Geplaatst Maar het is een beetje een complex verhaal, ik zal het even proberen uit te leggen
Ik ben manegeruiter, en rij sinds mijn 6e op dezelfde manege. Ben nooit echt angstig geweest, ben ook een aantal keer gevallen. In april 2006 viel ik (buiten) van "mijn" pony en brak mijn arm. Nou, 2 maanden niet kunnen rijden en toen ik weer ging rijden was er niets aan de hand. Ben alleen niet meer op die pony gegaan. Maar op andere pony's vond ik het niet eng. Sterker nog, ik ging nog steeds op heel veel pony's, waaronder een pony die net opnieuw was ingereden en niet bepaald het betrouwbaarste karakter was, maar dit ging allemaal goed.
Ondertussen ging ik van de pony's naar de paarden en nog steeds ging alles goed, ben nooit meer gevallen.
Tot augustus 2010 (maandag), ik zat op een paard, tevens mijn lievelingspaard. Ik wou hier zelf op, ik wist hoe gek hij kan doen. Die les waren alle paarden een beetje onrustig, mijn paard was al een paar keer een sprintje gaan trekken, maar bleef zitten. Een ander meisje was al wel gevallen. Nou om een lang verhaal kort te maken, vervolgens ging mijn paard ook weer even aan de haal. Hij ging rennen, stond stil, maakte zich rond, ging omhoog en gaf vervolgens echt een giga-bok. Dus ik vloog er met een soort van salto vanaf en landde heel netjes op mijn voeten weer naast hem, heb me ook niet bezeerd. Instructrice heeft doen besloten naar binnen te gaan. Daar was paardjelief nog wel een beetje heet, maar verder heeft hij niks geks gedaan.
Nu is -denk ik- het probleem dat sinds toen niet meer met een manegepaard naar buiten ben gegaan. Het buitenrij-seizoen was afgelopen. Heb nog wel een aantal keer met een pensionpaard buitengereden, en dat vond ik ook helemaal niet eng.
Goed, toen kwam zomerseizoen 2011, de eerste keer buitenrijden met manegepaard sinds ik was gevallen. Instructie had me in eerste instantie ingedeeld op het paard waar ik vorig jaar vanaf was gevallen (wat niet heel gek was, want ik wilde er -binnen- iedere week op
. Dit heb ik toen geweigerd, en kreeg een ander paard. Het ging opzich niet slecht, maar ik merkte aan mezelf dat ik gewoon met veel angst op het paard zat, heel krampachtig, ik kon gewoon niet ontspannen.Die week die daarop volgde vroeg mijn instructie (een ander) op wie ik wilde rijden, en ik noemde een paar van de brave paarden. Helaas kon dit niet, want dan zou ze bepaalde fris in het tweede uur moeten gebruiken (mijn les is de eerste van de week, en op zondag hebben de paarden rust, dus willen ze maandag nog wel is fris zijn
). Dus ze noemde een aantal paarden waar ik uit kon kiezen en ik koos degene waarvan ik verwachtte dat deze nog wel het braafst zou zijn. Ik kan wel zeggen dat dit mijn slechtste les ooit was. Ik was echt heel erg gespannen en paard (lekkere sensibele merrie) reageerde hier op door steeds van kleine dingetjes te schrikken. Goed, dit resulteerde dus een beetje in een sneeuwbaleffect, ik werd steeds banger, en paard dus eigenlijk ook. Ben toen na ongeveer 40 minuten rijden dan ook naar mijn instructie gegaan en gezegd dat het niet ging. Dat ik doodsbang was en dat het niet ging werken zo en dat ik het liefst wou afstappen. Dit heb ik dan ook gedaan en heb het paard op stal gezet.
Die weken daarna zat ik buiten op brave paarden en als we binnen reden gewoon op mijn lievelingspaard.
Ook op de brave paarden had ik trouwens wel een beetje spanning in mijn lijf, maar ik had er vertrouwen in dat ik dit gewoon moest opbouwen.
Tot 2 weken terug, er liep een paard mee dat nooit meeloopt omdat ze eigenlijk pony is (paard heeft gewoon formaat van een paard, heeft ook heel lang de paardenlessen meegelopen, maar is toen naar de pony's gegaan omdat ze heel lief was voor de kinderen, en de ponylessen ook minder zwaar zijn voor haar). Goed ik ben dus altijd wel een beetje fan van haar, dus vroeg dan ook of ik op haar mocht rijden (buiten). Paard is altijd een beetje eigenwijs, maar op een leuke manier. Alleen toen zag ze ineens een bakspook en draaide echt binnen een seconde 180° om en daar lag ik. Plat op m'n rug gevallen, en deed behoorlijk pijn. Ik ben er wel weer opgestapt en heb het uur uitgereden. Instructie baalde heel erg dat ik was gevallen omdat ik weer redelijk op de goede weg was het vertrouwen terug te winnen en toen weer viel.
Vorige week zat ik weer op een brave buiten en ging goed, paardje ging aan het eind heel lekker lopen. Maar toch bleef ik met angst in mijn maag rijden, ieder pasje dat hij wat harder ging was ik meteen bang dat ik controle zou verliezen.
Nu had ik afgelopen vrijdag privéles (binnen), op het paard waar ik dus als eerste afviel (zomer 2010). Ging echt super lekker en was helemaal ontspannen. Ook mijn instructrice was helemaal verbijsterd over hoe groot het verschil is wanneer ik binnen rij, en wanneer buiten. Want dat is duidelijk aanwezig.
Ik baal er zelf gigantisch van dat ik zo bang ben geworden, en wil er heel graag weer vanaf. Maar ik begrijp ook dat dit niet zo 1, 2, 3 gaat. Ik mag nu buiten gewoon op de brave, en zodra ik het gevoel heb dat ik het aandurf mag ik steeds naar een "frisser" paard overstappen.
Ben echt heel blij dat mijn instructie zo met mij meedenkt
Sorry voor het megalange verhaal trouwens.
Zijn er meer mensen die hier last van hebben? Of misschien tips hoe dit op te lossen is?
Groetjes,
Floor
) is dat het dan vanzelf minder wordt, totdat opeens de kans zich voordoet en dat het gewoon gaat..
Ook lastig dat je het dus vooral hebt bij de manegepaarden en niet bij de pensionpaarden (misschien ook logisch, de pensionpaarden rijden misschien vaker in de buitenbak en zijn daar meer aan gewend). 