MelanieB schreef:Pff ze laten me niet gaan in December naa NY want ze willen niet dat ik m'n ouders zie. (organisatie) belachelijk...
aaaaah bah dat is echt klote 
JENNx schreef:Nou, ik vind eigenlijk inderdaad ook dat je dat voor jezelf moet beslissen. Je kent jezelf het beste, en als jij vindt dat je het aankan, moet je dat toch gewoon mogen en kunnen?
Zo hebben wij het ook -min of meer- afgesproken. Dat als Reinoud denkt dat hij het aankan ik eerder langskom, in mijn eentje. En later nog eens met z'n ouders.
Eh, ja. Wel goed. We hadden gisteren 1,5 jaar verkering. Dus even een dagje van -slik- maar wel een superlief kaartje gekregen en de kleine dingetjes zijn nu ineens grote dingetjes geworden. Elk berichtje is superfijn en dan maakt mijn hartje weer een vreugdessprongetje. En nu ik ook weet wanneer we dan gaan skypen heb ik weer wat om naar uit te kijken. (Zondag gaan we dus skypen, op mijn verjaardag. Maandag is Reinoud zelf ook jarig).
En eh, ja. Ik kan er natuurlijk nog wel verdrietig om zijn. Maar ik moet ook door en ja ... het is eigenlijk nu even heel vanzelfsprekend. Ik weet niet hoe ik het moet beschrijven. Maar nadat ik eindelijk na 12 dagen iets van hem gehoord heb is het goed.
gelukkig dat het wat beter gaat 
Denicee_x schreef:Chrissy_ schreef:Je Amerikaan?

Nou, ik ben van april tot july ofzo, heel intensief

met een Amerikaan bezig geweest, elke dag skypen nonstop, we keken toe terwijl de ander sliep (6 uur verschil huh

), zijn familie ontmoet, hij mijn familie ontmoet (thank god for skype) etc, en toen was het opeens allemaal over van zijn kant, echt heel bruut opeens toen ik terug was van vakantie van BAM. over. sindsdien bijna niet meer gepraat en ik had nog een souvenir voor hem, die had ik hem opgestuurd met een brief waarin ik hem heel veel heb verteld en nu heeft hij dus een antwoord en hij commente weer op mijn facebook etc

there's hope!
@ Melanie; das wel banketstaaf

hadden je ouders hun tickets al?
@jen, hoe is't

wat leeeuk, hoe ken je hem?