
Een van de wat jongere paarden die ik rij is sinds twee maanden in toenemende mate kijkerig en gespannen onder het zadel en vanaf de grond. Het is altijd een gevoelige, maar doodbrave merrie geweest. Tegenwoordig zijn de hoeken en het grootste deel van de hoefslag echter bezaaid met bakkabouters, die uiteraard goed in de gaten worden gehouden en waar ze het liefst ver van wegspringt. Dit is uit het niets begonnen, maar vervolgens mogelijk wel getriggerd doordat er een paar keer iemand is afgevallen toen ze wegsprong. Op dit moment kunnen we in een kwart van de baan ontspannen en fijn over de rug rijden. Bij het overige deel van de baan zijn het korte stukjes (paar meter) ontspannen over de hoefslag, daarna gaan haar oren er weer op en springt ze vaker wel dan niet weg als ik haar door laat lopen. Ook aan de hand kan ze soms - voor mijn gevoel uit het niets - wegspringen. Er wordt grondwerk met haar gedaan onder begeleiding. Daarbij is ze wisselend braaf.
Ze komt overdag buiten, tanden zijn gecheckt en tuig is niet veranderd.
Nou lees ik op internet zoveel verschillende oorzaken van dit gedrag en (tegenstrijdige) manieren om dit op te lossen. Maar ik lees maar weinig verhalen van mensen die zelf zo'n paard onder het zadel hebben gehad. En juist naar die verhalen ben ik op zoek. Hoe pakten jullie dit aan? En hoelang duurde het voor je vooruitgang merkte? En wat was je doel tijdens een training waarin je paard erg kijkerig was?
Ook de visies van anderen zijn uiteraard welkom.
Ik heb er lang over gedaan om dit te typen, hopelijk is dit duidelijk genoeg. Mocht er informatie ontbreken, vraag er gerust naar. Mijn doel van dit topic is vooral om inzicht te krijgen in hoe je tegen deze situatie aan kan kijken en aan welke oplossingen je kan denken. Ik vind dit namelijk een moeilijke maar interessante puzzel die ik graag wil begrijpen!

Als we de spannende hoek op deze manier voorbij zijn, wend ik af naar de 'ontspannen' plek en draaf ik aan. Ze is dan super relaxt. Dit herhaal ik een aantal keer. Als dit goed gaat (ze blijft rustig onder mij) probeer ik dit in draf. Dus dan maak ik stap-draf overgangen in de hoek waarbij ik opnieuw met mijn binnenbeen iets naar de buitenhand toe rij en mijn binnenhand iets tegen de hals breng. Zodra ze weer spanning opbouwt, doe ik een stapje terug en maak ik weer halt-stap overgangen. Als ook de stap-draf overgangen goed gaan, doe ik het met tempowisselingen in draf en geef ik haar wat meer ruimte. Vaak gaat dat 1-2 keer goed, daarna springt ze weg en doen we weer een stapje terug. Als ze wat meer spanning heeft doe ik hetzelfde, maar dan op de binnenhoefslag. Ben het met je eens dat gehoorzaamheid belangrijker is dan de hoofdhouding! Maar ontspanning en fijn ruggebruik gaan bij haar eigenlijk samen. Vandaar dat ik dit als positief teken zie en ook opzoek. Hopelijk zeg ik het zo goed