Geplaatst: 20-03-08 21:21 Ik weet nog wel dat toen ik begon met rijden dat ik leerde dat je het beste er meteen weer op moest klimmen als je eraf viel, want anders durfde je het misschien niet meer. Zelfs na een keiharde val zei mijn toenmalige instructrice dat ik er niet meer op hoefde en ik keek haar aan van: waar heb je het over? Natuurlijk spring ik er weer op!
En dan waren de eerste paar passen even wennen en daarna was het weer leuk. De tranen die er waren, waren meestal van de schrik en door al mijn andere instructeurs ben ik altijd weer dat paard op getild. En juist zo'n rustige instructeur die even vraagt hoe het gaat en je daarna er gewoon weer opzet doet juist goed. En waar mijn ouders waren? In de kantine of op de tribune. Nooit de bak in gelopen (dat moesten ze ook niet wagen van mij
Ik was stoer genoeg zo zonder mijn ouders) en altijd trots als ik gewoon weer op stapte. En ach, soms kon ik er ook een ijsje uitslepen met mijn "ja maar ik ben er af gevallen en er weer op gestapt, dus ik verdien wel een ijsje, want ik was zielig", gepaard met een grote glimlach. Gelukkig zie ik ook voorbeelden van ouders die niet meteen in paniek naar hun kind toesnellen en het gewoon overlaten aan de, in mijn geval, coach (maar dat kan natuurlijk ook een instructrice ofzo zijn).
Maar om even naar het begin terug te komen: ik denk dat soms de ouders banger en bezorgder zijn dan de kinderen en doordat ze dit laten merken aan hun kind brengen ze dit over en creëren ze dus een angst bij hun kind. Zonder dat te willen of zich daar bewust van te zijn.
En het zijn kinderen 
