Bokt.nl

**Geplaatst**: 15-12-14 23:27

Op kamers, wil ik dat?

Geplaatst: 15-12-14 23:27

Hallo bokkers,

Sinds een klein jaartje woon ik bij een soort pleeggezin. Ik ben hier gekomen omdat er verschillende/meerdere dingen waren wat tussen mij en mijn ouders niet ging.
Ik ben hier gekomen en we hadden eigenlijk min of meer overlegd dat ik over anderhalf jaar (als ik mn mbo studie klaar heb) hbo zou gaan doen en op kamers zou gaan, of een baan vinden en dan zelf een huisje huren.

Nu willen deze mensen dat ik eerder ga... Denkend aan eind volgende zomer.

Momenteel gaat er van alles door me heen. Ik weet niet wat ik wil, of ik dat nu al wil. Ik had nu na jaren een veilig en fijn 'thuis', ben bezig dingen uit het verleden te verwerken, en nu dit.

Als ik op kamers zou gaan, zou dat in een dorpje of stad zijn waar niet echt studenten leven.
Omdat waar ik woon geen studentenstad is.
Bovendien ben ik absoluut geen feestbeest, ik mag soms graag alleen zijn als ik dat wil maar kan ook niet goed tegen alleen zijn, want dan voel ik me snel eenzaam.
Ik moet er ook niet aan denken (sorry mensen) om samen een keuken/woonkamer oid te delen. Ik kan niet tegen rommel, word daar helemaal gek van. Ik laat snel dingen slingeren, en wil dan niet dat dit kwijt raakt of dat anderen hierin gaan zitten rommelen.

Dan vraag ik mij af of er nog andere opties zijn. Ik zou in het weekend/vakanties wel naar het pleeggezin kunnen, wat ik dan ook zeker ga doen.
Ik vind het best moeilijk, want bij dit gezin staat mijn pony ook en mijn konijnen waar ik mee wil gaan fokken, etc.
Financieel word ik geholpen (wat ik overigens eigenlijk helemaal niet wil)

Kortom, heleboel dingen die in mn hoofd omgaan.
Dus even ei kwijt hier.
Tips, meningen, ideeën, ervaringen, allemaal erg welkom!

**Geplaatst**: 15-12-14 23:36

Re: Op kamers, wil ik dat?

Geplaatst: 15-12-14 23:36

Qua pleeggezin en praktische zaken met je pony en zo kan ik niet helpen, maar ik herken me wel in het stukje dat je geen feestbeest bent, graag alleen bent, maar soms er niet goed tegen kan.
Ik zit sinds september vorig jaar op kot. Vorig jaar zag ik daar nooit iemand (ik had mijn eigen keukentje), wat goed te doen was, maar soms dus wel een beetje te alleen. Dit jaar deel ik een huis met 3 jongens, we hebben dus een gemeenschappelijke keuken en ik vind het zalig! Sommige dagen zit ik ook liever alleen, dan wacht ik even om naar de keuken te gaan, mijn kamer is nog steeds helemaal van mij natuurlijk

Maar wat ik dus wil zeggen, als je op voorhand genoeg gaat kijken en probeert de mensen al een beetje te leren kennen, kan een keuken of een huiskamer echt ideaal zijn

Meestal valt goed uit te vissen of je met nette mensen te maken hebt of niet. (En ik dacht ook dat ik me er enorm zou aan storen als iets rondslingerde in de keuken, maar dat valt reuze mee.) Over dingen kwijt raken, ik hou alles op mijn kamer hoor

Alleen mijn eten staat in de keuken

En dan heb je net zoveel sociaal contact als je zelf wil.

Succes met je beslissing iig!

**Geplaatst**: 16-12-14 09:38

Re: Op kamers, wil ik dat?

Geplaatst: 16-12-14 09:38

Heb je ook gevraagd waarom ze je eerder zouden willen zien gaan? Hebben ze de kamer nodig voor andere pleegkinderen? Ik weet niet hoe het in Belgie is geregeld maar hier in NL wordt je als pleegouder betaald tot het pleegkind 18 is. Of nee ik zeg het verkeerd, het kind krijgt tot zijn 18de een bedrag waarvan de pleegouders kleding en schoolgeld ed. kunnen betalen. Het kan zijn dat ze financieel in de problemen komen als je langer blijft. Wellicht zou je dan wat kost en inwoning kunnen betalen? Praat er gewoon eens over, misschien is er een simpele oplossing te bedenken?

**Geplaatst**: 17-12-14 22:12

Re: Op kamers, wil ik dat?

Geplaatst: 17-12-14 22:12

Nee, gaat ze niet om t geld. Ze willen zelfs eventueel geld bij leggen zodat ik de huur kan betalen...
Het is ook niet allemaal officieel. Ze kregen/krijgen ook geen geld voor mij.

Typ morgen even uitgebreider!

**Geplaatst**: 20-12-14 22:04

Re: Op kamers, wil ik dat?

Geplaatst: 20-12-14 22:04

Goed, het is allemaal maar ingewikkeld.

Ik ben er dus een jaar geleden gekomen omdat ik thuis om verschillende redenen geen thuis voor mij was. Grootste punt was dat ik een vaderfiguur miste.

Deze heb ik nu gevonden, bij dit 'pleeg'gezin. Ik doe heel veel dingen samen met mn 'pleeg'vader. Ik melk 's avonds altijd met hem, en zo zijn er nog wel dingen die we samen doen. Het voelt heel vertrouwd, iets als een vader-dochter band die ik nooit gehad heb. Ik heb eigenlijk nooit iemand gehad bij wie ik me zo gelukkig voelde, bij wie ik zo mezelf kon zijn. Ik werd gepest op school en thuis was ik het zwarte schaap. Ouders hadden het te druk met zichzelf en de anderen om aandacht aan mij te geven.
Hij heeft zelf ook aangegeven dat hij het moeilijker vind dan mn pleegmoeder, met haar heb ik ook wel een band maar toch een stuk minder. Komt ook omdat ik met mn eigen moeder nog wel redelijk om kan gaan.

Maar goed, ik moet nu dus voor de doordeweekse dagen een eigen plekje gaan zoeken. Mijn hoofd zit vol met vragen, ik heb nauwelijks tijd gehad om te 'verwerken' want deze week was ik eigenlijk iedere dag aan het helpen bij een wedstrijd. Vooral nu (ben alleen op dit moment) kan ik zo in tranen uitbarsten. Ik zit nog met zoveel vragen, waar hun ook geen concreet antwoord op weten.
Elke dag melken, dat vind ik heerlijk, maar dat kan straks dus niet meer iedere dag.
Elke avond even alleen met mn pleegvader tv kijken, heerlijk, maar dat kan dus straks niet meer.
Deze twee dingen vind ik eigenlijk het allerergst.
Ik bedoel, als er wat was kon ik met hem praten. Als ik het eerste uur vrij was van school kwam ik hem helpen. Maar dat kan straks niet meer.
Al zou ik pas over een jaar weg 'moeten', ik denk er nu ieder uur aan hoe dit straks allemaal moet.
Ik begon me weer gelukkiger te voelen, school ging beter, heb verschillende therapieen om dingen te verwerken... En nu dit. Een klap in mn gezicht.

Ik wil eigenlijk helemaal niet op kamers, ik wil een keuken/badkamer liever niet met anderen delen. Maar als ik er dan aan denk dat ik dan elke avond alleen zit, alleen ben 's nachts, dat maakt me bang.
Allerlei rare gedachtens, gevoelens gaan er in mij om. Het is zo irritant. Het ene moment stop ik het diep weg in een hoekje, het andere moment denk ik er even aan en loop ik te janken.

Pft, lang verhaal.

**Geplaatst**: 21-12-14 08:20

Re: Op kamers, wil ik dat?

Geplaatst: 21-12-14 08:20

He meiske toch eerst eens een dikke :(:)

Waar woon je ongeveer (midden/zuiden)? En is je opleiding ver reizen van waar je nu woont? Mag je paardje bij hun blijven staan?

Ik begrijp heel goed dat je onzeker en angstig bent, het is immers een behoorlijke stap. Maar de practische zaken zijn allemaal op te lossen

dat is dan weer het goede nieuws. Hoe gigantisch groot het ook lijkt, het is allemaal te fixen.

Probeer eens het project van een andere kant te benaderen. Probeer het als een positief iets te zien, je kunt het helemaal naar eigen smaak inrichten. Je hoeft (waarschijnlijk) niet meer zo ver te reizen voor school.

Wat je angsten betreft zou je kunnen overwegen om eens met maatschappelijk werk te gaan praten of je huisarts om raad vragen. Niet voor medicijnen ofzo maar misschien weet hij wel een goeie therapeut of andere instantie om af en toe eens mee te gaan praten. Iemand die je ook kan helpen met practische zaken.

Het komt echt goed hoor!

**Geplaatst**: 21-12-14 13:18

Re: Op kamers, wil ik dat?

Geplaatst: 21-12-14 13:18

Dankje

Ik woon in het oosten. Nee, opzich is het niet ver reizen. Ik ga met de bus, ben dan een halfuur onderweg. Waar ik dan zou willen wonen zou ongeveer 10 minuten schelen.
Ja, pony mag er wel blijven staan.
Praktische zaken zijn idd op te lossen, zijn ook al wel 'opgelost', daar maak ik me dus verder eigenlijk niet zo druk mee over. Tis meer die kleine dingetjes. En ik durf het niet zo goed te vragen, omdat ik eigenlijk niet eens weet wat ik wil vragen. Maar vind het best vaag, en daar kan ik niet tegen.

Ik loop al bij 2 therapeuten en heb op school ook nog een maatschappelijk werkster, dus hulp heb ik opzich wel genoeg, alleen tis zo lastig dat het nu net vakantie is en dus eigenlijk bij niemand met mn verhaal terecht kan...