Geplaatst: 22-12-19 19:47 
Het is wel een vreemd gevoel, laatste loodjes. Ik heb mijn baan opgezegd.Zo dubbel, zo moeilijk.
Het lesgeven zelf vind ik erg leuk, als ik een leuke club gewillige leerlingen voor me heb die ik wat mag bijbrengen over de natuurwetenschappen, dan ben ik echt in m'n element. Toch vind ik niet alles even leuk. Het politieagentje spelen, het gezeur van ouders, knullig beleid, altijd 's avonds en in het weekend bezig zijn met voorbereiden, nakijken en administratie, veel gedoe met een vaste aanstelling krijgen (wordt per 1-1-2020 nog meer gezeik), ookal zit je in de tekortvakken, schoolbesturen willen voor een dubbeltje op de eerste rang zitten.
Tja, dan kijk je rond en ik had niet verwacht dat ik uitgekozen zou worden, maar ik heb een baan gekregen binnen de universiteit in het onderwijsbeleid. Ik zal wel wat traantjes moeten wegslikken als ik afscheid ga nemen van mijn pubers.
Wie weet ga ik in de toekomst wel weer lesgeven, zeg nooit nooit. Voorlopig alleen even niet. 
En dan hoor ik dus ineens bij de club starters die binnen vijf jaar stopt in het voortgezet onderwijs.. Niet verwacht. Tegen deze kans kon ik echter geen nee zeggen, het is echt een leerzame uitdaging waar ik heel veel van kan groeien, denk ik.
Niet vervelend bedoeld hoor, is een grapje. Dat hoor je toch altijd. 
