Joolien schreef:Ik moest haar net wat vragen, even een bevestiging en soms is ze nog al krengig, dus ik was helemaal zenuwachtig. Wat doe ik mezelf aan denk ik soms.
Ik ken dit gevoel zo erg...

En ik heb mezelf al voorgenomen dat ik niet meer op mijn kop ga laten zitten. Ik ben maanden heel braaf geweest en geknikt en geëxcuseerd, omdat ik een kans had op een vast contract en ik inderdaad dacht "het lijkt misschien maar erg, het wordt wel beter, het is maar een periode..." Nu ben ik erg genoeg gewoon aan het wachten tot ik eindelijk ontslaan wordt en mezelf kan focussen op het zoeken van een veel beter werk, hoe moeilijk in deze tijden ook.
Maar anderzijds durf ik mij ook niet te hard te verzetten of te veel samen te spannen met mijn collega's, want ik heb dan weer schrik dat dit nefast gaat zijn als potentiële nieuwe werkgevers referenties opvragen...ik wil niet overkomen als een arrogant kind met een grote bek want dat ben ik echt niet, maar in zulke situaties tegen zulke bazen 'beleefd assertief' blijven is soms echt een hele grote uitdaging

Het enige positieve is dat je je goede bazen wel echt driedubbel en dik weet te waarderen

