Bokt.nl

Soda schreef:

Tja, ik weet niet of dat normaal is. Het is wel een manier om mensen te leren kennen natuurlijk. Ik heb na mijn eindexamen een jaar in Spanje gewoond, daar kende ik ook niemand. De eerste weken stapte ik ook op mensen af die ik nauwelijks kende en vroeg ik of ze zin hadden om samen uit eten te gaan of op stap te gaan. In het begin voelde dat wat onwenning maar het was vaak ontzettend gezellig en je leerde binnen no-time veel mensen kennen. Daar pik je dan toch de blijvertjes uit. Mijn zusje heeft dezelfde ervaring toen zij in het buitenland woonde. Ze is op een dag op een meisje afgestapt met de vraag: "ik hoorde dat je op turnen zit, mag ik eens een keertje mee?" Daardoor heeft ze uiteindelijk een hele groep mensen leren kennen waar ze nog steeds veel contact mee heeft.
Ik zou eigenlijk geen andere manier weten om nieuwe vrienden te maken dan maar gewoon je mond open te doen en interesse te tonen. Iemand moet toch de eerste stap zetten? Ik begrijp dus nog steeds niet zo goed wat daar geforceerd aan is? Hoe zou je het dan aanpakken als je verhuisd naar een plek waar je helemaal niemand kent? Ben wel benieuwd

Fleurtje100 schreef:

@ Soda, écht overal geld, dat je over een ontgroening niet mag praten met mensen die de ontgroening niet doorstaan hebben (buiten de vereniging staan etc.). Dat ontgroeningsverhalen worden opgeblazen heeft vooral te maken met het feit dat er altijd zo geheimzinnig over wordt gedaan, daar zijn de verenigingen dan ook voor het grootste deel zelf debet aan. Bovendien ken ik ook verhalen van mensen die na een half jaar weg zijn gegaan bij een vereniging en er daarom wel over gepraat hebben met een buitenstaander, dat sommige ontgroeningen ook echt veel en veel te ver gaan. Met name de dispuutsontgroeningen en huisontgroeningen waar vaak totaal geen controle op is. Er zijn ook zat verenigingen waar dat niet gebeurt maar de misstanden zijn er wel degelijk.

Shadow0 schreef:

Het snelkookpaneffect treedt ook op inderdaad, maar het gedeelde lot is toch ook wel sterk en ik denk wel dat je daarom vriendschappen vormt die anders misschien niet gevormd waren.

Shadow0 schreef:

Mijn eigen bezwaar is dat ik het mechanisme van de ontgroening een vrij risicovol systeem vind. Het is een systeem waarin mensen makkelijk te beinvloeden raken en over grenzen heengaan, waarin het wij-tegen-zij-gevoel makkelijk kan overheersen en waarin dit zich ook heel makkelijk kan keren tegen individuen (pesten, buitensluiten etc.)

Soda schreef:

Het is inderdaad een vrij angstaanjagen mechanisme dat je je beter voelt dan een ander omdat die tot een bepaalde groep behoort en jij tot een andere. Toch denk ik dat het toezicht en de gedragsregels dusdanig streng zijn dat het wel meevalt met excessen. Je wordt als leden haarscherp in de gaten gehouden. En daarbij, niemand verplicht je om mee te doen met het ontgroenen (als je als lid bent dus en dat je de ontgroenende partij bent).

Sjukke schreef:

Ikzelf had eerst ook een beetje zo'n idee over studentenverenigingen, omdat je slechte dingen in het nieuws hoort

Soda schreef:

Ik ben er ook niet "trots" op dat ik ergens lid ben geworden, het is nou niet bepaald een prestatie om je ergens in te inschrijven, geld te betalen en lid te worden. Dat doe ik ook bij de bibliotheek bijvoorbeeld, nou, joehoe. Ik ben wel blij dat ik het gedaan heb, al was het alleen maar omdat ik anders mijn vriend nooit gekend had. Niets meer en niets minder. Aan de andere kant stoort het me wel erg dat er zoveel vooroordelen rondgestrooid worden, van oppervlakkig zuipgedrag, geforceerde vriendschappen en mensonterend misbruik maken van machtsposities. Dat staat zo lijnrecht tegenover wat "lid zijn" voor mij betekent of heeft opgeleverd: waardevolle, hechte vriendschappen en een man waarmee ik oud wil worden. Die tunnelvisie, het bijna niet wíllen geloven dat er onder de oppervlakte nog veel meer speelt, dat vind ik erg vervelend en als het internet niet zou zijn, zou ik me nog gekwetst voelen ook.

Ik ben ook wel een beetje klaar met deze discussie en het me continu 'moeten' verdedigen. Ik heb absoluut waardeoordeel over mensen die nergens lid worden, heb ook genoeg vrienden buiten de vereniging, ben ook lid geweest van een vereniging zonder ontgroening en ook daar heb ik vriendschappen opgebouwd. Iedereen moet vooral aan doen waar hij of zij zich goed bij voelt, maar blijkbaar werkt dat maar één kant op.
Ik ben ergens lid geworden omdat ik mensen wilde leren kennen, de vereniging waar ik me thuis voelde kende nou eenmaal een ontgroening. Ik heb daar nooit een principekwestie van gemaakt. Maar dat betekent nog niet dat ik steeds aangesproken hoef te worden op het fenomeen ontgroening, de mechanismen ervan, de negatieve verhalen in de pers en de excessen

Wendy schreef:

Tsja, en ik ben dus wel even lid geweest van een studentenvereniging. En nee, ik vond het dus niks.
Was een paar keer meegeweest met een studievriendin en het leek me wel gezellig om lid te worden. Introductiekamp was leuk, maar daarna... dat ontzettende clubjesgedoe stond me enorm tegen. Je moest een jaarclub en liefst ook nog gevraagd worden voor een dispuut. Anders had je namelijk geen leuke avond op de vereniging. Oh ja, je werd sowieso geacht minimaal 1 keer per week te komen.
Mensen gaan enorm lopen slijmen om maar binnen bepaalde clubjes binnen de vereniging te komen, er wordt ontzettend met de ellebogen gewerkt. Beste methode voor een meisje was toch nog wel om gewoon met een populair mannelijk verenigingslid het bed in te duiken eigenlijk.
En dan te bedenken dat dit bekend stond als een relatief vrije vereniging. Nee, ik ben er heel snel weer mee gestopt.

Edit: nu gaan een heleboel mensen natuurlijk zeggen dat dit echt een uitzondering is en dat het bij hen absoluut niet zo gaat. Nou, ik heb bij meerdere verenigingen rond gekeken en laten we zeggen dat die waar ik lid van was echt geen uitzondering was.