Geplaatst Sinds maart dit jaar rijd ik een hele lieve ruin bij van een goede kennis van mij. Het is een ruin van 12 jaar dat in het verleden M heeft gelopen. Ik zelf was in maart nog een ontzettend beginnend ruiter, ik had een basis maar daar hielt het ook wel mee op.
Een combinatie dus van een groene ruiter met een ervaren paard. Het klikte vanaf het begin meteen tussen ons.
Het is een ontzettend lief paard, een ontzettende knuffelbeer en heeeel braaf in de omgang. Daar zat het dus al meteen helemaal goed. De eigenaresse is gediplomeerd instructrice dus bij haar zijn we drie keer per week gaan lessen.
In het begin vooral aan mezelf gewerkt en daarna ook langzaam de nagefelijkheid etc erbij gaan pakken. Voor de duidelijk hier had ik nog nooit mee gewerkt. Nu zitten we in december en zijn we voor mijn gevoel nog niet heel erg veel (genoeg) voorruit gegaan. Het paard kan het allemaal dat weet ik maar als combi lukt het nog steeds niet helemaal. Hij is vaak bij de training nogal kijkerig ( is ook echt het karakter van het paard ) en ik krijg hem hier nog steeds lastig doorheen gereden. Hij krijgt nog te veel de kans om hier een te groot ding van te maken. Ik heb iedere training het idee dat ik nog te veel aan het vechten ben met het paard, ik hoef echt niet op top niveau te rijden. Maar lekker ontspannen stappen, draven en galopperen, lekker over de rug en nagefelijk zou toch wel mooi zijn. Maar hier ben ik nog erg mee aan het stoeien, de ene keer gaat het beter als de andere keer. Ik heb echt het idee dat ik nog veel te veel contact nodig heb van voor, nog veel te onrustig met mijn benen ben om voor elkaar te krijgen wat ik zou willen. En nee dat zijn echt geen grand prix dingen dat zijn gewoon dingen als een nette volte rijden.
Als hij een erg goede dag heeft, nergens kijkerig naar is en ik er dus echt aan kan rijden heb ik wel het idee dat het ergens op begint te lijken. Maar op slechtere dagen blijft het stoeien. Ik blijf ook steeds tegen zoveel problemen aan, de ene week loopt ie constant over zijn buitenschouder weg, en blijf ik hiermee stoeien, de andere week valt ie constant tegen mijn binnen been, de andere week is ie ontzettend loperig onder me, en de andere week is hij totaal niet aan mijn been.
Waarom kan ik nooit het gevoel hebben dat we echt goed voorruit gaan en een goed gevoel aan de training overhouden? Van ja, hij was goed aan mn been, we konden lekker ontspannen en nagefelijk stappen, draven, galopperen, lekker wat figuren rijden zonder te vechten met elkaar.
Misschien ben ik even het spoor bijster dat een goede combinatie veeeeeeel tijd en bloed zweet en tranen kost maar ik zie op bokt zoveel mooie plaatjes van bokkers die hun paard zo lekker aan het lopen hebben waarom ik nog niet naar een jaar
. 
