
Even voorop: mijn paard Ricoh is het braafste paard van stal, hij zal nooit een vlieg kwaad doen en hij is enorm werkwillig. Maar tegelijkertijd is hij ook eenkennig. Hierdoor wil hij het terrein niet af, als hij mij niet kan zien, dus: als ik erop zit.
Hij is verkeersmak en vindt niks eng, als ik maar naast hem loop. Buiten laat ik hem zo lopen dat ik naast zijn schouder loop, waardoor hij toch ietwat voor mij loopt, in de hoop het zo op te bouwen. Maar na een paar maanden is er nog geen vooruitgang.
Tips die ik hiervoor al gekregen heb en die niet werken (al geprobeerd):
- ik erop, iemand anders ernaast lopen/fietsen: hij staakt, verroert geen spier meer
- ik erop, ander paard mee die voorop loopt: hij begint te trillen, stapt heel voorzichtig mee, maar na enkele meters staakt 'ie (zie hierboven)
- ernaast het terrein aflopen, paar honderd meter verderop opstappen: hij staakt, wil omdraaien en begint omhoog te komen voor
- boos worden: hij wordt bang en staakt
- lief zijn: hij verzet geen stap en staat gewoon te genieten van de aandacht (can't blame him)
En ik ben zo'n beetje ten einde raad, terwijl ik zo verschrikkelijk graag naar buiten wil. Wij hebben bij stal een heerlijk terrein om een buitenritje van een uur te maken, maar Ricoh heeft blijkbaar een enorme angst voor 'de buitenwereld'.
Het in de bak dressuren en springen wordt nu gewoon routine en dat wil ik doorbreken, ik wil afwisselen. Maar ik heb ook geen zin om dan telkens zelf ernaast te blijven lopen. Nogmaals, hij is helemaal verkeersmak. Tractoren, auto's, fietsen, paraplu's, balonnen, scooters, kinderen, blaffende honden, koeien, eenden, hij vindt het allemaal prima. Als hij mij maar kan zien.
Hij laat zich ook niet meenemen door iemand anders. Als ik op stal blijf en iemand anders probeert hem mee te nemen het erf af (en dan ernaast lopend), dan verzet 'ie ook geen stap meer.
Heeft iemand hier de ultieme tip? Hij is zo verschrikkelijk lief, hij doet met alles zo hard z'n best, maar dit durft hij gewoon niet.

Edit
Misschien handig om te vermelden dat we dit probleem op m'n vorige stal ook al hadden. En hij toen ineens, van de ene op de andere dag, wél naar buiten wilde. Dit hebben we een paar weken achter elkaar op zondag gedaan. Vooral veel tegen 'm gepraat, zoveel dat ik m'n stem kwijt was. Maar toen ging ik op een zondag naar buiten, het was lekker weer en het was druk in het bos. Ik kwam een bocht om en toen liep daar een tweespan en dat vond 'ie eng. Hij wilde aandraven, mocht niet van mij, hij begon te dribbelen en gaf een enorme bok waardoor ik eraf gevallen ben (en niet zo zachtjes ook, met een paard van 1.80m). Hierna durfde hij helemaal het terrein niet meer af. Dus dat zal ook zeker meespelen.

