Mijn paard is zoiezo niet altijd superfijn aan het been, en kan soms sterk of 'moeilijk' doen. Tis dan ook een dominante merrie.
Maar ik krijg lessen en ze loopt al veel fijner. Vroeger hadden we altijd moeite met het aanspringen en nageeflijkheid maar nu is dat al veel beter en soms zelf super. In een veld kan ik haar zonder sporen rijden, soms ook in de piste, maar ik doe ze voor de zekerheid aan, maar meestal zijn die niet echt meer nodig. (op wandeling soms nog wel)Ons probleem: (of mijn probleem liever) We rijden nu regelmatig in ons weitje, (over het algemeen is geweten dat veel paarden in hun eigen weide moeilijker te rijden zijn dan in de piste..hihi
)ze loopt in de piste al soms moeilijk door tijdens het stappen. Maar even haar duidelijk maken en het is vaak in orde, maar in onze wei (ligt nu mooi droog) wil ze vaak niet doorstappen.. als ik geluk heb reageert ze uiteindelijk, maar het vloeit snel weer af. Als ik in draf wil gaan is het verzet soms zo erg dat ze haar oren plat legt en stil gaat staan en probeert te bokken als ik zweep geef. Ik let er nu goed op dat ik consequent ben. Dus eerste hulp; been zacht ertegen maar toch duidelijk, geen reactie; hardere beenhulp of even spoortje erbij, nog geen reactie; tikje van de zweep. Soms geef ik haar enkele goeie tikken (met stemhulp) ..soms reageert ze dan wel, flauw of erg boos (tegen haar zin doet ze het toch) ofwel reageert ze niet. Daarna beloon ik haar en dan gaan die oortjes naar voor ,maar meestal draaft ze zo sufjes dat ik elke pas moet gaan bij tikken ,maar dat maakt haar dus erg boos.. terwijl ze dat in de piste nooit doet. (of toch zeker niet zo boos)
Eerst probeer ik het streng ,ik ken mijn paard, dus ze moet er even door. Soms helpt het, na een tijdje wat overgangen (soms moet ik wel echt 1 keer echt boos worden) en dan de rest van het half uur of kwartier gaat ze goed. Ik let er op dat ik niet scheef zit of metteen zweep wil geven voor ik een zachte beenhulp geef. Elke keer haar terug nemen en op men been laten reageren is erg vermoeiend dan. Dan wil ik in galop, ik weet dat ze moeilijk gaat doen en voel al iets verzet in draf doorzitten, ik laat haar gewoon doordraven zodat ze wat ontspant. Dan komt de hulp, vaak moet ik iets duidelijker zijn (spoortje) maar haar oren (heel haar lijf eigelijk)spreken boekdelen dat ze boos is. In de piste (van men lesgever) ben ik al zover dat ze bijna altijd ontspannen en laag op de eerste hulp in galop springt. Bij het aanspringen in galop (in het weitje) bokt ze dan ook vaak, ik moet ook leren niet direct men spoor erbij te nemen, maar ik voel dat ze zichzelf vasthoudt en niet vooruit wil of op de hulp reageert. In de galop zelf is ze vaak goed te rijden, soms lijkt het of ze even boos ter plaatse wil galopperen maar vaak doet ze dat nu niet meer.
Soms komt er eindelijk een moment waar ze ontspannen en tevreden lijkt en meestal houdt ze dat dan ook zo tot het einde van het uur (of drie kwartier).
Als deze problemen heb ik dus alleen in onze wei (tis meer een piste geworden; of loopwei)
Ik zeg niet dat ze altijd perfect aan het been of nageeflijk etc. is geweest in de piste of ergens anders, maar de probleempjes die we vroeger hadden en soms nog zijn precies in 10 voud in die weide.. Ik vind het wel jammer dat ze dan pas na een hele tijd wat fijner te rijden is in de wei.. maar ja als ze niet reageert op men hulp en ze wordt bazig dan moet ik toch op men strepen staan? Kwaad worden is geen oplossing, maar soms reageert ze totaal niet en wil ze niet meer aandraven.
Wat denken jullie? hebben jullie dit vaker gehoord? Zachte geduldige aanpak of bij deze dominante merrie eerder streng zijn. Tis dat ze dat enkel hier doet en nergens anders..want dan had ik het veel serieuzer genomen. Aan de longe is ze thuis ook moeilijker maar nu gaat dat al veel beter. (ze reageert soms nog erg moeilijk op de hulpen).
Haar tanden en tuig zijn nagekeken, en de osteopaat is al langs gekomen. Ze ziet er ook gezond en blij uit voor de rest.. Looplust en 'bloed' heeft ze genoeg, maar het is meer verzet dan luiheid. (of dominantie? koppig? het 'niet willen lopen in haar graasweitje syndroom?'
Ik heb wel een vriendin die ook geen weg kan met haar 2 pony's in de wei. (niet willen aanspringen, niet nageeflijk,..) en in hun piste wel.Ik vind het erg lastig want ik kan nergens anders dressuur rijden.. buiten op wandeling of als ik les heb. Ik wissel vaak af met wandeling of beetje springen. (soms wedstrijd) en vaak heeft ze ook wel een dag of soms paar dagen in de week rust.
