Geplaatst Afgelopen zondag is het gebeurd.. Het moment dat je even niet uit je hoofd kan laten verdwijnen. Mede daarom denk ik dat het goed is voor mij om dit op te schrijven. En verder heb ik ongelofelijk veel hulp nodig bij de keuzes die ik moet maken. Ik moet in de eerste plaats bij mijn instructeur/familie/omgeving zijn, dat weet ik. Maar als het verhaal zich vordert zullen jullie begrijpen dat ik ook Bokt kan gebruiken.
2 jaar geleden heb ik een tweede paard gekocht. Super paard, kende alles, super braaf, niets over te zeggen dan dat hij weinig van de wereld had gezien (schrok zich bijvoorbeeld rot toen de mais ineens begon te groeien hier, niet dat ik zeg dat hij slecht behandeld is! Hij had gewoon heel veel nog niet gezien). In het begin was het even wennen. Ik had natuurlijk heel andere regels dan zijn oude eigenaar, aan wie hij heel gehecht was. Hij leerde hier al vrij snel vaststaan aan de poetsplaats (ipv in de stal), niet eten aan de hand,.. Dat soort dingen. Met rijden een super paard. We konden er iedereen opzetten.. Buitenritten alleen of met meerdere.. Verkeer.. Allemaal geen probleem.
Na een tijdje voelde ik dat hij zich met momenten wat afsloot van mij. We hadden nog geen band. Dat gebeurt, zeker nadat hij zo'n sterke band had met zijn oude eigenaar.
Als ik voelde dat dit gebeurde op buitenrit, liet ik hem even kijken/bekomen of stapte ik af om gevaarlijke situaties te voorkomen. Aan de hand was er niets meer aan de hand (
) en na 2 meter kon ik terug opstappen en had ik weer dat fijne paardje.Toen ging het op de trailer een tijdje mis. Als hij er alleen op moest wou hij er niet op. Hij steigerde vlug en gevaarlijk. Iedereen moest echt aan de kant. Er veel aan gewerkt en na een hele tijd (echt een paar maanden, waarbij we elke week op training gingen) ging het steeds beter tot hij er weer braaf op ging.
Al met al heb ik er veel werk in gestoken maar heb ik naar alle problemen telkens mijn fijne paardje terug gekregen.
Een paar maanden geleden ging het mis. (Ik had in die tijd veel ruzie met mijn toenmalige vriend en ik denk dat dat er veel mee te maken heeft gehad). Meneer ging niet meer op de trailer. Weer steigeren en gevaarlijk zijn. Als we omdraaide het liefste paard maar niet op de trailer gaan. Het probleem weer van voor af aan aangepakt en ondertussen gaat meneer super op de trailer als ik hem aan de longe heb, de longe over de voorste balk gooi en dan zelf weer uit de trailer ga met het uiteinde van de longe (ikzelf heb ooit een ongeluk gehad in de trailer, onderliggende angst van mij kan ook een rol spelen natuurlijk).
Toen ging het op buitenrit mis.. Hij steigerde voor het eerst onder zadel. En echt hoog. Hij had wel eens gedreigd/gesprongen maar hij zette nooit door. Tot toen. Ik dacht dat we allebei achterover zouden gaan maar dat ik niet gebeurd en ik ben zelfs blijven zitten.
Toen hij op de grond kwam ben ik wel snel afgestapt (was alleen maar niet ver van huis, dit soort steigeren vindt ik dan toch te gevaarlijk om door te blijven rijden). Om een of andere reden heeft hij mij een paar meter verder van zich afgeduwd en is naar huis gerend. Bij de poort stond hij rustig naar het andere paard te kijken (zei mijn moeder die hem heeft opgevangen).
Dit was te gevaarlijk, dat besefte ik.. Niet meer op buitenrit.. En lessen, heel veel lessen. Uiteindelijk heb ik tijdens de lessen het vertrouwen helemaal terug gekregen maar ben ik nog niet met hem buiten geweest, simpelweg omdat ik maar alleen ben. En dat durf ik niet aan.
Het ging steeds beter.. Mensen zeiden 'hoe kan dat nu, zo'n braaf paard, doet toch niets!'. En elke keer riep ik dat ik wel weet hoe ik hem moet rijden (met een hele zachte hand) maar dat hij echt niet braaf was als je hem wou dwingen iets te doen.
Toch ging het weer mis..
Vorige week zondag op wedstrijd voelde ik wel al spanning. We rijden al een tijdje wedstrijden in Nederland (kleinschalige, voor de leuk wedstrijden om ervaring op te doen), maar dit was de eerste Belgissche wedstrijd. En die zijn groot... En druk.. Naar mijn proef (en viertal) ben ik nog even met hem op het terrein gebleven om te kijken naar de proef van mijn buurmeisje. Mijn eigen proef voelde super goed aan (op de rechtergalop, die blokkeerde hij een beetje en sprong alleen links aan (mijn schuld ik wou al wissels doen tijdens de training)). Naarmate de proef van mijn buurmeisje dichterbij kwam voelde ik meer en meer spanning. En hup, ik ben afgestapt want hij voelt zich nog altijd zekerder als ik erlangs sta. Het was ook meteen voorbij. Af en toe ging hij nog een rondje om mij heen maar over het algemeen stond hij met zijn hoofd omlaag te suffen. Naar de proef ben ik naar de trailer gegaan en daar ging het opnieuw fout. Niet willen stilstaan. Zo aan het draaien en niet luisteren dat ik zijn hoofdstel nog niet voor het halster wou wisselen... Alles dan maar uitgedaan (zadel, teugels) de longe aan het hoofdstel vast en richting de klep van de trailer gelopen. Daar ging het al heel snel mis. Weer steigeren. Mensen kwamen aangelopen om te helpen. Die heb ik weggewuifd omdat hij dan nog meer druk voelt en dan misschien echt niet meer gaat. Onder het motto 'geduld en rust' wilde ik verder gaan. Maar voordat ik dat kon denken is hij weer gaan steigeren en deze keer viel hij achterover. De longe was kapot en hij is dan over het hele terrein gerend. Hij was schijnbaar vrij rustig en de buurvrouw die nog bij de ringen was heeft hem zo kunnen pakken. Terug naar de trailer gelopen, niets meer aan de hand, gewoon op de trailer en thuis ook super braaf.
Jullie kunnen dus begrijpen dat ik deze week (zondag) wat spanning had voor de trailer, maar meneer gaat erop alsof er niets aan de hand is.
Op het terrein rustig nog gevlochten en daarna eerst het viertal. Ik voelde al een brok spanning onder mij maar met wat hulp wordt ik zelf dan snel rustig en is het rijden toch goed gegaan (oke, op de galop tussendoor na dan.. Ik bedoel meer, hij is niet stout geweest). Aan de trailer weer hetzelfde verhaal, niet willen stilstaan. De longe gepakt, terug na het terrein en daar heeft hij nog een half uur aan de longe gerent (ik heb niets gedaan, alleen hem de ruimte gegeven om te rennen/draven/terug te komen). Daarna weer heel rustig. Bijna mijn lieve paard. Ondertussen had ik al besloten dat Belgische wedstrijden er voor mij even niet meer in gingen zitten. Hij had echt teveel spanning. Ik ben bijna altijd alleen en ik dacht echt dat er binnenkort ongelukken zouden gebeuren.
Dat is ook gebeurd.. Onder het rijden.. (Daarom ook bij dit forumgedeelte).
De individuele proef kwam eraan dus weer opgezadeld. Een en al spanning. Hij sloot zich weer af. In stap ging het redelijk goed, in draf ging hij overal waar hij niet heel moest (hard, hoofd omhoog, bochten heel groot maken,...) en de galop hoefde ik nog niet aan te denken. De mensen van mijn ruitervereniging kwamen helpen. Hij was niet braaf, maar het ging al beter dus ben ik aan de proef begonnen. Echt, voor het binnenkomen en de 3 onderdelen daarna zou ik zweren dat we een 8 kregen. Echt zo goed, zo netjes, alles..
Toen kwam de rechtergalop en ging het helemaal mis. Hij sprong links aan, netjes teruggenomen, nog eens proberen. Weer links, weer teruggenomen en toen blokkeerde hij helemaal. Hij ging stilstaan en ik voelde de bui natuurlijk hangen. Als de mensen van de ruitervereniging er niet waren geweest was ik waarschijnlijk afgestapt, maar ze waren er nu wel. En ze riepen dat ik moest volhouden, wachten tot hij weer ging, zijn hoofd naar rechts moest houden dan kon hij niet steigeren... Ik bleef staan, ik bleef wachten, ik hield zijn hoofd wat naar rechts.. En hij steigerde.. Ik bleef zitten, wat was ik opgelucht, maar de tranen stonden ook in mijn ogen. Ik wou roepen dat iemand hem even moest vasthouden, mee moest wandelen maar voordat we allemaal weer konden nadenken ging hij nog eens omhoog. Dit keer gebeurde het.. We vielen achterover.. Om het een beetje korter te maken; ik heb heel veel pijn en alles aan de rechterkant gekneusd maar ik heb veel geluk gehad. Ze hebben hem goed kunnen vangen. Ik wou er terug op, al was het maar om te stappen en de proef stappend/dravend af te maken. Maar ik werd aan de kant gehouden. Ik kon maar amper op mijn been steunen en iemand van de club wou er wel even op om hem te stappen en te draven. Om hem wat vooruit te laten gaan..
Het gebeurde weer. Mijn clubgenoot is er veel erger aan toe, maar alles zou goed komen volgens hem.
Al met al hebben we geluk gehad, konden mijn paard super snel weer vangen, hebben veel mensen geholpen, was hij achteraf super braaf, konden we hem zo op de trailer zetten enzovoorts..
Maar nu? Hoe ga ik dit in vredesnaam aanpakken, hoe ga ik dit overwinnen (ook voor mezelf mentaal). Kan ik dit paard wel houden? Ik ben ook ergotherapeut en ik geeft therapie met mijn paarden. Het arme beest heeft nog nooit een kind bang gemaakt en als jullie zouden zien hoe hij met de kinderen is, geloof je het hele verhaal niet meer.. Maar wat als...
Laatst las ik een topic over een moeilijk paard waarin Gert van t Hof werd genoemd.. Is het zover gekomen?
Mijn ouders zijn op het moment op vakantie en om hun vakantie niet te verpesten heb ik nog niets gezegd (er is uiteindelijk ook niet veel meer aan de hand, behalve dat ik heel veel pijn heb..). Dus ik zit hier ook nog eens alleen met al mijn twijfels en mijn mentale knak.. Wat moet ik doen/kan ik doen/wil ik doen...
Het doet al deugd om dit van me af te schrijven.. Het is een lang verhaal geworden en misschien ben ik nog een hoop vergeten maar ik zit er echt mee.. Hopelijk kan ik jullie meningen en die van mijn instructrice/familie en kennisen omvormen tot de juiste beslissing..
Mijn instructrice is trouwens op vakantie en ik ga er zowieso pas op als zij terug tijd heeft over een week. Mijn ouders komen eind deze week terug. Verdere vrienden roepen al snel verkopen en slacht.. Maar ik heb het gevoel dat ik er nog niet klaar mee ben. We hebben al zoveel overwonnen...
