Offline schreef:Bloem24 schreef:TS ; kan je het moment van je allereerste lijk nog herinneren?
En voel je je soms ook emotioneel betrokken bij iemand (als het om een kind gaat) of kun je dit goed opzij zetten?
Jaals de dag van gisteren....
Zal het vertellen.
Ik werd gevraagd of ik die dag mee kon naar een melding.
Het was 23:00 op een donderdagavond.
Ik zat vol adrenaline ( wat kreeg ik te zien.....)
Ik werd opgehaald in de rouwwagen. Zo een busje met zwarte vlaggen voorop.
Nog nooit in gezeten...
Dat was al een moment van spanning.
Onderweg naar de melding vroeg ik wat ik kon gaan zien en waar ik op moest rekenen.
Mijn collega en tegelijkertijd een goede vriend stelde mij gerust en zei: Dit is een makkelijke.. Maak je geen zorgen.
Wij kwamen aan bij een hospice ( een huis waar je de laatste weken van je leven doorbrengt) .
Daar aangekomen haalde ik de brancard uit de auto en mijn automatische piloot knop ging aan.. Dit is werk en ik moet in mijn "rol" komen.
Wij liepen door de gang met de brancard voor mij uit duwend . Op de brancard een groot bordeaux kleurige hoes. De piepende wieltjes door de gang en de stilte gaven mij kippenvel.
Links en rechts stonden kamerdeuren open en zag ik mensen in bed liggen..de 1 nog zieker dan de ander. Al deze mensen lagen te wachten tot dat er ook zo een brancard hun kwam ophalen. Het besef liet ik even tot mij doordringen. vreselijk!
Aangekomen bij de kamer lag er een man op bed. Een oudere man. Vermagerd. Er stonden foto lijstjes in zijn kamer met familieleden erop. Zijn zus was aanwezig . Meer familie had hij niet meer. De man was bleek en voelde nog warm. Zijn gezicht lag er vredig bij met een glimlach. Hij was in zijn slaap overleden vertelde zijn zus.
Mijn collega nam het gesprek over en vertelde wat wij gingen doen. Ik stond naast de man aan zijn bed en zei in mijzelf "wij gaan jou mooi maken meneer". Ik trok mijn handschoenen aan, haalde de hoes van de brancard af en samen met mijn collega hevelde wij hem over van het bed op de brancard.
Ik deed een laken over hem heen, klikte hem vast met de gordels aan de brancard en deed de hoes over hem heen.
Ik gaf zijn zus een hand en beloofde dat wij hem mooi zouden opbaren voor haar.
Door de tranen heen knikte ze en zei dat ze blij was met ons.
Door de gang lopend stonden de medewerkers in de gang met hun gezicht naar beneden gebogen. Uit respect.
De man achter in de auto geschoven en omstanders die voorbij kwamen knikte ook uit respect.
In het mortuarium werd mij alles uitgelegd hoe ik te werk moest gaan.
Eerst de man wassen. Baard scheren. Mond dicht maken. Alles kwam aan bod. Ik zag het niet meer als een mens... heel raar.. maar had het idee dat wat op de behandeltafel lag niet hetzelfde was wat ik zelf ben..een mens.
De kist had mijn collega al opgehaald en na ons werk hebben wij de meneer in een kist gelegd. Een mooie witte glanzende kist met wit satijnen bekleding. Hij lag er mooi bij! En ik was trots! Ik had zijn zus blij gemaakt en hem zijn laatste rustplek gegeven op een waardige manier.
Tjonge wordt gewoon emotioneel als ik dit lees. Mooi om te lezen Offline. Dankbaar werk