Ik moet dit echt even van me afschrijven en aangezien ik weet hoe fijn dat soms kan zijn, hoop ik dat dat oké is.
Ik ben in september 2018 als 18 jarige begonnen aan de pabo met heel veel enthousiasme. De eerste twee jaar ben ik zo doorgevlogen, propedeuse binnen het eerste jaar en veel liefde voor het vak. Maar toen kwam corona…
Corona heeft voor heel veel mensen veel kapot gemaakt. Ook voor mij. Want waar ik altijd al behoefte had aan structuur en duidelijkheid, was dat er niet meer. Safe to say dat ik in een behoorlijk diep gat viel en het lijkt alsof ik alleen maar dieper in dat gat zak.
Mijn liefde voor het vak is weg. Ik kan het oprecht ook niet meer, het interesseert me niet meer en mijn beoordelingen zijn tot nu toe ook niet al te positief geweest. Ik heb vorig jaar al een half jaar vertraagd, waardoor ik alleen het minor gedeelte heb gedaan van jaar 3 en ik op dit moment bezig ben met het eerste semester van jaar 3. In februari begin ik aan het laatste jaar.
Mijn hele lichaam schreeuwt om te stoppen. Om te gaan werken. Om iets anders te doen dan lesgeven aan snotterende kleuters (die wel oprecht heel leuk zijn, ookal ben ik bijna elke week ziek

Ik ben gewoon op. Nog niet eens echt aan het werk in het vak en nu al zo ongeveer overspannen. Nu moet ik ook zeggen dat ik behoorlijk kamp met mentale problemen en ook op de wachtlijst sta, maar we weten allemaal hoe vreselijk lang die wachttijden zijn…
Maar het probleem is dan: wat ga ik in vredesnaam doen? Ik heb alleen een havo diploma, weliswaar ook een propedeuse maar wat kun je daar nou mee? Ga ik werken, zo ja waar? Ga ik toch nog terug de schoolbanken in door bijv. een verkorte mbo opleiding te volgen? Ik zie ondertussen door de bomen het bos niet meer.
En als ik zou stoppen, gooi ik ook bakken met geld weg en super veel tijd…
Ik weet het gewoon even niet meer… maar het schrijven lucht wel op… Wat zouden jullie doen?