Fjord, type stevige dame, is voordat ze bij ons kwam gereden met stang.
Mooi sier westernding, ongebroken met rondgedraaid mondstuk.

Wij hebben een dubbelgebroken trens aangeschaft, want een stang is nogal wat.
Ze reed eerst voornamelijk buiten met een jongeman, die een soort van western reed (zelf aangeleerd) en waarschijnlijk ook op kracht, maar dat weten we dus niet zeker.
Dit is een grote overgang voor haar, maar heb het idee dat het toch ook niet helemaal is zoals het zou moeten gaan.
Ook zat er een veel te hoog tempo in en we zijn bezig te werken naar ontspanning en wat meer souplesse in hals en rug.
Dit pakt ze erg snel op en gisteren heeft dochterlief er maar 20 minuutjes op gezeten in de bak, want alles ging goed.
Ze neemt het bit braaf in, maar met rijden/longeren zie ik toch iets wat ik niet kan vertalen.
Ze loopt door de hulp heen bij halthouden, vraagt wel netjes teugel voor ontspanning bij halt/stap/draf die ze dan ook krijgt, maar opent vaak haar mond en haar tong is ook erg aanwezig alsof het niet lekker zit ofzo. Kantelt niet het hoofd.
Er wordt wel wat geknabbeld op het bit, beetje schuim. Het bit is de juiste maat, hoofdstel correct afgesteld.
Zonder sperriem is het helemaal goed te zien.
Wat mis ik?
Of is de overgang van stang naar trens nog ff iets te groot?
