Ik ben een herstarter, als tiener heb ik twee jaar gereden op een manege.
Sinds een jaartje ben ik - na een pauze van 30 jaar - weer aan het rijden, dressuur.
De paardenpassie krijg je niet meer uit een paardenmeisje.

Ik ben dus een jaartje geleden herbegonnen met twee maal per week les op een manegepaarden en dat ging redelijk goed. De basis kwam snel weer terug. Ik ben over het algemeen wel een angstige ruiter, maar ik hoor toch dat ik een goede zit heb en goede houding. Aan mijn beenligging, vertrouwen en hulpen is wel nog wat werk aan, ik maak me geen illusies!
Sinds juni heb ik een leasepaardje, een 22jarige dressuurmerrie, waar ik 2 keer per week les mee volg.
Nu staat ze wel bekend als de meest luie merrie van stal, waar je "ijzeren benen" van krijgt.
In het begin was ze zeer goed voor mijn vertrouwen, maar helaas heb ik de laatste tijd minder en minder plezier in het rijden. Na 10 minuten rijden heb ik een hoofd als een boei en ben ik helemaal op van het continue drijven. Been, been, tik met de zweep, streng zijn van in het begin, nageven als ze vooruit gaat, ik heb de indruk dat ik het allemaal al heb geprobeerd. Ze gaat 2 stappen vooruit en dan sloft ze weer verder. Ik word er een beetje moedeloos van.
Ze heeft 2 andere "bijrijders" die allebei met sporen en martingaal rijden. Mijn lesgeefster en alle mederuiters zeggen me dat ik absoluut moet beginnen rijden met sporen en martingaal om ze vooruit te drijven.
Ik voel me daar niet helemaal ok bij, aangezien ik mezelf nog beschouw als een beginner/pre-gevorderde en ik vind dat je eerst goed moet rijden vooraleer je hiermee begint. Maar anderzijds denk ik ook dat mijn merrie ondertussen ook zo gewoon is aan het rijden met sporen, dat ze mij zonder gewoon als een licht vliegje op haar rug beschouwt. Ik wil haar ook niet kwetsen of verpesten, maar ik heb de indruk dat ik nu ook gewoon slecht aan het (leren) rijden ben door het continue "drijven".
Help?
