...
En misschien niet eens voor mezelf maar misschien nog wel meer voor het paard.
De situatie is als volgt. Sinds februari rijd ik een ontzettend leuk paard bij. Een voormalige M ruin van 12 jaar. Ik was in februari een compleet beginner, jaren gelest op een manege maar op het goede been licht rijden was voor mij zeker niet vanzelf sprekend en van aanleuning, over de rug lopen etc had ik nog nooooit gehoord.
Vol goede moed ben ik begonnen met lessen met dit paard, de eerste maanden vooral aan mezelf gewerkt en de laatste maanden zijn we ook begonnen met nagefelijkheid etc. De eerste maanden alleen met hem gelest en nu rijd ik hem ook een paar keer per week zelfstandig.
Het is een onwijs lieve ruin, met een flinke portie humor. Ziet overal bakkabouters maar is absoluut betrouwbaar. Als je weinig van hem vraagt loopt hij netjes zn rondje, nu ik wat fanatieker met hem bezig ben laat hij zijn portie humor weer boven komen.
Nou dan nu eindelijk waar ik het topic voor open, voor mijn gevoel verwacht ik veel te veel al van ons als combi. Het liefst wil ik in een training dat het paard zo weinig mogelijk bakkabouters ziet, en als hij ze al ziet ik hem hier zo snel mogelijk doorheen gereden krijg, hij nageflijk loopt, over zijn rug loopt, rustig is in zijn aanleuning, niet over het schouder weg loopt etc etc. Maar natuurlijk is dit nog niet reëel, hiervoor zit ik hem nog veel te veel in de weg. Ik ben nog te onrustig met mijn benen en handen waar ik hard aan werk, en natuurlijk ben ik wel eens mijn balans kwijt etc. Het paard kan het wel dat weet ik. En hier baal ik van, natuurlijk zie ik ook wel de voorruitgang ten aanzien van het begin, we zijn al goed op weg, maar nu net dat beetje toch zodat ik ook echt het gevoel krijg dat we samenwerken. Ik vind het vervelend voor het paard, hij wil wel nagefelijk lopen en over zijn rug maar hoe kan dat als ik nog zoveel te leren heb. Doe ik hem hiermee niet te kort? En dan kan ik het hem ook niet kwalijk nemen dat hij me af en toe een lekker uitprobeert.
Wie herkent dit?