GoldStar schreef:Het feit dat je een dressuur proef kan winnen door deze methode te gebruiken zegt al genoeg. Elk paard dat in de hals aanspant of inbuigt op de manier zoals jij kennelijk doet, zal achter altijd korter lopen. Als het paard op deze manier goed ondertreedt, dan zal het met de neus voor de loodlijn, nog beter ondertreden.
Onderscheidt maken tussen training en proef is natuurlijk leuk om te horen, maar aan het paard zie je tijdens de proef hoe het getraind is. Je kan op deze wijze een leuke bovenlijn ontwikkelen, het inbuigen veroorzaakt onbalans in het paard, omdat het de spiergroepen die met elkaar in een bepaalde relatie staan, niet goed kan gebruiken. Omdat de jurering steeds slechter wordt en de prestatiedrang hoger, laten we bij dressuur steeds meer zien, hoe het tegenwoordig gebeurt, maar als het echte eerlijke dressuur is, juist niet gebeurt.
Door het paard achter de loodlijn te laten werken wordt het paard niet echt los in de kaak zoals het is bedoeld in de dressuur. Je krijgt een schijn aanleuning die goed aanvoelt, maar niet eerlijk, en dus niet goed is.
Als je alle trucjes ziet en begrijpt, om uiterlijke schijnkenmerken op te roepen die indruk moeten wekken dat een paard goed is getraind en gereden, alleen maar om dressuur proeven te winnen, is een aanfluiting voor de dressuur. Een paard dat je met de neus op/tegen de borst traint is niet in balans, vertoont takt fouten, heeft onzuivere gangen enz. Neem maar eens een video op en draai die af met halve of kwart snelheid. Dan zie je wat er mis is. Kijk eens naar goede oprichting in piaffe en passage, de kwaliteit hiervan wordt steeds slechter. Als je een jurylid kan vermurwen met een fraaie uitstraling en een leuke bovenlijn, dan is dat op zich misschien een kunst, maar het heeft weinig met dressuur als rijkunst te maken. Dressuur als rijkunst is fraai, al dat hang en trek werk wat je ziet, geeft eigenlijk aan wat er aan de hand is......
Een goed getraind en gereden paard is zo in de hand te stellen. Een slof is dan niet nodig. Een goed in de hand gesteld paard zie je erg weinig tijdens wedstrijden. Alles waar dwang in zit en wat communicatie tussen ruiter en paard kortsluit, brengt een paard in een onderworpen positie, er is geen sprake van harmonische communicatie tussen ruiter en paard, er is geen partnerschap zoals dat in de zin van dressuur hoort. Als je het maar vaak genoeg fout ziet doen, groei je ermee op en weet je niet beter.
Dat is wat nu gebeurt. Als iemand wint en dit soort methoden gebruikt, wordt het voorbeeld van bekende ruiters als voorbeeld door amateurs genomen en door trainers / instructeurs. Het verkoopt gemakkelijker om te roepen XX doet het ook zo, dan om het verhaal eens echt uit te leggen en proberen te begrijpen. Als ruiters zouden begrijpen wat ze onbedoeld aanrichten, zou dressuurrijden veel leuker kunnen zijn.
Het is alsof ik miin instructeur hoor. Klasse helemaal mee eens. Goed verwoord. Zo is het maar net