ik vroeg me af of er mensen zijn die iets vergelijkbaars hebben meegemaakt en tips hebben.
Ik rij al van kind af aan en nu al zo'n 17/18 jaar. Toen ik jonger was kende ik absoluut geen angst, reed ik alles in wat maar gek was, sprong veel en deed aan crossen. Als een pony maar net ingereden was stond ik al met twee voeten bovenop mn zadel en deed trucjes met hem.
Toen ik op mijn 18e op mijn paardje stapte, kwam hij met de voorkant omhoog, stapte naar achter op een glad stukje gras en sloegen we met zn tweeen achterover. Met het gevolg dat ik met de ambulance mee mocht om mijn lichaam in het ziekenhuis te laten fixen.
Ik ben na het herstel weer op hetzelfde paard gestapt en daar nog een aantal maanden op gereden. Uiteindelijk is hij verkocht omdat de mede-eigenaar hem weg wou.
Nu heb ik een super lieve merrie. Echt een droompaard. Ze kan alleen wel iets lomp zijn.
Nu merk ik bij mezelf alleen dat ik bij het springen en bij bijvoorbeeld een stukje lekker door galloperen in het bos erg verstijf in mijn lichaam en het wat eng vind. Vooral bij springen merk ik dat dit erg nadelig is, omdat mijn paard de ondersteuning erg nodig heeft.
Ik heb met rijden niet echt dat ik bang ben, maar bij de wat snellere dingen zal er toch nog wel iets schrik in zitten denk ik.
Ik spring momenteel niet extreem veel met dr en probeer voornamelijk een beetje voor mezelf wat sprongen te maken om het rustig op te bouwen. Ook een galopje door het bos wil ik nog wel doen, maar ik laat dr niet zo volledig gaan.
Ik baal er voornamelijk van dat ik niet meer van die kick kan genieten zoals ik dat vroeger kon en het gevoel heb dat ik er eerder bang voor ben. Het rijden zelf en voor het paard ben ik absoluut niet bang en vind ik geweldig.
Ik zou alleen graag willen dat het meer was zoals vroeger. Blijven oefenen doe ik al. Heeft wel wat zin, maar heeft het de afgelope 5 jaar nog niet opgelost. Heb gelukkig wel de tijd en geduld
Tips?
ik weet dat het raar klink maar toch.