Bokt.nl

Delphi schreef:

Heel interessant!

Wat doe je als een lichaam niet meer compleet is na bijv. een impact met een treint? Probeer je dan altijd nog iets op te knappen zodat nabestaanden toch kunnen kijken?
Dat je bijv. een gezicht half afdekt en de redelijke kant toch restaureert? Of dat je eigenlijk alleen nog maar een hand hebt om te restaureren, omdat de rest te aangedaan/vernietigd is?


En komt het wel eens voor dat ondanks je harde werk een lichaam er nog steeds te gruwelijk verminkt uitziet? Dat je nabestaanden afraad te kijken?

Ik heb wel eens van nabestaanden gehoord dat zij hun dierbare nog wilden zien. Die persoon was voor de trein gesprongen. Zij hebben hem niet meer mogen zien. Het werd sterk afgeraden, maar toen ze toch wilden kijken werd daar toch geen gehoor aan gegeven.

BloemBloem schreef:

Hoe jij spreekt over de koeling is echt mijn grootste nachtmerrie
Ik wil echt niet zo'n "lade" in

Toen mijn schoonmoeder overleed ( thuis ) is ze ook lekker
thuis gebleven. Ik heb mijn schoonmoeder helemaal zelf mogen
wassen, aankleden, opmaken etc. met een heel lieve medewerker van
thuiszorg.

Autumnn schreef:

Wat een interessant topic, dankjewel hiervoor

Wat is de grootste misvatting over dit beroep?

blokje schreef:

Ik heb altijd geleerd van mijn moeder te stoppen voor een begrafenis auto of stoet. Toen ik kind was en fietste moest ik echt afstappen en wachten tot hij voorbij was.
En voorrang geven van mijn moeder. En de stoet nooit onderbreken maar tegen woordig hebben de mensen haast!

Ik ben 29 dus zo lang geleden is het nog niet dat mijn moeder ons dat respect bij bracht.

amado7 schreef:

Ik ben zelf gelovig maar heb nog nog nooit gehoord dat je niet mag dichtnaaien als gelovige. (Ook niet in de strengste kringen). Het is gewoon per begrafenisondernemer verschillend hier, iedereen doet het op zn eigen manier. Steuntjes worden hier niet meer gebruikt.

Ghostattack schreef:

Eigenlijk ook wel weer logisch.. Je hebt geen spierspanningen meer, dus alles wordt slap natuurlijk

blokje schreef:

Als mijn kinderen iets ouder zijn zullen ze hier ook respect leren hebben voor dit soort dingen.

KimD schreef:

Ik vraag me eigenlijk af hoe dat gaat met een zwangere vrouw die overlijd, wat ze dan doen.

Een kennis van ons, daar een vriendin van is zwanger overleden. Uiteindelijk hebben ze de baby eruit gehaald en haar in de armen van moeder gelegd. Ik begreep dat dit niet altijd het geval is. Zij was in haar laatste trimester van de zwangerschap.

Ghostattack schreef:

Je filmpje doet het bij mij! Ga thuis eens kijken, zit nu op mijn werk dus niet heel gepast denk ik

Lijkt me dat je vrij snel moet zijn met zo'n luier omdoen? Ik weet niet vanaf welk moment een lichaam 'leegloopt', maar dat zal niet lang duren?

Citaat:

Nee, heb ik heel eerlijk gezegd geen antwoord op..

Vele zeggen dit :

Als mensen overlijden staan de familie leden te wachten in het grote witte licht. Dat is het eerste wat een overledene ziet bij het uitblazen van de laatste adem. Ze glimlachen naar hun familie in het hiernamaals.

Je mag geloven wat je zelf wilt natuurlijk maar ergens geloof ik dat verhaal wel

Citaat:

Mijn moeder lachte ook op het moment dat ze overleed... ik kon mijn ogen niet geloven, en toen glimlachte ze nog een keer, viel niet meer te ontkennen dus.... ik had stiekem iets van "Mam, grapjas, zitten we hier dagenlang in alle ernst en verdrietig bij je te waken, knijp je er lachend tussenuit... " Ben heel blij hoor, dat zij tenminste nog kon lachen terwijl ze overleed, en dat heb ik me dus inderdaad niet ingebeeld... het is alleen zo onwerkelijk, als je dagenlang hebt gewaakt bij je moeder, waar eigenlijk geen contact meer mee te maken viel en dan ineens, als het moment daar is, moet ze lachen.