Geplaatst Het zit namelijk zo.
Ik ben inmiddels bijna 8 jaar samen met mijn vriend.
En hij is afgekeurd. 100% afgekeurd op psychische gronden. En hij krijgt dus een uitkering.
Dit is inmiddels al meer dan 10 jaar zo, zo was het toen ik hem leerde kennen en ik heb het nooit een punt gevonden.
Hij zelf wel. Hij is natuurlijk niet zonder reden afgekeurd, maar niet omdat hij lui is. Hij wil graag aan de slag maar vindt het ook heel moeilijk. Hij heeft een paar keer fouten van het uwv meegemaakt waardoor hij bijvoorbeeld ineens een half jaar zonder geld zat, of ineens uitkering bleef ontvangen terwijl hij aan het werk was(in het begin bleef hij proberen om te werken) wat hij natuurlijk later terug moest betalen. Helaas niet netto, maar bruto en ook even in 1x graag, want t was einde boekjaar.
Anyways, niet zonder reden dus dat hij angstig is om bij het uwv aan te kloppen voor hulp.
De laatste jaren heeft hij het opgegeven, hij durft gewoon niet meer. Hij is het heel lang blijven proberen maar krijgt steeds weer de deksel op z'n neus.
Maarja, hij is geen stilzitter en is dus tengevolge depressief geworden.
Dit heeft hij lang ontkent, maar inmiddels ziet hij het zelf ook.
Hij is veel thuis en binnen en dit frustreert hem mateloos.
Ok, naar het heden dan.
Hij heeft recent de stap gezet om toch weer te kijken naar therapie. Dit heeft hij in het verleden op veel verschillende manieren en voor verschillende klachten gehad.
Hij heeft de diagnose adhd gekregen, waar ik niet verrast door was
Zijn hyper is bij opgroeien vooral in zijn hoofd gaan zitten, hij piekert veel en zijn hoofd staat altijd aan zoals hij het zegt.
Nou heeft hij de komende weken iedere week een soort groepstherapie, gericht op het omgaan met de adhd en je leven inrichten zodat het makkelijker wordt.
Zijn doel is om weer aan het werk te kunnen. Gelukkig vindt hij niet dat hij weer fulltime aan de slag moet, hij zou al bij zijn met een paar uur in de week iets doen, ergens heen, zich weer nuttig voelen.
Van mij hoeft hij niet. Ons inkomen is voldoende met zijn uitkering en mijn inkomen.
Ik ben vooral bang dat hij zichzelf weer voorbij gaat lopen dus ik ben ontzettend blij dat hij hulp heeft gezocht en geaccepteerd. Ik hoop dat dat hem voldoende handvaten en veiligheid kan geven.
Maar nu, waar ik vooral mee zit is dat ik hem wil steunen. Ik ga niks voor hem overnemen, maar ik wil hem wel met daden kunnen laten zien dat ik er voor hem ben en hem steun.
Dus mijn vraag is, hoe heb jij dat voor je partner gedaan? Of van de andere kant, wat vind\vond\ had je fijn gevonden dat je partner voor jou deed?
)) 
oke, samen met een heel team, maar dan toch. Het betaald niet, maar de voldoening is top. En de gemeente staat er ook geheel achter, ik ben nergens gekort, ik ben alleen maar geholpen. Ik ben weer onder de mensen en ik voel mij weer nuttig, dat is al zo veel waard.
)