:25

Re: gehandicaptenzorg

Geplaatst: 17-11-23 20:25

Ik vond de reactie van Pateeke trouwens helemaal niet negatief maar gewoon opbouwend en helder en ik ben het er 100% mee eens.

Ik denk dat het heel goed is dat het uitgesproken wordt. Want dit kan wel zijn hoe een cultuur op de werkvloer kan ontstaan en blijven bestaan, waar mensen agressie zien als iets wat je overkomt zoals een regenbui: iets wat niet fijn is en wat je moet ondergaan maar zonder dat je er invloed op kunt hebben. Dan ontneem je kansen aan je medewerkers, het team als geheel en de clienten om het beter en leuker (en veiliger) te maken.

**Geplaatst**: 17-11-23 20:58

Geplaatst: 17-11-23 20:58

Ik denk dat dat laatst wat je benoemd @shadow0 helaas nog te vaak voorkomt in teams. En uit uitspreken gebeurd simpelweg nog te weinig. Ik heb geprobeerd bij een vorig werkgever dit te doorbreken maar ik werd soms nog net niet uitgelachen en het weg weggezet als ach joh stel je niet zo aan dit hoort bij je werk. Dat ging dan niet om agressie maar na het overlijden van een cliënt en die cliënt aantreffen. Ik heb mij door heel dat team geen seconde meer serieus gevoeld , en ik ben tot op vandaag nog steeds teleurgesteld in de reacties en dat heeft ontzettend veel met mij gedaan. Niet alleen op werkgebied , maar ook op persoonlijk vlak. Het heeft mij nu enorm sterk gemaakt , en veel zelfvertrouwen gegeven en ik laat nooit meer op zo'n vreselijke , bijna traumatische manier mensen zo over mij heen lopen.

Dat is voor mij toch wel iets in de zorg waar ik graag openheid over wil creëren. Ik heb van mijn vorige werk afscheid genomen , ook omdat ik bijna tegen een burn-out aanzat en ik eigenlijk ook geen keuze meer had om nog enigszins te blijven op een plek wat niet goed voor mij zou zijn.

Op mijn huidige werk heerst ook wel een niet zeuren en doorgaan. Zowel op gebeurtenissen op het werk , maar ook in de privésfeer. Ik heb ook maanden gewacht met vertellen wat ik had meegemaakt en wat voor impact dat op dat moment had op mijn werk en gevoel tijdens het werken. Tot op het moment dat we per toeval een voorlichting hadden over palliatieve zorg en de vraag werd gesteld of iemand ook wat had meegemaakt zodat ze daar rekening mee konden houden. Ik heb het toen maar verteld , maar ik was meer angstig voor de reactie van mijn nieuwe collega's en om weer weggezet te worden als stel je niet zo aan.

Maar het was een gigantische ijsbreker. Collega's vonden het knap dat ik het had verteld en vonden het zeer heftig. Ik heb nog nooit zo'n groot gevoel van herkenning gehad en was enorm opgelucht door iedereens eindelijk passende reactie. En nu was voor mij het ook minder spannend om om hulp te vragen als ik bijvoorbeeld even vastliep bij mensen uit bed halen. Collega's reageerde er heel nuchter op en gingen dan voor mij aan. Vrij kort daarna overleed er een cliënt en ik ben zo goed opgevangen door mijn collega's , en ik heb daar echt mega stappen overwonnen dat de 'trauma' nu wel kleiner is geworden. Ze hielden super goed rekening met mij en waren er voor mij en boden ook aan om bepaalde diensten te ruilen zodat ik daar niet alleen zou zijn. Maar alles voelde zo rustig en iedereen was er voor elkaar zonder te oordelen.

En dat laatste zet ik nu graag voor , ik ben nog wel een van de weinige maar ik vraag altijd aan iedereen hoe het gaat , en ben heel open waardoor er ook meer openheid ontstaat. Ik durf nu heel goed uit te spreken als ik wat spannend vindt of niet helemaal zie zitten of onzeker over ben. Ik vraag veel om feedback en om hulp. Maaarrr... het zou nog veel beter kunnen! Veel onzekerheden spreken mensen niet uit en dat is gewoon jammer. Het heeft wel openheid richting mij gecreëerd dat collega's wel bij mij komen en vertellen als ze ergens mee zitten of er lichamelijk wat is. Vaak hebben we dan een goed gesprek waardoor er ook meer vertrouwen ontstaat. Het gebeurd in het team zeer oppervlakkig en wordt soms stil gehouden. En niet iedereen hoeft zijn privé leven op tafel te gooien uiteraard , maar het kan wel heel helpend zijn om het erover te hebben. Ik trap soms ook wel eens af met goh ik voel mij daar onzeker over , wie voelt dat nog meer en hoe zouden we elkaar kunnen helpen? Zulke discussies zijn overig ook zeer interessant

Anyway heeft niet zoveel te maken met de cliënten , maar een team waar je je veilig in voelt om zaken bespreekbaar te maken is zo ontzettend belangrijk! Bij dergelijke situaties moet je er eigenlijk onvoorwaardelijk voor elkaar zijn. Collega's in de zorg zijn net zo belangrijk als het werk wat je doet. En dat je eerst afkijkt bij je collega's is niet erg , op den duur ontwikkel je je eigen manier van begeleiden en doen. Vooral volledig jezelf zijn is wel erg belangrijk , maar cliënten hebben dondersgoed door of je echt bent , of toch een beetje doet alsof. Ik ben enorm van de humor en lekker gek doen , maar ik kan ook heel serieus en rechtvaardig zijn als het moet. Maar ik ben 100% mijzelf zowel bij de cliënten en mijn collega's.

**Geplaatst**: 17-11-23 21:21

Geplaatst: 17-11-23 21:21

Shadow0 schreef:
Ik vond de reactie van Pateeke trouwens helemaal niet negatief maar gewoon opbouwend en helder en ik ben het er 100% mee eens.

Ik denk dat het heel goed is dat het uitgesproken wordt. Want dit kan wel zijn hoe een cultuur op de werkvloer kan ontstaan en blijven bestaan, waar mensen agressie zien als iets wat je overkomt zoals een regenbui: iets wat niet fijn is en wat je moet ondergaan maar zonder dat je er invloed op kunt hebben. Dan ontneem je kansen aan je medewerkers, het team als geheel en de clienten om het beter en leuker (en veiliger) te maken.

Andersom kan jij heel erg gefrustreerd raken als je denkt dat agressie komt omdat je agressie altijd kan voorkomen en het niet volhouden op een werkplek met echt heftige agressie.

Op de echte agressie groepen: moet je wel willen reflecteren en zien wat je anders had moeten doen/ wat beter kan voor een cliënt.

Maar een klein beetje: 'Het is nou eenmaal hoe ze zijn en dat is niet mijn schuld' helpt wel om niet overspannen te zijn binnen een jaar

**Geplaatst**: 17-11-23 22:43

Geplaatst: 17-11-23 22:43

ruitje schreef:
Andersom kan jij heel erg gefrustreerd raken als je denkt dat agressie komt omdat je agressie altijd kan voorkomen en het niet volhouden op een werkplek met echt heftige agressie.

Daar heb je wel gelijk in hoor. Het is ook steeds de kunst om wel verbonden te blijven, en het toch niet allemaal persoonlijk op te nemen. En het gaat ook niet om het altijd vermijden, want dat kan ook weer omslaan in angstvallig alle confrontatie uit de weg gaan en ook dat is niet de bedoeling. Je wilt wel kijken wat er kan veranderen, maar niet vanuit het idee dat je het dus allemaal op kunt lossen. Daar zit veel balanceren in.

En ook kan het kijken naar wat er anders kan zo makkelijk overgaan in kijken wie er 'schuld' heeft - en dat kan naar jezelf, maar ook verwijten naar de client of naar teamleden, en dat helpt meestal niet (maar het is niet zo makkelijk om daaruit te blijven.)

Maar met 'zo is het nou eenmaal' is het boek soms wel snel gesloten.

**Geplaatst**: 17-11-23 23:14

Geplaatst: 17-11-23 23:14

Absoluut waar ruitje. De heftige mvg groepen zijn intens en vragen eigenlijke je continue aandacht wat simpelweg onmogelijk is. Spanning wordt enorm snel opgebouwd en dat is vaak genoeg niet op tijd op te vangen. Soms is acceptatie van dat je ogen in je achterhoofd nodig hebt en dat je klappen kan krijgen maar dat het niet persoonlijk is ( al voelt het soms wel zo) wel nodig om het werk vol te houden. Dus soms is het nou eenmaal wel zo, niet omdat je het accepteert en niet zoekende bent naar oorzaken en oplossingen maar omdat je mens bent en niet alles kunt opvangen.
Uitval op deze groepen zijn vaak erg hoog.

Ik krijg niet de indruk dat ts op een dergelijke groep staat maar dat dit gewoon een incident was omdat ze de cliënt en de doelgroep nog niet begrijpt.

Het is zo ontzettend zonde dat er niet goed geïnvesteerd wordt in nieuw personeel. We zitten er zo om te springen en dan is dit de manier hoe er mee omgegaan wordt

Ik zie ook veel achteruitgang in het personeel wat aangenomen wordt. De eisen zijn lager. Begrijpelijk gezien de tekorten, maar het maakt het werken er niet leuker op en de cliënten wordt enorm tekort gedaan.

Ts, ik hoop dat je op verschillende locaties wat kunt werken als flexer zodat je kunt kijken wat je ligt en waar je blij van wordt. Het kan mooi werk zijn als je op de juiste plek zit.

**Geplaatst**: 17-11-23 23:19

Geplaatst: 17-11-23 23:19

Nee ik heb ook nier de indruk dat TS op zo'n groep werkt hoor.

Mooi verwoord verder, precies hoe ik het ervaren heb ja

**Geplaatst**: 18-11-23 10:15

Re: gehandicaptenzorg

Geplaatst: 18-11-23 10:15

Het is vind ik een keuze die je moet maken, of je bij een groep wilt staan waar er (ernstige) gedragsproblemen zijn bij de cliënten. Je moet er echt stevig voor in je schoenen staan en het inderdaad niet persoonlijk nemen. (Wat niet wil zeggen dat agressie niet kan voorkomen in andere groepen)

En inderdaad: soms worden mensen te snel aangenomen om personeelstekorten op te vullen. Daarnaast vind ik wel dat problemen in de begeleiding ook kunnen voortkomen uit de visie en organisatiecultuur van de voorziening. Soms loopt de begeleiding vierkant en/of worden er fouten gemaakt niet omwille van te weinig ervaring of onvoldoende scholing van de medewerkers, maar omwille van het beleid, de visie,… van de organisatie. Er wordt - in de zorg in het algemeen, vind ik - veel te weinig geïnvesteerd in medewerkers en het welzijn van medewerkers. En dat is zo jammer…

**Geplaatst**: 18-11-23 11:01

Geplaatst: 18-11-23 11:01

Wij werken binnen onze organisatie met Triple C, dat is een methode waarbij ook het management doordrongen moet zijn van de visie en werkwijze van deze methode. Anders kun je er op de werkvloer er geen handen en voeten aan geven. Organisatie cultuur kan er zeker voor zorgen dat de sfeer op de werkvloer onveilig is. Daarom zoals eerder gezegd ben ik op 1 plek nadat ik er achter kwam dat ik er 0.0 invloed op had, weg gegaan. Je kan niet van je personeel verwachten dat ze hart voor de zaak hebben als je er zelf met de pet naar gooit. En idd de investering in personeel herken ik. Mensen binnen halen is 1 ding maar ze vast houden is veel belangrijker.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-11-23 22:36

Geplaatst door de TopicStarter : 19-11-23 22:36

Bedankt voor de vele reacties.

Ik moet idd nog veel leren in deze sector en wil dat ook graag. Ik vind het werk verder wel erg leuk. Ook al ben ik voor mijn gevoel die man van het incident wel aan het ontwijken oftewel ik groet hem niet meer en laat hem met rust. Dit werkt voor mij en ik hoef verder ook niet met hem te werken dus dat scheelt een hoop. Ook al weet ik dat dat niet de oplossing is maar ik wil me eerst beter verdiepen in de gehandicaptenzorg. Ik neem hier de tijd voor.
En ja het is teleurstellend om te weten dat hier ook niks mee gedaan wordt door de leidinggevende of collega's. Als ik het incident deel met collega's is het meteen "ja dat is hij". Ik kan sinds kort in het systeem om te lezen en rapporteren dus zal binnenkort ook zijn zorgplan en diagnose lezen misschien kan ik hier dan ook wat uithalen..

**Geplaatst**: 19-11-23 22:58

Geplaatst: 19-11-23 22:58

Wpaard schreef:
Ook al ben ik voor mijn gevoel die man van het incident wel aan het ontwijken oftewel ik groet hem niet meer en laat hem met rust.

Dat is toch niet goed? Iemand met een beperking verdient het toch niet om niet meer gegroet te worden?

**Geplaatst**: 19-11-23 23:44

Geplaatst: 19-11-23 23:44

Wpaard schreef:
Bedankt voor de vele reacties.

Ik moet idd nog veel leren in deze sector en wil dat ook graag. Ik vind het werk verder wel erg leuk. Ook al ben ik voor mijn gevoel die man van het incident wel aan het ontwijken oftewel ik groet hem niet meer en laat hem met rust. Dit werkt voor mij en ik hoef verder ook niet met hem te werken dus dat scheelt een hoop. Ook al weet ik dat dat niet de oplossing is maar ik wil me eerst beter verdiepen in de gehandicaptenzorg. Ik neem hier de tijd voor.
En ja het is teleurstellend om te weten dat hier ook niks mee gedaan wordt door de leidinggevende of collega's. Als ik het incident deel met collega's is het meteen "ja dat is hij". Ik kan sinds kort in het systeem om te lezen en rapporteren dus zal binnenkort ook zijn zorgplan en diagnose lezen misschien kan ik hier dan ook wat uithalen..

Ik weet niet met welk niveau je werkt en of er nog andere dingen mee spelen zoals een stoornis in het autisme spectrum, maar hoop ook dat je ergens beseft dat deze client negeren niet het beste is voor jullie beide.

Het is belangrijk dat deze client zijn veiligheid uit jou haalt. Door hem te ontwijken en niet te groeten geef je aan dat je onveilig kan zijn. Maar ook deze doelgroep heeft vaak enorme voelsprieten of begeleider angstig zijn of wat er nodig is om bijv wel iets te mogen. Door jullie onbalans in deze relatie kan ( ik wil niet zeggen dat het zo is) wel zo zijn dat zijn gedrag mogelijk verergert als je wel iets van deze client wil. Want hij zal zijn veiligheid zoeken/grenzen zoeken. Probeer toch ondanks het lastig is met je collega's te kijken hoe je samen deze client weer kan begeleiden/of mee kan lopen zodat jij ook weer vertrouwen krijgt in deze client.

**Geplaatst**: 20-11-23 00:45

Re: gehandicaptenzorg

Geplaatst: 20-11-23 00:45

Goh, het lijkt mij niet de beste oplossing, maar ik begrijp wel dat TS het nu zo aanpakt. Als je geen zicht hebt op het zorgplan, weinig weet over de cliënt en collega’s na zo’n incident enkel zeggen dat hij nu eenmaal zo is, dan is hem ontwijken niet zo gek. Omgaan met dat soort situaties leer je nu eenmaal niet door “te accepteren dat iemand zo is” of uit de boeken… het is ervaring die je moet opbouwen en het krijgen en nemen van kansen om bij te leren van je meer ervaren collega’s en samen met hen te reflecteren. Begeleider zijn op een groep doe je normaliter niet alleen, maar samen in team. Afstemming tussen begeleiders, overdracht bij shiftwissels, dezelfde regels hanteren, … is ontzettend belangrijk.

En daarnaast: veel ervaring of niet, het kan ook altijd zijn dat cliënt en begeleider niet matchen. Dat is vervelend voor beide en als zorgverlener probeer je dan professioneel te blijven. Misschien komt die klik op een later moment nog wel, misschien ook niet.
Ik heb ook cliënten gehad met wie er langs beide kanten geen klik was. Bij sommigen is die er na verloop van tijd wel enigszins gekomen, bij anderen ook niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-11-23 08:50

Geplaatst door de TopicStarter : 20-11-23 08:50

Dat bedoel ik ook Pateeke. Met meer informatie kan ik ook meer..

En voor de duidelijkheid ik ben geen begeleider maar een vza (verzorgingsassistente) oftewel ik begeleid geen cliënten.