Ik was vroeger echt geen lieverdje op school, ik denk dat ik voor zo'n beetje al mijn vakken in mijn derde leerjaar een onvoldoende stond
Ben dat jaar natuurlijk ook blijven zitten.... Maar dat was zonder mijn pony echt niet anders geweest, ik denk zelfs dat ik zonder mijn pony veel slechter terecht was gekomen.Ik had totaal geen overzicht op school, kon geen planningen maken en zodra ik het overzicht over dingen die ik moest doen dan echt helemaal kwijt was blokkeerde ik in mijn hoofd en kon ik niks meer. Ik kon daar als ik in mijn eentje was compleet in paniek van raken. Maar niemand die daar iets van wist, ik liep altijd met een big smile en een houding van 'ik ben stoer en het boeit mij allemaal geen flikker'. Zowel op school als bij mijn ouders. Mijn pony was de enige plek waar ik mijn ei kwijt kon, waar ik wel dingen tegen vertelde en mezelf durfde te zijn. Ookal zei ze natuurlijk niks terug
. Mijn ouders hebben nooit gedreigd met verkopen of een straf gegeven met niet naar mijn pony mogen.
Het is natuurlijk ook een stuk verantwoordelijkheid wat je daarin mee krijgt. Hoe druk je het ook hebt, je moet naar je pony toe. Je kan niet zomaar een dag zeggen; hé ik ga niet. Dat lieten mijn ouders ook niet toe.
Ik heb er dus heel veel aan gehad, zonder mijn pony had ik het nooit gered om mijn school überhaupt af te maken