Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-03-17 10:19

Geplaatst: 27-03-17 10:19

caaramel schreef:
Wat ik me nu afvraag bij al jullie reacties, zouden niet hb'ers zich hier even zeer in herkennen?
Want hoewel de overeenkomsten en de onderlinge herkenning primeert, valt mij toch ook heel erg op hoe verschillend en vooral ook gewoon 'menselijk' alle verhalen zijn. (Ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel )

Zou dat van meerdere kanten bekijken van een discussie (en dan de kant met het minste verweer kiezen) ook niet zijn om jezelf een beetje uit te dagen?
En zou het kunnen dat dat ook een beetje de reden is van het 'betweter' imago?

En nog verder over dat 'betweter'... Doen jullie je soms minder slim voor of verzwijgen jullie dat je het beter weet om niet als arrogant of als een betweter over te komen? Maw, hoe vaak zetten jullie een soort van 'masker' op? Deze week een interessante les gehad over zelf/identiteit opbouwen, één van de strategieën kwam er op neer dat je steeds rollen speelt. Het dramaturgische zelf.

Voor de mensen die wel hun studie afgerond hebben...
Op hoeveel tijd hebben jullie dat gedaan? Korter/langer dan normaal?

Zijn er onder jullie die in de kleuterklassen of op de lagere school een klas overgeslagen hebben?
Zouden jullie dat achteraf gezien, opnieuw doen?

God no.

Of het moet een onbewust mechanisme zijn bij mij. Ik prikkel mijn brein wel constant maar ik discussiëer zo min mogelijk. Omdat ik me geen mening kan vormen.

Ik heb altijd een masker op.. Maar dat heeft met meerdere dingen te maken. Maar ik heb inderdaad de neiging me dommer voor te doen dan ik ben. Omdat ik niet betweterig over wil komen. Ik weet zelf hoe irritant dat is (mijn moeder is zo

).

Ik ben nu 29 en heb nu 4 studies afgerond. De laatste twee een jaar langer dan gemiddeld. Over het algemeen red ik het wel binnen de tijd maar ik heb de neiging weg te rennen zodra het persoonlijker wordt. Stages gaan daardoor ook altijd fout. Dat heeft met dat masker te maken.
Ik heb geen klassen over geslagen. In tegendeel zelfs. Ik ben na de basisschool begonnen op het laagste niveau en heb mezelf omhoog gewerkt naar de universiteit. En daar twee studies tegelijk gevolgd. Ik heb heel erge prestatiedrang. Jammer genoeg.
En ik heb het allemaal alleen gedaan. Dat opwerken. Want zowel de school als mijn ouders waren er van overtuigd dat ik niet veel kon. Omdat ik zo ongeïnteresseerd overkwam. Lichtelijk trauma aan over gehouden.

Ik vind je trouwens een van de leukste topic starters. Je vragen zijn allemaal on point. Zo goed over nagedacht. Ik voel me heel serieus genomen hier

Laatst bijgewerkt door Mendel op 27-03-17 10:23, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 27-03-17 10:21

Geplaatst: 27-03-17 10:21

Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik een brede interesse heb een dat ik goed ben in alles. Ik ben een 'keerzijde-hb'er'.

Maar het moge duidelijk wezen dat er nooit een groep gegeneraliseerd kan worden. Dus ook hb/hsp'ers niet.

**Geplaatst**: 27-03-17 10:44

Geplaatst: 27-03-17 10:44

Over 'maar dit zijn toch karaktereigenschappen die iedereen kan hebben, daar hoef je niet hoogbegaafd voor te zijn': ik denk ook niet dat het zo zwart-wit is. Uiteraard zijn het gewoon karaktereigenschappen, maar mijns inziens komen die gewoonweg vaker voor bij hoogbegaafden. Dat sluit niet uit dat mensen die niet hoogbegaafd zijn die eigenschappen niet kunnen hebben of herkennen.

Ik heb overigens geen klas overgeslagen. Advies vanuit de basisschool was ook niet 'hoe dan ook VWO', maar Havo.

**Geplaatst**: 27-03-17 10:57

Geplaatst: 27-03-17 10:57

Ik ben zelf meer dan gemiddeld begaafd en dat heeft ertoe geleid dat ik nooit lang mijn best deed, mijn kwaliteiten gebruikte, omdat ik wilde zijn als al die anderen. ik hoefde geen moeite te doen om school, studies etc goed af te ronden.
Heb 2 hoogbegaafde zonen (middels testen vastgesteld) en zij zijn destijds beiden halverwege regulier basisonderwijs naar speciaal onderwijs gegaan omdat zij op basisschool vast liepen.......
Na 2 jaar waren ze daar ook "uitgeleerd" en wij besloten hen naar de vrije school te laten gaan. Daar werden juist hun sociale en creatieve kanten ontwikkeld waar zij tot op de dag van vandaag veel profijt van hebben. School- en studieperiode was niet altijd gemakkelijk maar sinds zij werken nauwelijks nog problemen. Ene zoon werkt fulltime als software engeneer en wordt erg gewaardeerd. Andere zoon is grafisch designer en heeft zijn eigen bedrijf. Waar wij heel blij mee zijn: zij zijn beiden gelukkig!

**Geplaatst**: 27-03-17 10:59

Geplaatst: 27-03-17 10:59

Avis schreef:
Over 'maar dit zijn toch karaktereigenschappen die iedereen kan hebben, daar hoef je niet hoogbegaafd voor te zijn': ik denk ook niet dat het zo zwart-wit is. Uiteraard zijn het gewoon karaktereigenschappen, maar mijns inziens komen die gewoonweg vaker voor bij hoogbegaafden. Dat sluit niet uit dat mensen die niet hoogbegaafd zijn die eigenschappen niet kunnen hebben of herkennen.

Ik heb overigens geen klas overgeslagen. Advies vanuit de basisschool was ook niet 'hoe dan ook VWO', maar Havo.

dat heb je met zaken als adhd ook
"maar iedereen vergeet wel eens wat, is wel eens druk, is wel eens zus, is wel eens zo"
het zijn idd veelal "gewoon" menselijke eigenschappen, maar vaak(!) uitvergroot/versterkt bij bepaalde bijzonderheden

**Geplaatst**: 27-03-17 11:01

Re: Een nieuw brein alstublieft! Hoogbegaafdheid.

Geplaatst: 27-03-17 11:01

ik heb ook niets overgeslagen
werd gezien als een dagdromer en ze hebben me gewoon lekker laten zwemmen/verzuipen
van daar uit chronisch gaan onder presteren, niets afgemaakt en nog steeds aan het watertrappelen op veel vlakken
mijn doel is nu leven ipv overleven, van daar uit kijk ik weer verder

**Geplaatst**: 27-03-17 11:10

Re: Een nieuw brein alstublieft! Hoogbegaafdheid.

Geplaatst: 27-03-17 11:10

Ik heb ook geen klassen overgeslagen. Ik zat op montessori onderwijs en was super kinderlijk. Wat ik deed, deed ik goed, maar daarnaast zat ik te spelen, tekenen, dagdromen etc. Ik was ook meer iemand die de weeksluiting regelde, dansjes wilde oefenen etc. Achteraf gezien, had ik misschien beter iets creatiefs kunnen gaan doen. Zingen is een ramp, maar het is samen met dansen wel altijd iets geweest wat ik dagelijks deed.

Aangezien ik in Juli jarig ben, was ik net 12 in de eerste. Ik had dus nog nooit huiswerk gemaakt en kon echt niet goed meekomen. Wat de leraren vertelde, wist ik allemaal en haalde ik goeie cijfers mee. Uit een boek werd ok niks. Niet eens vanwege de stof, maar meer omdat ik me er niet toe kon zetten. Ik was uren bezig met alles organiseren, klaarzetten etc. Maar het huiswerk zelf, kwam er niet van.

Ooit zijn ze bij mij op latere leeftijd begonnen met asperger, maar ik ben zelf afgehaakt. Ik heb wel neigingen, maar vind het niet zo belangrijk. Mijn moeder, man en zoon kennen me en die houden me ook wel in het gareel vaak. Mijn man is vrij simpel en nuchter en heb ik erg veel van geleerd. In communicatie is het soms lastig, maar dat ligt voor een groot deel echt aan mij.

Vriendschappen zijn een ramp. Inmiddels heb ik wel geleerd en mensen om me heen waar ik wel wat mee omga. Ik hecht me verder niet graag.

**Geplaatst**: 27-03-17 11:50

Geplaatst: 27-03-17 11:50

Sonja_vR schreef:
ik heb ook niets overgeslagen
werd gezien als een dagdromer en ze hebben me gewoon lekker laten zwemmen/verzuipen
van daar uit chronisch gaan onder presteren, niets afgemaakt en nog steeds aan het watertrappelen op veel vlakken
mijn doel is nu leven ipv overleven, van daar uit kijk ik weer verder

Ik herken het helemaal.

**Geplaatst**: 27-03-17 11:54

Geplaatst: 27-03-17 11:54

superpony schreef:
Vriendschappen zijn een ramp. Inmiddels heb ik wel geleerd en mensen om me heen waar ik wel wat mee omga. Ik hecht me verder niet graag.

Dit herken ik ook. Ik heb een aantal lange vriendschappen gehad (7+ jaren) maar uiteindelijk barste toch de bom. Omdat ik nooit kon zeggen wat me dwars zat. We deelden samen een huis, dus ook de huishouding en dat liep van geen kant. Maar ik vermijdt conflicten. Altijd. Dat gaat een tijdje prima maar uiteindelijk bouwt dat zo'n spanning op en dan is de vriendschap niet meer repareerbaar. Heel pijnlijk.

1 of 2 vrienden heb ik. Maar op afstand inmiddels. Ik mis wel iemand waar ik alles mee kan delen en alles mee kan doen, zoals die twee vriendinnen, maar ik ben bang dat ik er gewoon niet voor gemaakt ben.

**Geplaatst**: 27-03-17 12:03

Geplaatst: 27-03-17 12:03

caaramel schreef:
En nog verder over dat 'betweter'... Doen jullie je soms minder slim voor of verzwijgen jullie dat je het beter weet om niet als arrogant of als een betweter over te komen? Maw, hoe vaak zetten jullie een soort van 'masker' op? Deze week een interessante les gehad over zelf/identiteit opbouwen, één van de strategieën kwam er op neer dat je steeds rollen speelt. Het dramaturgische zelf.

Zijn er onder jullie die in de kleuterklassen of op de lagere school een klas overgeslagen hebben?
Zouden jullie dat achteraf gezien, opnieuw doen?

Ik denk dat ik dat eerste behalve bij familie en echt goede vrienden altijd doe. Automatisch al

Ik heb zelf op de basisschool 2 klassen overgeslagen, en zou het zo opnieuw doen!

**Geplaatst**: 27-03-17 12:13

Geplaatst: 27-03-17 12:13

superpony schreef:
Ik heb ook geen klassen overgeslagen. Ik zat op montessori onderwijs en was super kinderlijk. Wat ik deed, deed ik goed, maar daarnaast zat ik te spelen, tekenen, dagdromen etc. Ik was ook meer iemand die de weeksluiting regelde, dansjes wilde oefenen etc. Achteraf gezien, had ik misschien beter iets creatiefs kunnen gaan doen. Zingen is een ramp, maar het is samen met dansen wel altijd iets geweest wat ik dagelijks deed.

Idem hier. Ik was tegelijkertijd heel volwassen en heel kinderlijk, dus het leek mijn ouders niet zo'n strak plan om me een klas over te laten slaan toen ik in groep 3 zat. Ik kon heel nerdy over dinosaurussen praten, had mezelf leren lezen in het Engels en Nederlands en leren klokkijken, maar ondertussen rende ik ook op handen en voeten rondom de salontafel als 101 Dalmatiërs aan stond. :')

Wel mocht ik in groep 3 met groep 4 meelezen tijdens de leesmiddagen en had ik extra taken om me bezig te houden, maar dat was na groep 4 ook over omdat ik toen een juf had die dat allemaal onzin vond en me geen extra werk meer wilde geven. Ze heeft op een rapport ook ooit een keer een vol punt afgetrokken, 'omdat het teleurstellend zou zijn als ik op mijn volgende rapport een lager cijfer zou halen'. :')

**Geplaatst**: 27-03-17 12:15

Re: Een nieuw brein alstublieft! Hoogbegaafdheid.

Geplaatst: 27-03-17 12:15

Sommige mensen zijn echt raar :')

**Geplaatst**: 27-03-17 12:27

Re: Een nieuw brein alstublieft! Hoogbegaafdheid.

Geplaatst: 27-03-17 12:27

_summerly_, o, ja, dat vergeet ik. Ik was kinderlijk, maar ook weer heel volwassen. Ik had een heel groot verantwoordelijkheids gevoel en kon mezelf heel goed verwoorden.
Ik had thuis iets geschreven en nam dat mee naar school. Toen is mn leraar een beetje boos geworden, omdat hij niet geloofde dat ik het had geschreven. Ik had een hele volwassen woordkeus. ( inmiddels ben ik 42 en is dat alles verdwenen )

Op de kleuterschool las ik al zelf boekjes, dus dat is een groot stuk ontwikkeling in woordkeuzes en opbouw van zinnen etc. De kleuterschool was nog in Amsterdam en ondanks dat het Montessori was, werd het toch niet echt geaccepteerd dat je veel verder was. Ik kon bijv het alfabet schrijven, maar dat was niet de bedoeling. Ik moest letter voor letter leren. Daar is toch al iets mis gegaan.

**Geplaatst**: 27-03-17 12:59

Re: Een nieuw brein alstublieft! Hoogbegaafdheid.

Geplaatst: 27-03-17 12:59

Over vriendschappen en zo..
Ik zal een anekdote vertellen over onze zoon . Dan kun je al snel zien hoe dingen verkeerd begrepen en opgepakt kan worden door anderen.
Onze zoon , drie jaar, ging naar de peuterspeelzaal.
Hij kwam nieuw in de groep.
Een vriendelijk kereltje, afwachtend en zeker niet agressief of snel aangebrand.
Een paar kinderen spelen met autootjes.
Hij vraagt : mag ik het rode autootje.
Een kind kijkt op en speelt verder.
Hij vraagt het nog eens en krijgt een groen autootje.
Hij pakt deze niet aan en stelt zijn vraag nog een keer.
Hij krijgt van een ander kind een blauw autootje.
Hij stelt zijn vraag vier keer.
De kinderen reageren niet meer.
Uiteindelijk pakt hij boos en zeer geagiteerd het rode autootje....hij snapte niet dat deze kinderen geen kleuren konden herkennen.
Ook snapte hij niet dat deze kinderen hem niet aan het plagen waren.
Maar zijn gedrag werd wel verkeerd uitgelegd. De peuterleidsters zagen pas het eindgedrag en niet wat er aan vooraf ging.
Hij werd op zijn gedrag aangesproken en later ook vaak op dat eindgedrag afgerekend en beoordeeld.
Na een paar keer daar geweest te zijn was zijn conclusie : mama, de kinderen spreken een andere taal!
Ik denk dat deze conclusie wel gedeeld kan worden door andere hb .
Mensen snappen niet wat je wilt, welke bedoelingen je hebt en welke kant je op wilt.
Dit gebeurd al heel jong op school, in je omgeving en waar maar ook.
Het tekent je , het bepaald je gedrag.

**Geplaatst**: 27-03-17 13:09

Geplaatst: 27-03-17 13:09

Ik ben ooit getest en kwam toen ook HB uit, maar gevalletje "Aah geinig, next".. wel dat er een best verschi tussen mijn eq en iq was..

Ik heb er werkelijk waar geen dag meer aan gedacht tot dit topic.. nu ben ik benieuwd of mensen dit specifiek herkennen..

Ik heb onwijs moeite om mijzelf als het waren "aan" te zetten, zodat ik kan leren.. echter als ik eenmaal "aan" sta, ben ik gigantische spons die alles onthoudt met fotografisch geheugen..

Daarnaast is er voor mij een giga drempel om met verslagen en dergelijke te beginnen, ik vind zo erg als werk van mij gelezen wordt, maar ook kan ik geen structuur maken in mijn hoofd waar begin ligt..

Heb al super veel begeleiding voor gehad, maar niets werkt voor mij.. daarnaast ook verschrikkelijk faalangstig met blackouts tot gevolg waardoor ik op tentamen gewoon niet kan presteren.. lijkt alsof mijn hoofd daarna ook letterlijk reset, want vragen van tentamen weet ik ook achteraf niet meer..

Ik vind heel lastig om dit specifiek weg te zetten door HB, want ik voel me alles behalve HB.. ja ik ben intelligent maar dat zijn er meerdere.. maar als het ingang is tot wat specifiekere begeleiding, wil ik zeker in verdiepen

**Geplaatst**: 27-03-17 13:35

Geplaatst: 27-03-17 13:35

Mijn dochter is niet hoogbegaafd (in ieder geval niet getest) maar wel erg intelligent. Wat bij haar het moeilijkst is, is om haar gemotiveerd te houden. Rekenen vindt ze dan wel leuk maar als het te makkelijk is (of als ze denkt dat het makkelijk is) dan wordt ze slordig en maakt daarom hele domme fouten. Hele ingewikkelde sommen maakt ze foutloos maar als er ineens een simpele keersom tussen staat dan kan ze die gewoon fout doen. Begrijpend lezen vindt ze helemaal stom en dus leest ze gewoon niet goed. Ze leest de vragen niet goed en heeft gewoon geen focus dan.
Ze kan ook ontzettend boos op zichzelf worden als iets niet lukt, de lerares vertelde dat er weleens een stoel door de klas is gevlogen. Met turnen vertoont ze dit gedrag ook trouwens. Ontzettend gedreven, de lat heel hoog leggen en heel gefrustreerd raken als het niet lukt. En als ze denkt dat iets makkelijk is dan wordt ze slordig. Alleen bij genoeg uitdaging doet ze echt haar best, net als op school.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-03-17 14:36

Geplaatst door de TopicStarter : 27-03-17 14:36

Mendel schreef:
...
Ik vind je trouwens een van de leukste topic starters. Je vragen zijn allemaal on point. Zo goed over nagedacht. Ik voel me heel serieus genomen hier

Dankjewel!

Ik ben heel blij en opgelucht dat je dat zegt, want ik was bang dat ik te ver ging in vragen, en ik begrijp ook wel dat het niet altijd het makkelijkste onderwerp is om over te praten...

Nog een paar dingen die ik nu oppik...

Motivatie:
Ik lees hier heel veel dat dat samenhangt met iets graag doen, ergens echt in geïnteresseerd zijn.
Hoe vaak zijn dit 'verplichte' dingen? Geraak je soms ook 'vast' met dingen die je heel graag doet?
(bv faalangst)
Hoe motiveren jullie jezelf?
Voor de mensen met hoogbegaafde kinderen, hoe motiveren/proberen jullie hen te motiveren?
Of gelijkaardige vraag, hoe zou je willen gemotiveerd zijn als kind door je ouders?

Drempel om aan iets te beginnen:
Is dit afhankelijk van motivatie, of?
Komt dit overeen met je eigen 'aan'knop vinden?

Kinderlijk en tegelijkertijd volwassen:
Zou dit het gevolg zijn van dat je alles sneller begrijpt, en anders denkt, waardoor gedrag dat daar niet mee overeenkomt als kinderlijker gezien wordt, omdat men over het hoofd ziet dat je wel nog gewoon een kind bent.
Of: is het een soort van copings-strategie, net als het onderpresteren en het je dommer voor doen dan je bent?
Of: Ben je echt (op sommige vlakken) kinderlijker dan leeftijdsgenootjes?

En nog een laatste, korte vraag

Wat zou je kiezen, examen of verslag schrijven?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-03-17 14:38

Geplaatst door de TopicStarter : 27-03-17 14:38

En nog een laatste vraag (voor nu dan

)
Vinden jullie dit verhaal herkenbaar, een goede omschrijving van wat jullie meemaken?

mirim schreef:
Over vriendschappen en zo..
Ik zal een anekdote vertellen over onze zoon . Dan kun je al snel zien hoe dingen verkeerd begrepen en opgepakt kan worden door anderen.
Onze zoon , drie jaar, ging naar de peuterspeelzaal.
Hij kwam nieuw in de groep.
Een vriendelijk kereltje, afwachtend en zeker niet agressief of snel aangebrand.
Een paar kinderen spelen met autootjes.
Hij vraagt : mag ik het rode autootje.
Een kind kijkt op en speelt verder.
Hij vraagt het nog eens en krijgt een groen autootje.
Hij pakt deze niet aan en stelt zijn vraag nog een keer.
Hij krijgt van een ander kind een blauw autootje.
Hij stelt zijn vraag vier keer.
De kinderen reageren niet meer.
Uiteindelijk pakt hij boos en zeer geagiteerd het rode autootje....hij snapte niet dat deze kinderen geen kleuren konden herkennen.
Ook snapte hij niet dat deze kinderen hem niet aan het plagen waren.
Maar zijn gedrag werd wel verkeerd uitgelegd. De peuterleidsters zagen pas het eindgedrag en niet wat er aan vooraf ging.
Hij werd op zijn gedrag aangesproken en later ook vaak op dat eindgedrag afgerekend en beoordeeld.
Na een paar keer daar geweest te zijn was zijn conclusie : mama, de kinderen spreken een andere taal!
Ik denk dat deze conclusie wel gedeeld kan worden door andere hb .
Mensen snappen niet wat je wilt, welke bedoelingen je hebt en welke kant je op wilt.
Dit gebeurd al heel jong op school, in je omgeving en waar maar ook.
Het tekent je , het bepaald je gedrag.

**Geplaatst**: 27-03-17 15:36

Geplaatst: 27-03-17 15:36

caaramel schreef:
Motivatie:
Ik lees hier heel veel dat dat samenhangt met iets graag doen, ergens echt in geïnteresseerd zijn.
Hoe vaak zijn dit 'verplichte' dingen? Geraak je soms ook 'vast' met dingen die je heel graag doet?
(bv faalangst)
Hoe motiveren jullie jezelf?
Voor de mensen met hoogbegaafde kinderen, hoe motiveren/proberen jullie hen te motiveren?
Of gelijkaardige vraag, hoe zou je willen gemotiveerd zijn als kind door je ouders?

Drempel om aan iets te beginnen:
Is dit afhankelijk van motivatie, of?
Komt dit overeen met je eigen 'aan'knop vinden?

Kinderlijk en tegelijkertijd volwassen:
Zou dit het gevolg zijn van dat je alles sneller begrijpt, en anders denkt, waardoor gedrag dat daar niet mee overeenkomt als kinderlijker gezien wordt, omdat men over het hoofd ziet dat je wel nog gewoon een kind bent.
Of: is het een soort van copings-strategie, net als het onderpresteren en het je dommer voor doen dan je bent?
Of: Ben je echt (op sommige vlakken) kinderlijker dan leeftijdsgenootjes?

En nog een laatste, korte vraag
Wat zou je kiezen, examen of verslag schrijven?

Ik had ontzettend faalangst (ik loog zelf dat ik college had op de dag van mijn rij-examen om er onderuit te komen), maar dwing mezelf steeds vaker om daar overheen te stappen. Zo heb ik meegedaan aan de sprookjesschrijfwedstrijd van de Efteling, terwijl ik dat vroeger uitgesteld zou hebben tot na de deadline, want 'niet geprobeerd is ook niet gefaald'.

Ik zou liever een examen doen, omdat ik dan gedwongen wordt om ermee aan de slag te gaan. Zo'n verslag zou ik wrs niet inleveren.

Ik ben niet kinderlijker, was eerder veel te volwassen. Ik kan prima vrienden maken en ging vooral met veel oudere kinderen om of juist met baby's. Niet met mijn leeftijdsgenoten in ieder geval.

Motivatie vind ik lastig. Een strakke deadline helpt om iig iets op papier te krijgen (ik werk niet voor niks bij een uitgeverij) en ik vind mijn baas fantastisch, waardoor ik het voor haar graag goed wil doen. En verder kan ik dingen die ik voor anderen doe vaak beter afmaken en mezelf daar beter voor motiveren dan dingen die ik voor mezelf doe.

Qua motivatie had ik graag gezien dat m'n ouders mijn slimheid niet weggestopt hadden, maar juist aangemoedigd. Ik las honderden boeken in een jaar en mocht altijd naar de bieb enzo, maar extra werkjes op school werd ook al snel 'gewoon lekker lezen'. En daardoor kwam er niet altijd naar boven dat ik meer kon en meer wilde.

**Geplaatst**: 27-03-17 15:47

Geplaatst: 27-03-17 15:47

Avis schreef:
Het van twee kanten bekijken van bijvoorbeeld discussies is zó herkenbaar . Ik verdedig uiteindelijk ook meestal de kant die het minste verweer heeft, bijvoorbeeld. Ben daar ook vaker op aangesproken.

Goh. Ken ik dat van :')

Het verhaal van mirim ook, van het jongetje op de peuterspeelzaal: ja, herken ik. Zeker als kind had ik vaak echt het gevoel dat anderen een andere taal spraken. Ik had ook weinig vriendjes en vriendinnetjes, ik zat op een dorpsschooltje waar ze weinig gevoel hadden voor HB. Er was nog 1 ander HB meisje in de klas en daar ging het heel goed mee samen.
Ik merk dat nu ook aan mijn eigen kinderen, vooral aan de oudste. Op de basisschool leek het allemaal prima te gaan qua sociaal gedrag, maar ze was wel altijd gesloopt aan het eind van een dag, laat staan na een kamp of schoolreisje. Na groep 8 ging ze naar VWO Masterclass (toelatingseisen Cito 548 of meer, IQ 130+, mijn dochter hangt net als ik rond de 145-147). De eerste week was een kamp en ik verwachtte haar bij het ophalen doodmoe aan te treffen, maar ze kwam vol energie de bus uit gestuiterd dat ze nu in de klas zat met kinderen die haar grapjes gewoon begrepen! Ze is zo veel gelukkiger in deze klas. Fijn om te zien!

Laatst bijgewerkt door Blue_Eyes op 27-03-17 15:56, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 27-03-17 15:53

Geplaatst: 27-03-17 15:53

Ik lees al een tijdje mee en moet zeggen dat ik veel herken.

Ik heb wel een IQ-test ondergaan als kind, maar daar kwam een gigantisch disharmonisch profiel uit - begaafd tot hoogbegaafd op het verbale vlak, maar gemiddeld tot zelfs iets beneden gemiddeld op het performale vlak (en dan met name op het gebied van ruimtelijk inzicht, maar ook motoriek etc). Ik kan dan ook (tot nu toe) geen auto rijden, want ik heb simpelweg niet het inzicht om te weten wanneer ik zou moeten remmen etc.

Op verbaal vlak was ik als kind dan weer heel sterk, maar ook in analytisch denken etc. Dit uitte zich wel in goede resultaten op school (~~en ook in veel discussies met de juf~~

) , maar door verschillende andere problemen in de sociale en huiselijke sfeer was er weinig aandacht voor de voordelen maar ook de nadelen die dit disharmonische profiel opleverde. In de klas tot aan het eind van de middelbare school merkte ik er weinig van, ik praatte niet met klasgenootjes over hoeveel die leerden of hoe die naar oplossingen keken. Mijn ouders negeerden mijn schoolresultaten een beetje, ze zagen wel dat het ook goed ging zonder dat ik al te veel deed. Pas op de universiteit (toen de andere problemen naar de achtergrond verdwenen) merkte ik ineens dat ik 'anders' was, sneller dingen leerde en met weinig moeite hoge cijfers haalde. Toen raakte ik ook daadwerkelijk gemotiveerd, mede doordat het onderwerp mij heel erg boeide en ik interessante, uitdagende carrière-paden voor me zag, en ik merkte dat ik zelfs 9ens kon halen als ik leerde (wat ik op de middelbare school nauwelijks deed).

Wel kwam er inmiddels faalangst bij kijken, en ik herken ook het idee om méér méér méér te gaan doen om toch vooral niet zonder iets te komen zitten en om uitgedaagd te blijven. Zo deed ik op een bepaald punt drie extra vakken, een zware zomerschool, een onderzoeks-bijbaantje, een extra programma én probeerd ik cum laude te blijven staan. Zonder deze extra uitdagingen ging ik al snel onderpresteren en ook 'inkakken' oftewel: alles laten verslodderen. Het is wel een moeilijke balans om zoveel te doen dat ik gemotiveerd blijf, maar niet de lat zó hoog te leggen dat ik overspannen of oververmoeid raak. Ik denk dat dat een levenslange les blijft.

**Geplaatst**: 27-03-17 16:22

Geplaatst: 27-03-17 16:22

Ik kwam met een enorme voorsprong op de basisschool. En peuterspeelzaal. Ik was gelijk heel volwassenen. Eigenlijk ben ik nooit heel kinds geweest. Maar ik kon wel opgaan in een rol.
Thuis speelde ik bijvoorbeeld met strijkkraaltjes. Maar niet om er iets moois van te maken. Nee ik sorteert ze op kleur. En ik speelde met auto's. Ik was een auto handelaar :Y)

Daar ging ik dan wel in op. Vadertje moedertje heeft er nooit ingezeten. Verkleden ook niet. Poppen ook niet. Ik vond dat niet boeiend en vooral niet nuttig :')

Maar die voorsprong was ook zo weg. Omdat de school er in het begin niet mee om kon gaan. Die vonden het raar dat mijn moeder me al zoveel had geleerd. Ik kon lezen en schrijven als kleuter. En ik kende inderdaad ook alle kleuren. Maar we moesten dan beginnen met een kleur en deden dan een week alles met die kleur. Dat maakte mij knettergek. Rood is dat! Roohood! Weet ik wel... totdat ik maar stil werd. En zo is het vanaf toen eigenlijk altijd gegaan.

Ik was heel zelfstandig. Mijn moeder vertelde dat ze me naar de peuterspeelzaal pracht als kleintje en ik meteen aan tafel ging zitten puzzelen. En ik zei "doei mama" zonder om te kijken. En mijn moeder maar janken :')

**Geplaatst**: 27-03-17 16:27

Geplaatst: 27-03-17 16:27

Mendel schreef:
Ik kwam met een enorme voorsprong op de basisschool. En peuterspeelzaal. Ik was gelijk heel volwassenen. Eigenlijk ben ik nooit heel kinds geweest. Maar ik kon wel opgaan in een rol.
Thuis speelde ik bijvoorbeeld met strijkkraaltjes. Maar niet om er iets moois van te maken. Nee ik sorteert ze op kleur. En ik speelde met auto's. Ik was een auto handelaar
Daar ging ik dan wel in op. Vadertje moedertje heeft er nooit ingezeten. Verkleden ook niet. Poppen ook niet. Ik vond dat niet boeiend en vooral niet nuttig

Maar die voorsprong was ook zo weg. Omdat de school er in het begin niet mee om kon gaan. Die vonden het raar dat mijn moeder me al zoveel had geleerd. Ik kon lezen en schrijven als kleuter. En ik kende inderdaad ook alle kleuren. Maar we moesten dan beginnen met een kleur en deden dan een week alles met die kleur. Dat maakte mij knettergek. Rood is dat! Roohood! Weet ik wel... totdat ik maar stil werd. En zo is het vanaf toen eigenlijk altijd gegaan.

Ik was heel zelfstandig. Mijn moeder vertelde dat ze me naar de peuterspeelzaal pracht als kleintje en ik meteen aan tafel ging zitten puzzelen. En ik zei "doei mama" zonder om te kijken. En mijn moeder maar janken

Mijn moeder bracht mij de eerste dag naar de psz en ik sloeg een ander kindje van haar fietsje met de tekst 'Isse mijn'. Sociaal? Neuh... Het is gelukkig allemaal goed gekomen.

**Geplaatst**: 27-03-17 16:28

Geplaatst: 27-03-17 16:28

Ik twijfel overigens altijd aan mezelf. Hebben jullie dat ook?

Dingen gaan me te makkelijk af dus ik moet het wel fout doen. Is altijd mijn gedachte.
Ik was in 1/3 deel van mijn stage klaar met een onderzoeksrapport waar nog maanden voor stonden. Maar ik werk hard en ik verspil geen tijd. Omdat ik zo aan mezelf twijfelen werk ik extra hard, zodat ze in ieder geval zien dat ik het probeer (denk ik dan). En dus was ik klaar maar dat kon niets zijn. Want iedere andere stagiaire deed er maanden langer over.
Hetzelfde met verslagen of andere dingen. Toets vragen. Als ik het antwoord te snel wist ging ik twijfelen en verpestte ik het vaak alsnog. Anderen deden er minimaal 1,5 uur over dus dat zou ik ook moeten doen. Ik denk te simpel. Was dan mijn gedachtegang.

Tink; :')

**Geplaatst**: 27-03-17 17:08

Geplaatst: 27-03-17 17:08

Mendel: ik denk dat self doubt een van de meest universele gevoelens is van mensen, en ook een van de dingen waar maar weinig mensen over (durven of willen) praten. Maar het zorgt er bij mij, net als bij jou, wel voor dat ik alle zeilen bijzet en er het liefst nog zes grootzeilen en een spinaker bij zou proppen om te laten zien dat ik in ieder geval een serieuze poging doe. Een vriendin van mij stelt het leren voor haar tentamens zo lang uit dat ze als last resort alleen nog snel YT-filmpjes kan kijken, terwijl ik al weeeeeken van tevoren zit te blokken en extreem uitgebreide samenvattingen zit te schrijven, want stel dat ze nét dat éne, kleine detail over het aantal spijkers in het schip van Piet Hein wél vragen en ik het dan niet meer weet en, heaven forfend, een zes haal.

Vadertje en moedertje spelen heb ik ook nooit gedaan. Ik háátte het als mensen dat wilden doen.

Maar dat heeft misschien meer te maken met mijn milde afkeer jegens kinderen, dat zat er al vroeg in. :')

Tink

caaramel schreef:
Motivatie:
Ik lees hier heel veel dat dat samenhangt met iets graag doen, ergens echt in geïnteresseerd zijn.
Hoe vaak zijn dit 'verplichte' dingen? Geraak je soms ook 'vast' met dingen die je heel graag doet?
(bv faalangst)
Hoe motiveren jullie jezelf?
Voor de mensen met hoogbegaafde kinderen, hoe motiveren/proberen jullie hen te motiveren?
Of gelijkaardige vraag, hoe zou je willen gemotiveerd zijn als kind door je ouders?

Ik word meestal gemotiveerd door deadlines, die ik overigens ook voor mezelf kan zetten. Ergens aan beginnen kan ik vol overgave doen, maar dingen afmaken is een tweede. Faalangst speelt soms, maar lang niet altijd mee, wel perfectionisme en de soms bijbehorende frustraties.

Ik denk dat ik het fijner had gevonden als m'n ouders -- vooral m'n moeder -- wat meer open hadden gestaan voor mijn nerdyness en ook mijn prestaties niet als een gegeven hadden gezien en genoegen hadden genomen met minder. Doordat ik zo met mezelf in de knoop zat heb ik me echt door m'n middelbare schooltijd heen moeten vechten en dat zie je ook terug in mijn prestaties. Ik wilde zelf niet naar de havo, maar ik had het denk ik wel fijn gevonden als ik in ieder geval het gevoel had gehad dat dat had gemogen áls ik dat had gewild. Dit was voor mijn gevoel echter geen mogelijkheid omdat de verwachtingen altijd zo hoog gespannen waren.

Citaat:
Drempel om aan iets te beginnen:
Is dit afhankelijk van motivatie, of?
Komt dit overeen met je eigen 'aan'knop vinden?

Beide. Ik zit nu bijvoorbeeld extreem tegen m'n scriptie aan te hikken (hij is biiiiiiiijna af $*\o/*$ ), enerzijds omdat ik onwijs ongemotiveerd ben ("oké, ik heb mijn inscripties vertaald, volgende proje- o wacht, ik moet nog 15.000 woorden schrijven"), anderzijds omdat ik inderdaad die switch van 'nu ga ik eraan zitten' moeilijk kan maken.

Citaat:
Kinderlijk en tegelijkertijd volwassen:
Zou dit het gevolg zijn van dat je alles sneller begrijpt, en anders denkt, waardoor gedrag dat daar niet mee overeenkomt als kinderlijker gezien wordt, omdat men over het hoofd ziet dat je wel nog gewoon een kind bent.
Of: is het een soort van copings-strategie, net als het onderpresteren en het je dommer voor doen dan je bent?
Of: Ben je echt (op sommige vlakken) kinderlijker dan leeftijdsgenootjes?

Ik heb altijd een heel levendige belevingswereld gehad, en nog steeds. Ik loop dan wel niet meer als Pongo door de kamer ( :')

), maar in mijn beleving hebben mijn knuffels en My Little Pony's bijvoorbeeld gevoelens. Natuurlijk weet ik rationeel dat dat niet het geval is en het is ook niet alsof ik ze overal mee naartoe sleep, ertegen praat of er denkbeeldige vrienden van maak, maar ik vind het bijvoorbeeld wel lastig om ze weg te doen of om ze zomaar in een tas te proppen. Daarnaast kan ik me in de trein uuuuuuren vermaken met bedenken hoe mijn Pennypaard eruit zou zien en wat voor Pennyavonturen we zouden kunnen beleven. :))

Oké, nu voel ik me echt heel raar. :')

Citaat:
En nog een laatste, korte vraag
Wat zou je kiezen, examen of verslag schrijven?

Verslag schrijven, hands down. Hoewel ik daar ook ontzettend aan mezelf twijfel, kan ik altijd tussendoor die twijfel nog even aankaarten bij een docent en zeker de docenten die me goed kennen, hebben me binnen vijf minuten weer op de rit. Bij een examen moet je het echt allemaal zelf doen en als ik begin te twijfelen, sla ik dicht, word ik boos op mezelf en ga daardoor hyperventileren.