IHN schreef:Pfff...zo blij dat ik de keus heb gemaakt mijn dochter in Duitsland op school te doen nu ik dit zo lees, zeg...heeft een jaar in NL op school gezeten..doodonzeker en ongelukkig kind. Ik kreeg na een week op school te horen dat ze niet tot 10 kon tellen, en dat dat zorgelijk was (maar ja, van het consultatiebureau kreeg ik te horen dat het ook zorgelijk was dat ze op een bepaalde leeftijd niet praatte nog..ik zei: t is een perfectionistje, durf te wedden dat er zometeen volledige volzinnen uitkomen, en ja hoor...ze had alleen alles langer geobserveerd en toen ze sprak idd volzinnen).
Hier in Duitsland gaan de kids pas met 6 naar school..tot die tijd kindergarten. Mijn dochter heeft kindergarten een jaar langer gedaan, om de taal goed te kunnen leren (Want ook dat duurde en ineens kwamen er volzinnen), maar vooral om zelfverzekerder te worden…
de 1e 2 jaar krijgen de kinderen hier helemaal geen cijfers. Er wordt alleen gekeken naar hoe het kind zich ontwikkelt op alle niveau's en dit wordt in beschrijvende vorm neergezet (kan goed vormen onderscheiden, heeft nog wat moeite met plus en min opgaven in die trant).
in het 3e jaar krijgen ze voor engels nog geen cijfer. Dat komt pas in het 4e jaar. Mijn dochter, die volgens de school in Nederland niet goed kon leren, zit nu op het gymnasium in Duitsland en haalt prima cijfers (en ook daar kijken ze niet puur naar cijfers, maar vooral ook naar andere vaardigheden, zoals samenwerken, hulp kunnen vragen, initiatief tonen etc.).
Ik las toevallig van de week dat er hartstikke veel kinderen van soms zelfs 8 jaar een burn out hebben. 8 jaar!! Dan moet je je toch eens achter de oren gaan krabben volgens mij. Ouderen roepen dan vaak: ze zijn verwend. Maar moet je kijken wat er toch verwacht wordt...toetsen op peuterleeftijd, waar halen ze het!! Waarom leren we onze kinderen niet dat ze goed zijn zoals ze zijn? Waarom focussen we niet op hun kwaliteiten? En ondertussen kun je dan natuurlijk stimuleren dat ze de zwakkere punten ontwikkelen, maar het is toch funest voor het zelfvertrouwen van een kind als ie constant laag scoort op een toets? Sowieso..ze blootstellen aan een toets is er al over vind ik...het impliceert dat ze moeten voldoen aan een verwachting die hen wordt opgelegd vanuit de maatschappij....
en zeg niet dat het niet uitmaakt...het feit dat een moeder het nodig acht deze vraag te stellen, zegt al dat het dus wel uitmaakt...ts, dit is geen aanval op jou, hoor! Zie het ook alsjeblieft niet zo, want het is gewoon hoe het werkt....dit is een druk die opgelegd wordt vanuit de maatschappij, elke liefhebbende ouder die het beste wil voor zijn kind wil dat zijn kind gewoon mee mag doen en mee kan komen. Het feit dat die druk er neergelegd wordt...dat is het probleem.
Als ik jou was: geef je kind een knuffel. Zeg dat die het heel goed gedaan heeft (heb je ws al gedaan), en versnipper die verdomde toetsen. Jij weet heel goed waar de kwaliteiten van je kind liggen, en wat evt. nog op een speelse manier gestimuleerd kan worden...ook de juf of meester weet dat ws. heel goed. Waarom moet er vergeleken worden met andere kinderen? Waarom mag een kind niet gewoon zichzelf zijn? Waarom kunnen we niet accepteren dat we allemaal individuen zijn, en dat iedereen zijn eigen kwaliteiten heeft? Elke diersoort heeft zijn eigen functie in het geheel....behalve de mens heeft bedacht dat we allemaal hetzelfde moeten zijn. De belangrijkste les die je een kleuter kunt meegeven is imo dat hij goed is zoals hij is. Dat hij geaccepteerd wordt zoals hij is en dat er hoe dan ook van hem gehouden wordt. Vanuit die basis gaat een kind uit zichzelf al dingen ontdekken en onderzoeken en leert zo op zijn eigen manier vanuit een intrinsieke drive ipv dat het opgelegd wordt van buiten.
Dat precies ja...
We worden echt een prestatiemaatschappij...Alleen het beste is goed genoeg en als je dat niet kan moet je op tijd beginnen met gewoon nog harder oefenen.
Hier ook een kind die volgens het CB alles niet op tijd kan. Wordt er gek van. Met 1,5 praatte hij alleen nog maar mama/papa en nee en ja en eigenlijk ‘horen’ ze dan al wel 5 woorden te zeggen en mama/papa/nee/ja tellen niet mee... Nou, dan moet hij toch nodig naar de logopediste. Spijt ervan dat ik gegaan ben. Daar begint het getest, werd er gek van. Nu is hij ruim 2 jaar en hoor ik elke dag wel 10 nieuwe woorden en soms ook kleine zinnetjes.
En niemand lijkt er rekening mee te houden dat hij erg vroeg geboren is, met 1,5 nog volop zijn motorische vaardigheden aan het ontwikkelen was en toen dus ‘pas’ ging lopen (dat was ook wel erg laat volgens iedereen
)
Elk kind is gewoon anders, elk kind leert op een ander niveau en kinderen leren volgens mij naar interesse. Nu is de mijne erg bezig met de kleuren en ga ik dat met hem ‘oefenen’. Omdat hij er nu zelf interesse in toont. Krijgt hij interesse voor tellen, ga ik daar thuis meer accent op leggen door spelenderwijs met tellen bezig te zijn.
Maar waarom alles binnen de maatstaven moet is mij een raadsel.
En trouwens; er komt al een probleem aan doordat iedereen te hoog opgeleid is. We hebben mbo’ers ook keihard nodig in de samenleving, we draven door en worden een kenniseconomie. Aan alleen kennis heb je niks. Dus laat in vredesnaam mavo-kinderen gelukkige mavo-kinderen worden en blijven en probeer er geen vwo-kinderen van te maken als ze daar geen intrinsieke motivatie voor hebben.