
Toen ik afgestudeerd was heb slechts ik een dikke drie maanden moeten wachten op mijn eerste werk. Daar moest ik wel een eind voor rijden maar veel keuze had ik niet, je stuurt hopen brieven, krijgt nauwelijks respons en als je al doorgeraakt zijn er altijd die "meer ervaring" hebben. Van daaruit rechtstreeks kunnen starten op mijn volgende werk(had een vriendin die er al werkte, die heeft me daar kunnen binnenloodsen), dat ook bijna even ver rijden was. Daarna op alles wat los en vast zit gesolliciteerd en na drie maanden weer ergens een geestdodend klasseerbaantje onder het motto werk is werk aangenomen. Toen het daar weer na een half jaar afgelopen was, was het midden juli, en had ik in augustus besloten om mijn kans te wagen voor een gratis opleiding bij de VDAB. Er waren drie inschrijvingsdagen, alleen op mijn dag al honderden kandidaten en er mochten maar 15 personen starten...jep wat ongelofelijk veel geluk dat ik erbij was!
Van daaruit een hele leuke stage en dankzij die stage mogen starten op een andere locatie van het bedrijf. Dat was de pure hel in al zijn eenvoud

Al bij al heb ik dus wel heel veel geluk gehad. Niet dat ik een overvloed aan keuze had. Altijd nauwelijks iets dat in mijn profiel paste, uit een soort van "je moet toch wat", op alles gesolliciteerd waarvan ik dacht dat ik misschien iets zou kunnen horen, heel veel afwijzingen en altijd maar 1tje die zei start maar. En iedere keer als die tijdelijke opdracht weer gedaan is weer zuchtend aan een nieuwe ronde beginnen. Maar had ik die vriendin niet gehad dat was ik misschien wel niet gestart in mijn tweede job. En was ik niet in een wanhoopspoging op een grijze namiddag langs alle uitzendkantoren in de stad gewandeld, dan zat ik nu ook niet waar ik nu zit.