Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-05-20 19:03

Geplaatst: 02-05-20 19:03

leuk topic!
ik ben nu 51.. begonnen met manege lessen toen ik 6 was en mijn eeste eigen paard gaan zoeken toen ik 25 was.. ik wilde een 8 jarige goed doorgereden ruin,liefst bruin of zwart ( wie wil dat nu niet..) na een half jaar zoeken en enorm veel paarden getest kwam ik terug met een 3 jarige schimmel merrie kwpn..spring gefokt hahah( ik haat springen omdat ik het eng vind

). Ik kwam er direct achter dat ik NIET kon rijden na al die manege lessen hahaha. gelukkig met heel veel hulp van de stal eigenaar, hij heeft haar ingereden en doorgereden, een fijn paard geworden. Maar al die jaren was het een hele echte merrie! oergens nooit medisch wat gehad behalve een x mok.

Vanaf 39 jaar tot 47 niet meer gereden, dochter lief wilde vanaf 6 jaar op paardrijden,,, ik: nee he..
ok kind rijden en eigenaar van de manege vond dat mama ook maar moest rijden. Ok ik weer op les en ik vond er niks aan en was enorm bang

. na twee jaar manege lessen voor mijn dochter besloten om haar prive les te laten nemen door de instructrice van mijn oude pensionstal op een pony van de instructrice. Jaar later opzoek naar een paardje voor mijn dochten en mij. Ik wilde GEEN tinker, na enige maanden zoeken en veel paarden bekenen kwamen wij terug met een Tinker ruin van 8 jaar( wel een ruin hahah) een mooie zwarte met een 'Super karakter!
goud dier voor mijn dochter ( heb er zelf 4 x op gereden en daarna besloten dat ik vanaf de grond aan de slag ging met hem en mijn dochter lekker rijden, ze wilde z worden met hem, dat was haar droom). 17 maanden na aankoop ging het mis, zwaar kreupel. echo's foto's etc bleek een oud peestrauma op te spelen. Jaartal stond er niet bij volgens de kliniek maar men vermoede dat het al jaren geleden gebeurt was. Na 16 maanden revalidatie weer opstarten en het voelde niet goed voor mij, er klopte iets niet. Hij wilde wel maar het lukte hem gewoon niet. Second opinion bij een andere kliniek, alles op foto en echo laten zetten, van top tot teen... een drama.. 16 nov 2019 hebben wij hem uit zijn lijden verlost. Het was hartverscheurend zeker voor mijn dochter. Hij was haar maatje, al die maanden van blessures heeft ze kilometers met hem gelopen, nog geen dag gezeurd dat ze niet kon rijden..
jammer dat de vorige eigenaren zijn verborgen gebreken niet gemeld hadden,zoiets mag je een kind niet aandoen vind ik.

Maar nu... mijn dochter mist het. ze wil weer een maatje waar ze voor kan zorgen. ze weet dat ze nooit meer een zelfde paard krijgt maar dat avontuur wil ze wel weer aangaan. En ik .... Ik ben gewoon bang om te gaan zoeken, ik vond het zoeken een drama. Mensen belazeren waar je bij staat en met droge ogen staan ze te liegen tegen een kind. Van onze tinker geleerd dat een klinische keuring ook niet alles zegt ... dus ja wat is wijsheid??..

**Geplaatst**: 03-05-20 09:15

Re: Van manegeruiter naar 1e eigen paard? Deel je ervaring :)

Geplaatst: 03-05-20 09:15

Een paard heeft nu eenmaal een veel lagere levensverwachting dan wij als mens, dus dat ik een aantal paarden zal verliezen in dit leven zie ik als gegeven. Heel verdrietig, maar als je met elk paard mooie herinneringen opbouwt is het wat mij betreft meer dan de moeite waard!

**Geplaatst**: 03-05-20 12:47

Geplaatst: 03-05-20 12:47

Dat klopt Wen!
Maar wij zijn ten eerste enorm belazerd ten tweede was er een kind bij betrokken ongeacht of het mijn kind is of van een ander het is enorm zuur en haast onverteerbaar. Wij hebben hem nog geen drie jaar gehad.

**Geplaatst**: 03-05-20 13:02

Geplaatst: 03-05-20 13:02

irma1968 schreef:
Dat klopt Wen!
Maar wij zijn ten eerste enorm belazerd ten tweede was er een kind bij betrokken ongeacht of het mijn kind is of van een ander het is enorm zuur en haast onverteerbaar. Wij hebben hem nog geen drie jaar gehad.

Misschien wisten de vorige eigenaren ook niet van de blessure? Het kan zijn dat het al heel even geleden gebeurd is en dan blijft het helaas een zwakke plek.
En je kind is zoals ik het lees sterker dan haar moeder.

ze wilt immers alweer een nieuwe.

Helaas hoort blessureleed en de dood bij dieren houden en kun je het nooit helemaal voorkomen.
Mijn vorige paard maakte een verkeerde beweging in de paddock en brak daarbij zijn been. Kerngezond. Niemand snapt hoe het kon, maar dat is wat ze leven noemen geloof ik. En soms doet het leven zeer.

Leer ervan: ga voor die rongtenfoto's en accepteer dat het verleden niet meer te veranderen is zodat je met een frisse blik de toekomst in kan kijken.

Want weet je wat echt erg is bij kinderen?
Als je pony naar Britt Dekker mag omdat de pony het kind overleeft heeft. Dat vind ik onverteerbaar.

En dat wil niet zeggen dat je niet verdrietig mag zijn om hoe het gelopen is, maar het zet dingen wel in perspectief!!

**Geplaatst**: 03-05-20 17:47

Geplaatst: 03-05-20 17:47

Ze wisten er helaas wel vanaf... maar goed dat is een heel lang verhaal.
Ze is ook sterk, en inderdaad wil ze graag een nieuwe start met een nieuw paardje/pony na een half jaar.
Mijn probleem is dat ik haar wil beschermen tegen het verdriet, denk dat iedere ouder dat wel heeft..En.. ze heeft in haar korte leven al heel wat hobbels en verdriet gehad dus ja.. maar goed.
Ik ben nog steeds enorm boos op de verkopers.... en dat is mijn probleem.

Inderdaad wat je schrijft is inderdaad heel erg en ook onverteerbaar. Enige jaren geleden zei een arts tegen ons.. tis tegen de natuur in als ouders hun kind verliezen .. en dat klopt zeer zeker.

**Geplaatst**: 08-05-20 16:54

Geplaatst: 08-05-20 16:54

Heey! Heel leuk topic! Ik ben zelf 2,5 jaar manege ruiter geweest. (van 12.5 tot 15) En heb dit jaar rond eind maart mijn eerste pony June gekocht. Ik zocht een ruin/merrie (Geen pis merrie), rond de 165 en rond de 10 jaar, het liefst een kwpn maar echt GEEN paard met arabier in zich. Waar kwam ik mee thuis: Een pismerrie van 155, van bijna 13 en jaja.. een echte welsh (Met arabisch bloed) :')

$:\$ Ik dacht wel wat te kunnen en te weten maar nu ik June heb ben ik erachter gekomen dat het allemaal zo makkelijk nog niet is. Het heeft daarintegen echt veel leuke dingen! Ik kan nu elke dag lekker kroelen en dingen aanleren op mijn manier. Ook buitenrijden, longeren en vrijheidsdressuur kan ik nu meer oppakken. Vanwege het virus heb ik deze 2 maanden haast geen les gehad. Gelukkig beginnen de springlessen weer en pakken wij waarschijnlijk dinsdag voor het eerst een proeflesje mee!

**Geplaatst**: 11-05-20 16:53

Geplaatst: 11-05-20 16:53

Zo leuk om al deze verhalen te lezen. Zelf nu sinds een tijdje van manege overgegaan op een bijrijdpaard. Ik hoop in de toekomst iets vergelijkbaars als jullie te kunnen schrijven! Het idee alleen al..

**Geplaatst**: 20-05-20 12:58

Geplaatst: 20-05-20 12:58

Heey leuk topic dit!
Ik heb van mijn 10de tot een half jaar geleden altijd op de manege gereden. Daar ben ik in 2017 helemaal verliefd geworden op 1 van de paarden daar en die heb ik vervolgens 3 dagen in de week geleased. Afgelopen oktober heb ik dit knappe paardje gekocht

Naast de 9 jaar manege-ervaring heb ik ook 3 jaar gewerkt op een stal met renpaarden en daar heel veel ervaring opgedaan, zowel in het rijden als in de algehele verzorging van paarden. Ik wist gelukkig dus wel enigszins wat er allemaal bij komt als je een eigen paard hebt.
Mijn ouders hebben niks met paarden, maar ik heb gelukkig wel hulp op stal als ik het zelf niet meer weet.
Was een paard kopen op mn 20ste een goed plan? Nee, waarschijnlijk niet. Ik studeer fulltime, werk op stal en doe mn paard. Ik heb geen tijd of geld voor andere dingen, en ik ben vaak mentaal en fysiek uitgeput.
Heb ik spijt gehad van het kopen van een paard? Zeker weten van niet. Mijn paard is mijn alles. Elke dag kijk ik er naar uit om naar mn paard te gaan, ik ben trots op alles wat we al bereikt hebben samen en heel erg benieuwd wat er nog gaat komen! In het afgelopen half jaar heb ik denk ik al meer geleerd over paardrijden dan de laatste 3 jaar manegelessen! Ik ben nu een veel betere ruiter dan toen ik haar kocht, en alhoewel we nog niet helemaal kunnen lezen en schrijven met elkaar kan ik nu veel beter aanvoelen wat ze eng vindt en daarop anticiperen. Aan de hand kunnen we alles samen, onder het zadel is soms nog een beetje aftasten. Maar langzaamaan komen we er wel