Geplaatst: 04-05-05 21:24 
Toen heb ik een tijdje weer alleen maar op de manege gereden, ik stap niet zo snel zomaar op iemand af. Manege ging failliet, volgende manege... Daar hadden we na een tijdje een carrousel wedstrijd voor de lesgroepen, en dat moest ook verkleed. De moeder van m'n vriend, die met mij mee verhuisd was naar deze manege en bij me in de groep rijdt, had een kostuumverhuurbedrijf. De hele groep had geen tijd om te passen, dus hij paste namens de jongens en ik namens de meisjes. Er moest ook iets om de caps, dus meteen daarna een stuk stof gehaald, waar de verkoopster me aansprak omdat ik nog in m'n rijkleren liep (anders weet je nog niet of 't goed past). Ze hadden vier Friezen staan zei ze, had ik misschien zin om eens langs te komen?
Dat heb ik gedaan en ben nooit meer weggegaan. Er was nog nooit wat mee gedaan, dus flink wat te doen, maar voor zo'n toppaardje zou ik het zo weer doen... 
toen ik in het ziekenhuis lag kreeg ik een kaartje van de eigenaresse van het paard dat zei dat ik maar eens over moest gaan op de paarden en dat ik wel op die van haar mocht beginnen. ik dacht natuurlijk dat het een grapje was (want het is een volbloed en zeker niet de gemakkelijkste en niet te vergeten was zij mijn overgang van pony op paard) maar toen ik officieel weer mocht rijden begon ze er serieus over. een van mijn pony's ging naar mijn zusje en de andere werd verkocht naar Zweden. het paard heb ik eerst een tijd gedeeltelijk thuis gereden en mee gelest en na een jaar ben ik denk ik begonnen met concoursen rijden(en reed de eigenaresse haar niet meer). na 2 jaar wou de eigenaresse haar verkopen en wij kregen het recht van de eerste koop, dus na een paar weken nadenken hebben mijn ouders haar voor mij gekocht. ik heb toen ook gezegd, als het een ruin was geweest had ik haar niet willen hebben omdat niet iedereen ermee overweg kan, maar nu heb ik haar al een tijd en weet ik zeker dat ze nooit meer bij me weg gaat 
