
Ben sinds september werkloos. Steek dagelijks minstens 2u in vacatures zoeken, mails sturen. Soms meer. Stuur dagelijks toch minimaal 3-5 brieven.
90% daarvan blijven gewoon onbeantwoord. Erg vriendelijk...
5% wijst me meteen af, de resterende 5% mag ik op gesprek maar zitten de eerste 5 minuten al te zeuren over mijn leeftijd en gebrek aan ervaring (op 21 afgestudeerd in toerisme, meteen aan het werk gegaan als dispatcher voor 2 jaar, nu 23 jaar oud). Dus na een halfuur proberen hun te overtuigen eindigt het gesprek steevast dat ze iemand met meer ervaring willen. Zucht.
En dan verzwijg ik expres nog mijn hart/spierziekte... Hoewel mijn toekomstige werkgever dat eigenlijk zou moeten weten zodat hij voorbereid is als er wat met me gebeurd. Wordt goed in de gaten gehouden maar loop wel een groter risico op bvb een hartaanval.
En kan door mijn zwakke spieren uitsluitend zittend werk doen. Maakt het ook echt niet makkelijk om wat te vinden. Eigenlijk zou ik het beste (en gelukkigste) af zijn in een beschutte werkplaats maar mijn IQ is te hoog.
Word echt moedeloos van alle afwijzingen. En heb erg veel schrik om, als ik ooit eens een ja krijg, over mijn ziekte te vertellen. Vrees dat dat nog een extra reden zou kunnen zijn om me niet aan te nemen. Mijn moeder raadt me dan ook aan om dit gewoon te verzwijgen (zij heeft dezelfde ziekte maar dan in veel minder erge gradatie, ze werkte vroeger bij de beschutte werkplaats maar is nu in invaliditeit door kanker)