Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola

Samantha_01 schreef:Ik herken het wel. Vroeger klom ik ook rustig op wat voor manegepaard dan ook die mij toegewezen werd. Maar ja, nu ben ik ouder, moeder en een stuk minder leniger en meer bang dat als ik val, dat ik er wat ernstigs aan overhoud. Dus ook ik ben huiverig voor het zomaar gaan zitten op een vreemd paard. Het zit gewoon tussen de oren en ik noem het maar het "oude-sok-syndroom"
Wat mij wel helpt is, om eerst even iemand anders erop te laten rijden zodat ik kan zien dat het paard braaf genoeg is voor mijn kunnen, en dan wil ik er best op. Misschien iets voor jou?
. Dit is alleen bij 1 en dezelfde merrie en zij pikt heel snel spanning op en gaat dan steeds harder en harder en is uiteindelijk niet meer terug te nemen. Ik ben ooit eens tegen de kant aan gesmeten en heb daarbij mijn sleutelbeen lelijk gebroken toen het (een ander) paard waar ik op zat op hol sloeg. Sindsdien ben ik wat gespannen als ze ineens heel hard gaan. Dit gaat overigens heel goed de laatste tijd
Ik kan de spanning steeds beter reguleren door goed adem te halen en aan hele andere dingen te denken.
Zilfstar schreef:Ach... Anky heeft zelf toegegeven dat zij OOK bang is om op onbekende paarden te gaan zitten. Letterlijk overkomt dit dus de beste ruiters ook![]()
Dus gek, is het niet hoor!
Tsja, toch blijven doen dus en idd met rustige beginnen. Want anders blijft er op een gegeven moment geen paard meer voor je over. Want dan zijn ze allemaal onbekend voor je.
... Ik ben een beetje raar geloof ik, stap zelfs liever niet op het allerbraafste manege paard
... Bij mijn draken paard ken ik precies haar gangen en rare kuren en ik rij natuurlijk wekelijks op haar.. Eerlijk heb ik ook geen behoefte om op een ander te rijden 
) pas een halfjaar bezig met rijden. Weet je hoe eng ik het vond? Ik was al vreselijk bang om eraf te vallen (maar mijn wil om te rijden heeft het gewonnen). Daarna was ik bang om erop te klimmen, te rijden (de eerste keer zit je verschrikkelijk instabiel) en uit het zadel te komen. Ook opzadelen was geen sinecure (stel dat het paard het niet wil, wat houdt haar tegen om je een trap te verkopen?). Steeds heb ik dingen moeten doen die ik niet dorst. Van galopperen is het nog altijd niet gekomen (vooral omdat ik een tijdje met blessures aan de kant heb gestaan). Ook heb ik zelf nog nooit op een ander paard gereden dan het ultieme beginnerspaard van mijn manege.