Hallo Allemaal! Ik heb na het schrijven van dit topic niks meer van mij laten horen, excuus! Ik had het erg druk met school en was dit even vergeten.
Anyway, echt super bedankt voor de genen die een reactie hebben geplaatst.
Ik zal zeker een paar tips meenemen en kijken of dit helpt zoals over de ademhaling en mindfullness, lijkt me erg interessant! Ik was niet bekend met EMDR therapie maar ik zal mij er zeker in gaan verdiepen en misschien op termijn een afspraak bij iemand maken.
Ook even een update van hoe het nu gaat. Na het schrijven van dit topic ging het een tijdje iets beter, het van me af schrijven helpt blijkbaar?, ik heb een aantal keer weer een heel parcours vanuit mezelf gesprongen en soms ook na enig aandringen van mijn instructrice. Hou hierbij wel in gedachte dat ik dit echt enorm spannend vond maar na de tijd wel erg trots op mezelf was.
De laatste tijd gaat het echter weer wat minder, geen idee waarom. Een paar weken geleden was mijn angst zo erg dat ik het hele springen maar heb overgeslagen en alleen heb ingereden, na de tijd was ik wel een beetje teleurgesteld in mezelf. Toevallig was deze week ook weer een springles. Echt een week van te voren had ik al tegen mezelf verteld dat ik deze keer wel een parcour wilde springen, dit was mijn doel. Eenmaal zover begon ik toch weer te twijfelen en wilde ik toch niet maar mijn instructrice stond erop dat ik dit rondje deed, daarna was ik klaar. Uiteindelijk ben ik toch gaan springen. Het was maar een klein parcour, 4 hindernissen, de eerste 2 gingen eigenlijk super goed. De 3e hindernis was een oxer, dit is ook de hindernis waarbij ik zo hard ben gevallen en waar dus de meeste angst weg kwam, ik reed er al een beetje verkrampt naar toe en stuurde mijn paard niet echt al te best er naar toe waardoor er een weigering kwam. Totaal in paniek, ik stopte met rijden en wilde absoluut niet meer. Mijn instructrice wilde perse dat ik het parcours afmaakte, achteraf gezien snap ik haar bedoeling daarin wel, maar mijn angst is op z'n moment zo hevig en zo echt. Ik was echt bang en als ik er nu op terug kijk snap ik mezelf totaal niet. Het voelt echt alsof ik mij echt aanstel en als ik dan veel jongere ruiters zie springen is dat gevoel er nog meer, waarom kunnen zij het wel en ik niet? Ik voel me dan oprecht een mislukkeling want ik weet dat ik het kan. Even terug naar het parcour, uiteindelijk na ontzettend veel aandringen heb ik toch die oxer gesprongen en de laatste hindernis zelfs in galop kunnen nemen, achteraf gezien zou ik daar best trots op mogen zijn toch? Dat is wat mijn instructrice en rijgenoten ook zeggen maar het voelt toch niet zo. Na de rijles blijft niet het positieve feit in mijn hoofd zitten dat ik heb door gezet en een verdomde oxer heb gesprongen en ontzettend trots op mezelf mag zijn maar het negatieve feit de weigering bij de oxer en dat ik mij daarna zo heb "aangesteld".
Overigens waar @floortje1001 over begon, te veel bezig zijn met wat er buiten de bak gebeurt, daar zit ook best wel wat in.
Het gaat dus met ups en downs, ik moet nog veel leren. Wat allemaal weet ik niet precies, maar ik moet sowieso meer gaan richten op de positieve dingen en absoluut vooraf niet alle rampscenario's van te voren naar voren halen. Dat zou al enorm schelen.
Tips en ervaringen zijn nog steeds en blijven welkom