elle108030 schreef:niet perse een ongemakkelijk verhaal maar het is me wel echt bij gebleven.
bij de Ah hebben we een koffiehoekje in het midden van de winkel, als ik moet werken loop ik daar altijd langs want het is de snelste route naar de kluisjes achter het magazijn.
een paar weken geleden liep ik daar langs en werd aangesproken door een oudere man (75+) die op zijn vrouw zat te wachten en vroeg of ik hem kon helpen zoeken. ik moest echter werken dus heb ik met hem alleen even snel rond de dichts bij zijnde koppen van de schappen gelopen en hem toen weer terug gebracht naar de koffie tafel, zijn vrouw hadden we niet gevonden en hij had me vriendelijk bedankt. ik heb die dag dood leuk m'n shift af gemaakt en er verder niet meer aan gedacht. de volgende dag zat hij er weer en vroeg me opnieuw of ik wou helpen met zoeken, dit heb ik opnieuw gedaan maar te vergeefs niet gevonden. later die avond was ik vanuit het magazijn op weg naar de uitgang van de winkel toen ik hem nog steeds zag zitten (ik had 4 uur gewerkt), de winkel ging bijna sluiten dus ik ben naar de meneer toegelopen en als grapje gevraagd of hij z'n vrouw nog steeds niet had gevonden waarop hij voor zich uit staarde en vroeg hoe ik dat wist en of ik hem wou helpen zoeken. in mijn hoofd begon een belletje te rinkelen dat er iets niet helemaal goed zat. ik ben met hem naar de info balie gelopen om aan m'n teamleider hulp te vragen. bij de balie stond echter een heel team bezorgt kijkende verpleegsters. meneer had alzheimer en was het verzorgingstehuis uit gelopen om boodschappen te doen met z'n overleden vrouw...
moest wel even slikken toen ik dat hoorde, het was een hele aardige en opgewekte man die vol liefde over zijn vrouw praatte...
Jesus dat soort dingen breken toch gewoon je hart ? Ik zou daar persoonlijk ff van moeten slikken en niet weten wat te zeggen