Vroeger was ik altijd jaloers op vriendinnen die een eigen paard hadden en af en toe nog steeds wel op mensen die alles betaald krijgen van hun ouders.
Nu ik wat ouder ben begrijp ik de keuze van mijn ouders heel goed en ben ik blij dat ik nooit een paardje gekregen heb. Ze hebben de ballen verstand ervan en weten dus niet wat goed en slecht is. Als ik al die kinderen soms zie hobbelen op hun pony's heb ik ontzettend veel medelijde met ze. Ouders die niet zien dat hun pony kreupel loopt of pijn heeft, niet snappen dat een paardje ook af en toe naar de tandarts moet en doordat er niet altijd begeleiding bij is wordt er heel wat aan de mond getrokken.
Toen ik 18 werd heb ik mijn eigen paard gekocht, alles zelf geregeld en uiteraard ook alles zelf betaald. Nu ben ik hier best wel trots op want ik werk hard om alles te betalen. Juist doordat ik weinig inkomen heb naast mijn studie waardeer ik veel meer dan mensen die maar alles voorgeschoteld krijgen.
Voor nu lijkt het misschien heel oneerlijk, maar jouw tijd komt nog wel. Waar een wil is, is een weg!