Uthrick schreef:Oke, laat ik het dat wat minder mild brengen: Ik zie het niet zitten om te werken met mensen die kwijlend/spastisch in een rolstoel zitten en waar geen gesprek mee te voeren is. Ik bedoel dus écht geestelijk gehandicapt, verstandelijk beperkt vind ik anders.
Mij beledig je niet hoor, en ik snap ook wel wat je bedoelt. Maar toch, voor de goede orde: spasticiteit heeft niets met je geestelijke vermogens te maken, idem voor een rolstoel. Lichamelijke handicap hangt soms samen met een verstandelijke handicap, maar ook vaak genoeg niet. (En maar al te vaak worden mensen met alleen een lichamelijke handicap daarom onderschat en vreemd behandeld, terwijl ze misschien net zo goed een HBO-opleiding doen.)
En aan de andere kant, je moet het soms ook ervaren om te weten wat je aanspreekt en wat niet. In het begin vond ik het ook ingewikkeld, maar nu merk ik dat ik het makkelijker vind om juist met de mensen met wat grotere verstandelijke achterstand om te gaan (maar ik heb bijvoorbeeld ook gemerkt dat mijn hart wel bij de jongere kinderen ligt, en minder bij de volwassenen.)
Dat moet je soms gewoon maar meemaken, het kan heel verrassend zijn, ook voor jezelf.
(Wat betreft de 'mensen met mogelijkheden' - het is mij ten enen male onduidelijk wat de 'mogelijkheden' van iemand met een niveau van een 1- of 2-jarige zijn. Op een bepaald moment is het ook gewoon goed, de mensen zijn goed zoals ze zijn en daar moet je niet te veel mee lopen prutsen. Ik vind het belangrijker dat ze lekker in hun vel zitten - ook als dat hier en daar wat minder mogelijkheden oplevert.)


Dus da's ook nog een mogelijkheid, zeker wanneer je de beleids- of behandelkant op wilt