Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-05-18 23:12

Geplaatst: 23-05-18 23:12

Tuurlijk ben jij de professional, maar daarnaast ben je ook vooral mens!!
Dus heel normaal als jij daar maanden hebt gelopen, misschien voor die mensen als kind aan huis, dat je dan verdriet hebt is heel menselijk!

**Geplaatst**: 24-05-18 01:06

Re: De laatste zorg

Geplaatst: 24-05-18 01:06

hoe zwaar die zorg is zo mooi is die ook. Ik heb met mijn werk al een paar keer te maken gehad met passieve euthanasie.
clienten ( verstandelijk beperkt, laag niveau) die terminaal ziek zijn waardoor (met familie) het besluit wordt gemaakt met de huisarts dat de kwaliteit van leven er niet meer is.
om dan de pijn niet de overhand te laten nemen gaan we starten met palliatieve sedatie.
met een beperkt aantal collega's mogen wij deze medicatie toedienen.
Hoe zwaar deze beslissing ook is het is zo mooi om te mogen helpen om je client van het lijden te behoeden.
Moreel beraad is dan ook een hele heftige bijeenkomst. je beslist mee over een leven van iemand anders maar kijkt wel heel erg wat die andere zou willen of kunnen ondanks dat ze dat zelf niet aan kunnen geven.

**Geplaatst**: 24-05-18 05:41

Geplaatst: 24-05-18 05:41

Pff ts, heftige situatie! Ik denk, net zoals de rest, dat je het hartstikke goed gedaan hebt. Je bent en blijft een mens. Juist deze emotie maakt je een super goede, betrokken zorverlener.

Laatst zat ik in zo'n zelfde soort situatie omdat ik gevraagd werd een infuusnaald te prikken bij iemand, ook voor euthanasie. Wat een apart gevoel was dat. Ook ik wist niet wat ik moest zeggen, was bang dat ik het niet goed zo doen, enz.
Ondanks dat je er helemaal achter staat is het toch moeilijk.

Het komt op mijn werk toch wel zo nu en dan voor, maar het is iets waar je nooit aan gaat wennen.

Heb je ook de mogelijkheid om met collega's te praten? Ik kan me voorstellen dat dit op zo'n moment heel fijn kan zijn.

**Geplaatst**: 24-05-18 12:52

Geplaatst: 24-05-18 12:52

Iris_92 schreef:
Pff ts, heftige situatie! Ik denk, net zoals de rest, dat je het hartstikke goed gedaan hebt. Je bent en blijft een mens. Juist deze emotie maakt je een super goede, betrokken zorverlener.

Laatst zat ik in zo'n zelfde soort situatie omdat ik gevraagd werd een infuusnaald te prikken bij iemand, ook voor euthanasie. Wat een apart gevoel was dat. Ook ik wist niet wat ik moest zeggen, was bang dat ik het niet goed zo doen, enz.
Ondanks dat je er helemaal achter staat is het toch moeilijk.

Het komt op mijn werk toch wel zo nu en dan voor, maar het is iets waar je nooit aan gaat wennen.

Heb je ook de mogelijkheid om met collega's te praten? Ik kan me voorstellen dat dit op zo'n moment heel fijn kan zijn.

Zou dat ook gevraagd kunnen worden aan een verpleegster die zwaar gelovig is in een religie die euthanasie verbiedt?Zou die dan recht hebben om dat werk te weigeren wegens gewetensbezwaren?

**Geplaatst**: 24-05-18 13:11

Geplaatst: 24-05-18 13:11

Weigeren mag altijd, echter moet je (zeker als huisarts!!) wel voor vervanging zorgen.
Als huisarts heb je de plicht om je patiënt door te verwijzen naar een collega.
Maar als betrokkene mag en kan je natuurlijk altijd nee zeggen.

Als verpleegkundige heb ik er geen ervaring mee, ik werk in de thuissituatie dus of de huisarts zelf of de ambulance zet een infuus.

Al vind ik het persoonlijk als verpleegkundige anders als je gevraagd wordt voor het zetten van het infuus dan voor de huisarts. Ik zou persoonlijk dan ook niet inzien waarom je daar voor zou passeren.
Gaat om de patiënt/ cliënt niet om jezelf.

**Geplaatst**: 24-05-18 13:24

Geplaatst: 24-05-18 13:24

Onali schreef:
Weigeren mag altijd, echter moet je (zeker als huisarts!!) wel voor vervanging zorgen.
Als huisarts heb je de plicht om je patiënt door te verwijzen naar een collega.
Maar als betrokkene mag en kan je natuurlijk altijd nee zeggen.

Als verpleegkundige heb ik er geen ervaring mee, ik werk in de thuissituatie dus of de huisarts zelf of de ambulance zet een infuus.

Al vind ik het persoonlijk als verpleegkundige anders als je gevraagd wordt voor het zetten van het infuus dan voor de huisarts. Ik zou persoonlijk dan ook niet inzien waarom je daar voor zou passeren.
Gaat om de patiënt/ cliënt niet om jezelf.

Ik ben zelf geen verpleegkundige.Maar dit soort vragen komen in mijn RK Kerk geregeld voorbij.Of je zou mogen meewrken zeg maar aan iets wat in je geloof verboden is.Ook over andere medische handelingen gaat het dan.Maar die zijn nu offtopic.Vooral als werkneemster speelt natuurlijk altijd de angst om je baan te verliezen als je sommige dingen niet wilt doen.daarom vroeg ik of je officieel recht zou hebben om iets te weigeren.

**Geplaatst**: 24-05-18 13:25

Geplaatst: 24-05-18 13:25

Mijn oma heeft zo'n 15 jaar geleden euthanasie gehad op 93 jarige leeftijd. Zij was al vanaf de oprichting lid van de vereniging voor vrijwillige euthanasie. Ze bleek een grote tumor in haar buikholte te hebben die niet meer operabel was en waar ze enorm veel pijn van had. Haar levensverwachting op dat moment was ca. 3 weken met vrijwel zeker buikvliesontsteking. Haar traject is toen ook bijzonder snel gegaan. Binnen 48 uur na de goedkeuring is de euthanasie toegediend.
Mijn ouders en ik zijn daar bij geweest en ik heb het niet als vervelend ervaren. Ze heeft mij nog gevraagd of ik het niet erg vond en ik heb haar naar waarheid kunnen vertellen dat ik blij voor haar was dat de mogelijkheid er was.
Vanaf het moment dat de arts de kamer binnen kwam heeft ze alleen nog oog voor hem gehad en ze is met een grote lach op haar gezicht heel rustig ingeslapen.
Uiteraard is het emotioneel, maar ik heb het niet als vervelend ervaren. Ze kreeg wat ze hebben wilde en is gelukkig gestorven. Wat kan een mens nog meer wensen voor zichzelf, zowel als voor zijn/haar dierbaren...

**Geplaatst**: 24-05-18 13:35

Re: De laatste zorg

Geplaatst: 24-05-18 13:35

Mooi omschreven, TS.

Klinkt vergelijkbaar als bij de euthanasie van mijn schoonvader.

Die was ook heel opgewekt en blij dat de dag gekomen was dat hij verlost zou worden van zijn ziekte en zijn pijn.

Daar kwam ook in de loop van de dag een verpleegkundige van de ambulancedienst om alvast het infuus te prikken.
Mijn schoonvader stelt zich aan de jongen voor: "hallo ik ben ... en ik ben aan het eind van mijn Latijn"

En toen zijn 3 kleindochters bij hem op bed zaten/lagen, een uurtje ofzo voor de huisarts zou arriveren: "heb ik dat weer, lig ik ook eens met 3 mooie vrouwen in, ga ik dood."

Kortom, ik herken de opluchting en het "feest" gevoel wel vanuit de persoon/familiekant.

Ik kan mij voorstellen dat het voor jou als verpleegkundige van de thuiszorg wel lastig kan zijn, omdat je wel betrokken bent door de maandenlange zorg die je verleend hebt en je dus ook afscheid moet nemen van zo iemand.
Bij "gewone" terminale patiënten is dst toch anders, omdat je nooit van te voren weet dat dit de laatste keer zal zijn dat je naar iemand toegaat.

**Geplaatst**: 24-05-18 15:32

Geplaatst: 24-05-18 15:32

anjali schreef:
Iris_92 schreef:
Pff ts, heftige situatie! Ik denk, net zoals de rest, dat je het hartstikke goed gedaan hebt. Je bent en blijft een mens. Juist deze emotie maakt je een super goede, betrokken zorverlener.

Laatst zat ik in zo'n zelfde soort situatie omdat ik gevraagd werd een infuusnaald te prikken bij iemand, ook voor euthanasie. Wat een apart gevoel was dat. Ook ik wist niet wat ik moest zeggen, was bang dat ik het niet goed zo doen, enz.
Ondanks dat je er helemaal achter staat is het toch moeilijk.

Het komt op mijn werk toch wel zo nu en dan voor, maar het is iets waar je nooit aan gaat wennen.

Heb je ook de mogelijkheid om met collega's te praten? Ik kan me voorstellen dat dit op zo'n moment heel fijn kan zijn.

Zou dat ook gevraagd kunnen worden aan een verpleegster die zwaar gelovig is in een religie die euthanasie verbiedt?Zou die dan recht hebben om dat werk te weigeren wegens gewetensbezwaren?

Je mag idd zelf aangeven of je euthanasie wilt begeleiden of niet. Een aantal collega's van mij doen dit inderdaad niet uit geloofsovertuiging, maar ook als je er erg tegenop kijkt hoef je dit niet te doen.
Ik heb in dit geval alleen het infuus gezet en ben niet bij de euthanasie an sich aanwezig geweest. Ik ben daar nog niet klaar voor (ondanks dat ik zeker achter de mogelijkheid tot euthanasie sta, maar dat is een andere discussie).

TS, mocht je privé over iets willen praten oid, dan kun je me altijd een PB doen.

**Geplaatst**: 25-05-18 08:47

Re: De laatste zorg

Geplaatst: 25-05-18 08:47

Wat een moeilijke situatie TS! Knap hoe je ermee omgegaan bent.

Je emoties mogen er zijn. Het is heel normaal dat het je raakt, of je nu professional bent of niet. Ik hoop dat je steun kan halen bij collega's en/of je leidinggevende? Nazorg, ook voor jou als werknemer, is immers wel belangrijk. Het is belangrijk dat je hier niet alleen mee blijft zitten, maar ook ergens heen kan met je gevoel.

Op mijn vorige werk werkte ik met kinderen (0-12 jaar). Sommigen daarvan kregen de status palliatief. Er zijn er hiervan ook overleden. Wij hadden hier wel procedures voor en maakten ruimte om hierover te spreken, bijvoorbeeld op de teamvergadering (maar ook daarbuiten).
Nu ik er weg ben, hoor ik het nog wel als één van mijn vroegere cliënten overleden is en laat ik nog wel iets horen aan mijn vroegere collega's, als steun.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-05-18 21:38

Re: De laatste zorg

Geplaatst door de TopicStarter : 25-05-18 21:38

Wat een mooie en lieve reacties krijg ik van jullie, dat doet me erg goed

Ik heb gelukkig een paar geweldige collega's waar ik altijd mijn hart bij kan luchten! Omdat ik werk in de thuiszorg, is er bij ons niet veel ruimte om met collega's op het werk te praten. Dit komt omdat iedereen een andere route heeft en andere werktijden, dat mis ik wel eens als ik zulke 'heftige' dingen heb meegemaakt.