Bokt.nl

Yamcha schreef:

Ik ben opnieuw begonnen met leren rijden.
Denk David de Wispelaere. Niet omdat ik een heel slechte ruiter ben, maar omdat het gewoon niet meer werkte.

Nu zo'n 8 jaar geleden ben ik gevallen, hard. Paard galoppeerde, was out of control, door mij dan toch. Fjord in tankmodus, kop erop en gaan met die banaan....... ik spande me, probeerde terug te rijden op zit, werkte niet, ik gaf ophoudingen, werkte niet, wat ik ook deed werkte niet....... paard sprong opzij, en daar lag ik. Ik landde met een zitbeenknobbel op een boomwortel, mijn heup deed direct vreselijk pijn, en ik kon niet opstaan. Naar het ziekenhuis, waar bleek dat ik een ruggewervel gebroken had. Mijn heup bleef zeer doen. Ik moest 6 maanden revalideren.

Ik ben weer begonnen te rijden, maar echt fijn was het toch niet meer. Ik kon niet meer ontspannen op een paard, niet meer loslaten. Wat ik deed, jonge paarden opvoeden en rijden, kon ik niet meer. Ik durfde ook niet meer.

Nu heb ik besloten om het opnieuw te gaan leren. Ik vind het rijden simpelweg te leuk om ermee te willen stoppen, ik heb een geweldig fijn rijpaard, en ik ben echt dol op haar, ik vind de omgang met haar geweldig, en zij zit geweldig.
Ik heb een geweldig fijne instructrice gevonden, en gisteren heb ik mijn eerste zitles weer gekregen, ook de vorige les zijn wij eigenlijk vooral bezig geweest met houding en zit. Ik moest overgangen stap naar draf maken, en weer terug. Met 'zachte billen' zitten, binnenbeen lang en los, buitenbeen en buitenteugel als 'muurtje' om paard te begrenzen. Ik ben weer bij het begin begonnen: leren zitten. Ontspannen. Loslaten.
Niet bezig met hoe het paard loopt, maar bezig met hoe ik zit.

Zij hangt de theorie aan, dat als het paard recht is, het vanzelf zal willen nageven. Het paard moet zélf de onderkaak tegen het bit leggen, en van daaruit een aanleuning opzoeken. En dus rijd ik voltes, en achtjes, voltes die afwisselend rond zijn en er niet uitzien, achtjes die soms heel netjes zijn, en dan weer redelijk dramatisch. Ik voel me een B-ruiter.
Mijn paard loopt dan weer fijn nageeflijk, zij spant dan de buikspieren aan, brengt het binnenachterbeen onder de massa, en maakt de rug bol, en het volgende moment loopt zij weer over de buitenschouder weg, omdat ik mijn buitenteugel er niet aan heb, of mijn binnenbeen niet loslaat. Vervolgens valt zij op de voorhand, omdat ik kijk of ze niet stiekem toch nageeflijk wordt, en vergeet met zachte billen te zitten. Dan weer zit ik te ontspannen, waardoor wij alle kanten op zwabberen. Grappig is het wel, en nu ik dit schrijf zit ik te grinniken. Maar als iemand foto's wil maken is het hopeloos frustrerend, omdat ik dan gewoon wil dat zij netjes loopt, en net dat willen van mij maakt dat zij opspant, en het kaakgewricht stevig vasthoudt, waardoor de foto's natuurlijk bagger zijn.......

Maar zij is een blijer paard. En dat is me heel wat waard.
En ik hóóp een blijere ruiter te worden, zonder angst en stress. Ik wil niet meer bang zijn, ik wil weer genieten van het rijden. Aan het begin van het jaar speelde ik met de gedachte om haar eens te starten, maar nu laat ik dat los, althans ik probeer het, de waarheid gebiedt mij te zeggen dat dat niet helemaal lukt. Bij tijden lukt het wel, maar soms wordt mijn ego mij te machtig, en wil ik vooral zo snel mogelijk Z en hoger met haar rijden.
Maar voor nu ben ik opnieuw begonnen op de klassieke manier. Heel klein en heel simpel. Met een mooie merrie die zo'n beetje 30 kilo moet afvallen, dus niet modelletje sportpaard, en een ruiter die eigenlijk gewoon bagger schijt op een paard, maar gewoon te eigenwijs is om het op te geven.

Amanda schreef:

Zingen, want dat zorgt ook voor een goede ademhaling