Bokt.nl

verootjoo schreef:

Wat ik me trouwens even afvraag nav dit topic; in België moet je dus blijkbaar naar een arts voor je je ziek wilt melden. Maar moet je daar dan echt langs, of gaat dat via de telefoon? Als ik me ziek ga melden ben ik over het algemeen niet echt in staat om in de auto naar de HA te rijden
En hoe bepaalt de arts dan of je ziek genoeg bent voor een ziekmelding? En keuren ze die ook wel eens af?

Ik vind het wel ee goede regeling, want het is wel meer een drempel om je ziek te melden en voorkomt te gemakkelijke ziekmelding

liedje89 schreef:

Maar in Belgie is een huisarts dan dus steeds tijd kwijt aan het bezoeken van mensen die bijv griep hebben en dus helemaal geen arts nodig hebben en gewoon een paar dagen moet slapen, enkel om briefjes te schrijven? Wie betaald al die huisbezoekjes dan?

Furrow schreef:

Ik vind het spijtig dat de psychische kant zo geminimaliseerd wordt.
Dat is echt een weerspiegeling van de maatschapij en verklaart waarom veel mensen niet begrepen worden.

Had ts naar de dokter gegaan, had ze 90% kans dat ze een ziektebriefje zou krijgen. Want psychische decompensatie is echt en kan niet onderschat worden..

Ik vind het vreselijk dat mensen gaan minimaliseren en ik begrijp het echt niet

verootjoo schreef:

liedje89 schreef:

Maar in Belgie is een huisarts dan dus steeds tijd kwijt aan het bezoeken van mensen die bijv griep hebben en dus helemaal geen arts nodig hebben en gewoon een paar dagen moet slapen, enkel om briefjes te schrijven? Wie betaald al die huisbezoekjes dan?

Misschien is dat daar typisch coassistent werk

liedje89 schreef:

Maar in Belgie is een huisarts dan dus steeds tijd kwijt aan het bezoeken van mensen die bijv griep hebben en dus helemaal geen arts nodig hebben en gewoon een paar dagen moet slapen, enkel om briefjes te schrijven? Wie betaald al die huisbezoekjes dan?

SVRL schreef:

liedje89 schreef:

Maar in Belgie is een huisarts dan dus steeds tijd kwijt aan het bezoeken van mensen die bijv griep hebben en dus helemaal geen arts nodig hebben en gewoon een paar dagen moet slapen, enkel om briefjes te schrijven? Wie betaald al die huisbezoekjes dan?

Je betaald zelf de arts en krijgt nadien een deel,terug van het ziekenfonds. Trouwens, zeer veel medicatie krijg je hier enkel op medisch voorschrift, heb je Motillium nodig, moet je al een arts consulteren.

Ik had hier eerst gereageerd voor ik het topic las en ik moet eerlijk toegeven dat ik veel tijd nodig had om te lezen wat hier staat. Wat zijn wij een egoïstische maatschappij aan het worden zeg. Hoe haalt ook maar 1 iemand hetin het hoofd om het rouwproces van een ander te minimaliseren. Geen 2 mensen rouwen op dezelfde manier. Voor de ene is werk een welkome afwisseling, een ander kan niet meer functioneren. Voor sommige mensen is een huisdier een vriend of familielid, voor anderen slechts een beest dat gewoon vervangen wordt bij sterfte. Behoor je tot de laatste groep, dan zal je niet snappen hoe de andere groep zich voelt, maar dat maakt het rouwproces van die eerste niet minder echt en dat geeft je ook niet het recht om dan te zeggen dat zij niet werkelijk ziek kunnen zijn van verdriet.

Ik ben er als verpleegkundige regelmatig bij als mensen overlijden en vang dan de families op, de ene houdt zich sterk, de andere stort in en we moeten al wel eens onze arts optrommelen om naasten medicatie voor te schrijven omdat ze het verdriet van het overlijden niet aan kunnen. De ene mens heeft nu eenmaal meer draagkracht als de andere. Al wie 3 dagen na het overlijden van ouder, partner of kind terug aan het werk kan, fijn voor jullie dat jullie zoveel draagkracht hebben, maar dat geeft jullie niet het recht om dat ook van anderen te verwachten. Ik heb een vriendin die 6 maand na het overlijden van haar zoon nog niet in staat is om te werken, ieder gesprek barst zij nog steeds in huilen uit. Tuurlijk heeft zo iemand recht op ziekenverlof. Ik ken zelfs mensen die door hun huisarts een week ziek geschreven werden na het overlijden van hun hond of paard.

En de off topic opmerkingen hier, waarbij teamleiders het normaal vinden om mensen na een ingreep thuis te gaan halen en hen toch aan het werk zetten, of andere blessures niet als ziekte erkennen. Zijn jullie helemaal op jullie hoofd gevallen? Dragen jullie dan ook de verantwoordelijkheid als daardoor de blessure verergerd of als de operatie mieslukt? Wat is de volgende stap? Mensen dwingen om te werken tijdens hun chemo? Ik ging vroeger ook altijd werken in de hoop dat men rekening hield met mijn pijnlijke klachten, de praktijk is echter dat het niet altijd lukt en dat je dan toch je lichaam over belast. Het gevolg hiervan is dat ik nooit nog een dag echt pijnvrij ben, ik heb mijn lichaam helemaal kapot gemaakt door te blijven werken. Maar hé, blijkbaar is mijn lichamelijk ongemak en het feit dat ik op mijn vrije dagen vaak de hele dag in bed moet blijven om te recupereren maar de normaalste zaak van de wereld, aangezien ik als werknemer mijn baas geen extra geld mag kosten. Enfin, dat zou de situatie zijn als ik op de werkvloer bij bepaalde leidinggevenden hier zou staan. Gelukkig is mijn werkgever meer begripvol, ik zou niet afgestraft worden, noch verplicht worden om te werken moest ik sneller naar de huisarts gaan en net omdat ik zo'n begripvolle baas heb, neem ik de slechte dagen tijdens mijn recup erbij.

Ayasha schreef:

again; de wet bepaalt dat. Een werkgever heeft maar 2 keuzes; accepteren zonder meer of accepteren en een arts sturen.

chevax schreef:

SVRL schreef:

Je betaald zelf de arts en krijgt nadien een deel,terug van het ziekenfonds. Trouwens, zeer veel medicatie krijg je hier enkel op medisch voorschrift, heb je Motillium nodig, moet je al een arts consulteren.

Ik had hier eerst gereageerd voor ik het topic las en ik moet eerlijk toegeven dat ik veel tijd nodig had om te lezen wat hier staat. Wat zijn wij een egoïstische maatschappij aan het worden zeg. Hoe haalt ook maar 1 iemand hetin het hoofd om het rouwproces van een ander te minimaliseren. Geen 2 mensen rouwen op dezelfde manier. Voor de ene is werk een welkome afwisseling, een ander kan niet meer functioneren. Voor sommige mensen is een huisdier een vriend of familielid, voor anderen slechts een beest dat gewoon vervangen wordt bij sterfte. Behoor je tot de laatste groep, dan zal je niet snappen hoe de andere groep zich voelt, maar dat maakt het rouwproces van die eerste niet minder echt en dat geeft je ook niet het recht om dan te zeggen dat zij niet werkelijk ziek kunnen zijn van verdriet.

Ik ben er als verpleegkundige regelmatig bij als mensen overlijden en vang dan de families op, de ene houdt zich sterk, de andere stort in en we moeten al wel eens onze arts optrommelen om naasten medicatie voor te schrijven omdat ze het verdriet van het overlijden niet aan kunnen. De ene mens heeft nu eenmaal meer draagkracht als de andere. Al wie 3 dagen na het overlijden van ouder, partner of kind terug aan het werk kan, fijn voor jullie dat jullie zoveel draagkracht hebben, maar dat geeft jullie niet het recht om dat ook van anderen te verwachten. Ik heb een vriendin die 6 maand na het overlijden van haar zoon nog niet in staat is om te werken, ieder gesprek barst zij nog steeds in huilen uit. Tuurlijk heeft zo iemand recht op ziekenverlof. Ik ken zelfs mensen die door hun huisarts een week ziek geschreven werden na het overlijden van hun hond of paard.

En de off topic opmerkingen hier, waarbij teamleiders het normaal vinden om mensen na een ingreep thuis te gaan halen en hen toch aan het werk zetten, of andere blessures niet als ziekte erkennen. Zijn jullie helemaal op jullie hoofd gevallen? Dragen jullie dan ook de verantwoordelijkheid als daardoor de blessure verergerd of als de operatie mieslukt? Wat is de volgende stap? Mensen dwingen om te werken tijdens hun chemo? Ik ging vroeger ook altijd werken in de hoop dat men rekening hield met mijn pijnlijke klachten, de praktijk is echter dat het niet altijd lukt en dat je dan toch je lichaam over belast. Het gevolg hiervan is dat ik nooit nog een dag echt pijnvrij ben, ik heb mijn lichaam helemaal kapot gemaakt door te blijven werken. Maar hé, blijkbaar is mijn lichamelijk ongemak en het feit dat ik op mijn vrije dagen vaak de hele dag in bed moet blijven om te recupereren maar de normaalste zaak van de wereld, aangezien ik als werknemer mijn baas geen extra geld mag kosten. Enfin, dat zou de situatie zijn als ik op de werkvloer bij bepaalde leidinggevenden hier zou staan. Gelukkig is mijn werkgever meer begripvol, ik zou niet afgestraft worden, noch verplicht worden om te werken moest ik sneller naar de huisarts gaan en net omdat ik zo'n begripvolle baas heb, neem ik de slechte dagen tijdens mijn recup erbij.

Draag jij de verantwoordelijkheid als een bedrijf het financieel moeilijk krijgt doordat de eigenaar steeds maar begripvol moet zijn als het gaat om paarden/honden/katten die overlijden/naar de dierenarts moeten/kwijt zijn? Wie ben jij om te bepalen dat een werkgever het allemaal maar voor lief moet nemen? Wat maakt dat jij kunt beslissen dat het helemaal niet erg is dat een ander er voor op draait dat je je ziek meldt?
Als je je om een valide reden ziekmeldt, alle begrip. Als je je echter ziek meldt voor iets waar je ook een vrije dag voor had kunnen opnemen, geen begrip.

SVRL schreef:

Je betaald zelf de arts en krijgt nadien een deel,terug van het ziekenfonds. Trouwens, zeer veel medicatie krijg je hier enkel op medisch voorschrift, heb je Motillium nodig, moet je al een arts consulteren.

Ik had hier eerst gereageerd voor ik het topic las en ik moet eerlijk toegeven dat ik veel tijd nodig had om te lezen wat hier staat. Wat zijn wij een egoïstische maatschappij aan het worden zeg. Hoe haalt ook maar 1 iemand hetin het hoofd om het rouwproces van een ander te minimaliseren. Geen 2 mensen rouwen op dezelfde manier. Voor de ene is werk een welkome afwisseling, een ander kan niet meer functioneren. Voor sommige mensen is een huisdier een vriend of familielid, voor anderen slechts een beest dat gewoon vervangen wordt bij sterfte. Behoor je tot de laatste groep, dan zal je niet snappen hoe de andere groep zich voelt, maar dat maakt het rouwproces van die eerste niet minder echt en dat geeft je ook niet het recht om dan te zeggen dat zij niet werkelijk ziek kunnen zijn van verdriet.

Ik ben er als verpleegkundige regelmatig bij als mensen overlijden en vang dan de families op, de ene houdt zich sterk, de andere stort in en we moeten al wel eens onze arts optrommelen om naasten medicatie voor te schrijven omdat ze het verdriet van het overlijden niet aan kunnen. De ene mens heeft nu eenmaal meer draagkracht als de andere. Al wie 3 dagen na het overlijden van ouder, partner of kind terug aan het werk kan, fijn voor jullie dat jullie zoveel draagkracht hebben, maar dat geeft jullie niet het recht om dat ook van anderen te verwachten. Ik heb een vriendin die 6 maand na het overlijden van haar zoon nog niet in staat is om te werken, ieder gesprek barst zij nog steeds in huilen uit. Tuurlijk heeft zo iemand recht op ziekenverlof. Ik ken zelfs mensen die door hun huisarts een week ziek geschreven werden na het overlijden van hun hond of paard.

En de off topic opmerkingen hier, waarbij teamleiders het normaal vinden om mensen na een ingreep thuis te gaan halen en hen toch aan het werk zetten, of andere blessures niet als ziekte erkennen. Zijn jullie helemaal op jullie hoofd gevallen? Dragen jullie dan ook de verantwoordelijkheid als daardoor de blessure verergerd of als de operatie mieslukt? Wat is de volgende stap? Mensen dwingen om te werken tijdens hun chemo? Ik ging vroeger ook altijd werken in de hoop dat men rekening hield met mijn pijnlijke klachten, de praktijk is echter dat het niet altijd lukt en dat je dan toch je lichaam over belast. Het gevolg hiervan is dat ik nooit nog een dag echt pijnvrij ben, ik heb mijn lichaam helemaal kapot gemaakt door te blijven werken. Maar hé, blijkbaar is mijn lichamelijk ongemak en het feit dat ik op mijn vrije dagen vaak de hele dag in bed moet blijven om te recupereren maar de normaalste zaak van de wereld, aangezien ik als werknemer mijn baas geen extra geld mag kosten. Enfin, dat zou de situatie zijn als ik op de werkvloer bij bepaalde leidinggevenden hier zou staan. Gelukkig is mijn werkgever meer begripvol, ik zou niet afgestraft worden, noch verplicht worden om te werken moest ik sneller naar de huisarts gaan en net omdat ik zo'n begripvolle baas heb, neem ik de slechte dagen tijdens mijn recup erbij.

Citaat:

k heb zelfs een collega die sinds het overlijden van haar zus 5 jaar geleden niet meer in staat is om langer als 2 dagen te werken zonder zich ziek te melden, wat voor mijn werkgever geen enkel probleem is. Ik heb het geluk om voor een zeer empathische instelling te werken.

chevax schreef:

SVRL schreef:

Je betaald zelf de arts en krijgt nadien een deel,terug van het ziekenfonds. Trouwens, zeer veel medicatie krijg je hier enkel op medisch voorschrift, heb je Motillium nodig, moet je al een arts consulteren.

Ik had hier eerst gereageerd voor ik het topic las en ik moet eerlijk toegeven dat ik veel tijd nodig had om te lezen wat hier staat. Wat zijn wij een egoïstische maatschappij aan het worden zeg. Hoe haalt ook maar 1 iemand hetin het hoofd om het rouwproces van een ander te minimaliseren. Geen 2 mensen rouwen op dezelfde manier. Voor de ene is werk een welkome afwisseling, een ander kan niet meer functioneren. Voor sommige mensen is een huisdier een vriend of familielid, voor anderen slechts een beest dat gewoon vervangen wordt bij sterfte. Behoor je tot de laatste groep, dan zal je niet snappen hoe de andere groep zich voelt, maar dat maakt het rouwproces van die eerste niet minder echt en dat geeft je ook niet het recht om dan te zeggen dat zij niet werkelijk ziek kunnen zijn van verdriet.

Ik ben er als verpleegkundige regelmatig bij als mensen overlijden en vang dan de families op, de ene houdt zich sterk, de andere stort in en we moeten al wel eens onze arts optrommelen om naasten medicatie voor te schrijven omdat ze het verdriet van het overlijden niet aan kunnen. De ene mens heeft nu eenmaal meer draagkracht als de andere. Al wie 3 dagen na het overlijden van ouder, partner of kind terug aan het werk kan, fijn voor jullie dat jullie zoveel draagkracht hebben, maar dat geeft jullie niet het recht om dat ook van anderen te verwachten. Ik heb een vriendin die 6 maand na het overlijden van haar zoon nog niet in staat is om te werken, ieder gesprek barst zij nog steeds in huilen uit. Tuurlijk heeft zo iemand recht op ziekenverlof. Ik ken zelfs mensen die door hun huisarts een week ziek geschreven werden na het overlijden van hun hond of paard.

En de off topic opmerkingen hier, waarbij teamleiders het normaal vinden om mensen na een ingreep thuis te gaan halen en hen toch aan het werk zetten, of andere blessures niet als ziekte erkennen. Zijn jullie helemaal op jullie hoofd gevallen? Dragen jullie dan ook de verantwoordelijkheid als daardoor de blessure verergerd of als de operatie mieslukt? Wat is de volgende stap? Mensen dwingen om te werken tijdens hun chemo? Ik ging vroeger ook altijd werken in de hoop dat men rekening hield met mijn pijnlijke klachten, de praktijk is echter dat het niet altijd lukt en dat je dan toch je lichaam over belast. Het gevolg hiervan is dat ik nooit nog een dag echt pijnvrij ben, ik heb mijn lichaam helemaal kapot gemaakt door te blijven werken. Maar hé, blijkbaar is mijn lichamelijk ongemak en het feit dat ik op mijn vrije dagen vaak de hele dag in bed moet blijven om te recupereren maar de normaalste zaak van de wereld, aangezien ik als werknemer mijn baas geen extra geld mag kosten. Enfin, dat zou de situatie zijn als ik op de werkvloer bij bepaalde leidinggevenden hier zou staan. Gelukkig is mijn werkgever meer begripvol, ik zou niet afgestraft worden, noch verplicht worden om te werken moest ik sneller naar de huisarts gaan en net omdat ik zo'n begripvolle baas heb, neem ik de slechte dagen tijdens mijn recup erbij.

Draag jij de verantwoordelijkheid als een bedrijf het financieel moeilijk krijgt doordat de eigenaar steeds maar begripvol moet zijn als het gaat om paarden/honden/katten die overlijden/naar de dierenarts moeten/kwijt zijn? Wie ben jij om te bepalen dat een werkgever het allemaal maar voor lief moet nemen? Wat maakt dat jij kunt beslissen dat het helemaal niet erg is dat een ander er voor op draait dat je je ziek meldt?
Als je je om een valide reden ziekmeldt, alle begrip. Als je je echter ziek meldt voor iets waar je ook een vrije dag voor had kunnen opnemen, geen begrip.

Daphara schreef:

Citaat:

k heb zelfs een collega die sinds het overlijden van haar zus 5 jaar geleden niet meer in staat is om langer als 2 dagen te werken zonder zich ziek te melden, wat voor mijn werkgever geen enkel probleem is. Ik heb het geluk om voor een zeer empathische instelling te werken.

Sorry hoor, maar dit geloof ik niet. Dat kan niet binnen NL zijn, na 2 jaar zou zo iemand in de WIA terrecht gekomen zijn.
Dit lijkt mij echt niet te kunnen en vind ik zeker ook niet normaal, empathische instelling of niet.

Als iemand niet is staat is meer dan 2 dagen te werken in de normale functie, zal als bedrijf gekeken moeten worden naar vervangend werk wat wel lukt voor meerdere dagen en anders zal in goed overleg de werkweek teruggezet moeten worden naar 2 dagen in de week. Wil dat niet, dan zal er gekeken worden naar heropleiding en outplacement. Iemand zich 5 jaar lang na elke 2 dagen zich ziek laten melden... Nee, dat is geen empathie, dat is laks, lui en verwaarlozing van een probleem.

SVRL schreef:

k heb zelfs een collega die sinds het overlijden van haar zus 5 jaar geleden niet meer in staat is om langer als 2 dagen te werken zonder zich ziek te melden, wat voor mijn werkgever geen enkel probleem is. Ik heb het geluk om voor een zeer empathische instelling te werken.

SVRL schreef:

Daphara schreef:

Sorry hoor, maar dit geloof ik niet. Dat kan niet binnen NL zijn, na 2 jaar zou zo iemand in de WIA terrecht gekomen zijn.
Dit lijkt mij echt niet te kunnen en vind ik zeker ook niet normaal, empathische instelling of niet.

Als iemand niet is staat is meer dan 2 dagen te werken in de normale functie, zal als bedrijf gekeken moeten worden naar vervangend werk wat wel lukt voor meerdere dagen en anders zal in goed overleg de werkweek teruggezet moeten worden naar 2 dagen in de week. Wil dat niet, dan zal er gekeken worden naar heropleiding en outplacement. Iemand zich 5 jaar lang na elke 2 dagen zich ziek laten melden... Nee, dat is geen empathie, dat is laks, lui en verwaarlozing van een probleem.

In België kan dit wel. Ik sta nu 1,5 jaar op deze campus en heb haar maximum 2 keer gezien. De 2de keer had ik ze in mijn behandelbox nog voor haar shift begon, omdat ze zei dat ze hartkloppingen had. Ecg was perfect normaal, BD was ok, evenals al de andere parameters en toch is zij naar huis gegaan. Haar rechtsreekse collega's hebben dit aangekaart bij hun hoofd, die is met mij komen praten en haar woorden waren letterlijk dat wij begrip moeten hebben voor de situatie van onze collega.

En nee, ik vind het niet kunnen dat je iemand na een operatie verplicht aan het werk zet. Als ik mij moet laten opereren aan de contructuren van mijn littekens, word ik standaard 5 weken thuis geschreven. Ik ben maar 1 nacht in het ziekenhuis, maar het herstel verloopt nadien langzaam, de laatste keer is thuis door gewoon mijn arm te bewegen op het einde van die 5 weken mijn operatie wonde zelfs terug open gesprongen, waardoor ik nog langer thuis moest blijven. Ik zou het helemaal niet pikken als men mij mijn herstelperiode thuis zou ontzeggen. Ben dankzij dit topic blij dat ik Belg ben zeg.