Geplaatst Ik heb een beetje een bizar probleem...
Ik zal maar beginnen met de situatie te schetsen.
Ik heb sinds een jaar een verzorgpaard en ik ben er heel blij mee. Er stond in de advertentie wel niet bij dat ik ermee zou kunnen springen, en laat dat nu net zijn wat ik graag fatsoenlijk wilde leren! Het zou toch beter zijn met één paardje te kunnen opbouwen op mijn eigen tempo dan af en toe een manegelesje mee te pikken.
Dus, nadat het vertrouwen er was beginnen springen. Hij had het al gedaan, maar algemeen werd gezegd dat hij het gewoon niet kon/niet graag deed. Mijn idee was dat hij chagrijnig werd net omdat hij het niet kon. Het probleem is dat hij geen afstanden in kon schatten, waardoor een sprong veel enger lijkt dan hij in werkelijkheid is.
Ik wilde al langer bitloos rijden en ben dan ook overgestapt. Mijn paardje hoefde nu niet meer aan het bit te denken (en ik ook niet, werd er altijd zo onzeker van dat ik in een paard zijn mond zat te sturen) en sprong meteen heel wat beter. Ook een springcyclus bij een instructrice met engelengeduld heeft ons veel geholpen. We hebben toen zelfs twee wedstrijdjes meegereden op de manege (60 cm) en dat vond hij echt gewéldig!
Maar in de zomer ging ik meer wandelen en zijn er geen wedstrijdjes en zo. Wel was er bij stal een oude hindernis die ik van onder het stof heb gehaald. Op een aardeweg naast stal kon die makkelijk staan, dus ben ik daar gaan oefenen. We hebben steeds meer opgebouwd en hij kreeg meer en meer zelfvertrouwen, schatte zijn afstanden beter doordat ik me kon concentreren op zijn tempo en we leerden vanuit galop aanrijden (was voorheen een cross, door de onzekerheid.) Zo zijn we tot bijna een meter geraakt! Ik heb me nog nooit zo trots gevoeld: van 0 cm en "de pony die niet kon springen" tot 95 cm!
Maar nu wordt het weer kouder en ik wilde wat meer pistewerk beginnen opbouwen. Dit doet hij niet echt graag, als je twee keer na elkaar gaat (met 3 dagen tussen!) moet je het geen derde keer meer proberen. Maar nu was dit niet het geval, hij was vrij flink, niet met volledige toewijding maar ik was tevreden. Wilde ik ook even een sprongetje gaan doen om dat in de piste ook weer op te pakken (30 cm rechtje.)
Maar nu komt het: ik reed aan vanuit galop en IEEP! De rem erop! Stokstijf stil voor de sprong. Niets aan te doen. Met veel drijven en aanmoedigen ging hij er dan over en werd uitgebreid beloond. Maar elke keer als ik opnieuw wilde aanrijden, was het weer hetzelfde. En algauw wist hij wat we gingen doen en stond hij al stil als ik wilde afdraaien. Ik ben met een vrij goede poging geëindigd en heb hem goed beloond, maar het zat me echt dwars. Het is een vreemd gevoel je pony bewust te voelen stoppen als je een sprongetje aanrijdt. Buiten vindt hij het superleuk! En als hij eenmaal over de sprong is, komt er geen lelijke blik of geen bok. Maar toch doet hij dit (zoals we een jaar geleden begonnen zijn...)
Komt dit dan gewoon omdat het in de piste niet leuk is? Waarom dressuur dan wel (vindt hij nochtans saai, toertjes lopen
)?Ligt de piste te zwaar voor meneer zijn voetjes?
Is het gewoon de moeite niet waard in een piste?
Buiten = leuk, binnen = niet leuk?
Of is er een andere reden voor deze rare kronkel (één van de
) in paardlief zijn hoofd?PS: Ik rij zonder sporen, bit of zweep en wil dit graag zo houden, als dat kan... Toen hij het een jaartje geleden flikte had ik wel nog bit en zweep.)
Alvast bedankt!
