crossmonster schreef:Goed op de houding letten ook, dat ie rechtop zit en beentjes nu al lang houd, de eerste lessen zijn oh zo belangrijk voor een kind. Daarom ben ik ook meer voor een instructrice.
al dan niet in samenwerking met jou
Nog even hierop terug komend.
Mijn zoon vertrouwt nieuwe mensen niet zo snel. Je bent dan al gauw 2 maanden verder voor hij de les zal gaan accepteren. Dat zijn 2 maanden van huilen, piepen en moeilijk doen. Niet omdat hij het rijden niet durft (zoals men eerst dacht dat hij watervrees zou hebben, bij zwemles. Hetgeen niet het geval was. De juf kwam te dichtbij en was te eng) maar omdat hij de juf niet vertrouwd.
Het is mijn idee ook niet om hem giga les te geven. We zijn meer bezig met een soort paardentherapie die hem zekerheid, ontspanning en beweging moet geven. Ga ik met een instructrice beginnen dan kun je de eerste twee aspecten wel vergeten. Maar hij wilde dus zelf een stapje verder: draven. En ja, dan wil ik dat wel op een goede manier aanleren.
Benen lang maken is bijv erg moeilijk voor hem ivm zijn motorische problemen (hoge spierspanning: een been of arm volledig strekken is bijna onmogelijk voor zijn lijf). Maar nu met lichtrijden doet hij dat wel. Steeds een beetje meer. Hij verkrampt steeds minder als ie in draf gaat. En met die ontspanning komt ook het werken aan de houding.
Want als hij verkrampt dan sluiten ook zijn oren zeg maar. Hij hoort me dan niet en is totaal gefocused op zijn angst eraf te vallen. Ik als moeder van hem weet dat en heb er na 6 jaar de rust in gevonden. Ik kan hem in die situaties het beste benaderen. Zou ik een instructrice zoeken dan heb ik er 1 nodig die daarnaast ook psychotherapeute is om mijn zoon te kunnen aanvoelen/ begrijpen/ begeleiden. De meeste die ik ken, sorry, maar zijn vrij hard voor kinderen: mond dicht, niet piepen en rijden.
Maar zoals gezegd inmiddels ontspant hij steeds meer tijdens de draf en dan komt ook het werken aan de houding weer aan bod. Omdat hij me dan wel kan horen zeg maar. Het "les geven" aan mijn zoon is dus niet te vergelijken met een ander doorsnee kind die dus anders reageert. Het voert te ver om hier precies uit te leggen waarom. Maar hopelijk is met bovenstaande dat iets duidelijker geworden.
(NB voordat mensen nu gaan roepen: en hoe moet dat dan op school? Zo'n kind moet gewoon hard worden en leren accepteren dat hij te luisteren heeft naar een juf (want zulke mensen kom ik overal tegen) mijn zoon gaat op school prima en is helemaal aan juf gewend. Zijn groep is nu aan het oefenen bij de juf van volgend jaar voor een soepele overgang. Dat is standaard hier op school (geen speciaal onderwijs overigens). De juf van volgend jaar kent hij ook al en hij is echt kind aan huis op school. Ook zijn zwemjuf is inmiddels zijn grootste vriendin en al zijn andere therapeuten accepteerde hij ook altijd prima na verloop van een paar weken. Maar dit, paardrijden, is dus gewoon effe een stukje tussen hem en mij. En ik zie dat hij in die paar maanden goed vordert in zelfvertrouwen en ontspanning en daar ging het om. Niet om in 2 maanden alle gangen te kunnen)