pien_2010 schreef:Door de nek daarmee bedoel ik dat ik haar gelijk durchgenick rijdt. Dus ze laat gelijk los in de nek. Ik heb dit geleerd van mijn klassieke instructrices en het voordeel hiervan is dat paard gelijk begint te knabbelen op het bit (dus dan geef ik ook gelijk na) en niet uit elkaar valt als het ware. Ik trek dus niet. Maar ga zitten. Neem teugels op en leg benen zachtjes aan en geef halve ophouding. Dan begint ze te knabbelen. We blijven staan totdat paardje door de nek gaat of ik geloof dat jullie dat aan de teugel noemen. Belangrijk is dat je realiseert dat daar dus niets van geduw of dwang aan te pas komt. Ik heb zachte knabbelende verbinding en paardje is door de nek.
Dit kan natuurlijk pas als paard hierin getraind is en weet wat er verwacht wordt. Sinds ik dit zo toepas, valt ze niet meer op de voorhand want pas als ze mooi door de nek is dan stap ik heel rustig weg en hou haar onder mij. Heel zachtjes begeleid ik haar stap door vlak voordat als linker achter been naar voren komt linker been zachtjes aan te leggen en zo ook met rechts. Dus links - rechts - links - rechts (beetje schommel ritme). Hierdoor zet ze haar achter hoeven meer over de print van de voorhoeven.
Vroeger begon ik altijd met lange teugel omdat ik dat zo geleerd had. Maar ik ervaar nu dat ik haar dan eigenlijk al kwijt ben voordat we goed en wel begonnen zijn, want dan valt ze als het ware uit elkaar en gaat ze gelijk op de voorhand. sinds we dit met succes zo toepassen hangt ze niet meer, loopt op haar eigen benen, sabbelt op het bit en geeft reactie op wat ik doe met de halve ophouding en laat rug heerlijk swingend los. Ik kan uren op dit paardje doorzitten en dat met mijn versleten rug.
Ook ik heb hier eigenlijk alleen nog maar meegelezen en nog niet gepost, maar wil hier toch eigenlijk wel even op reageren.
Dat "durchgenick" zoals jij het toepast, is vanuit de Frans Klassieke methode en meer specifiek de invloed van Baucher, die in Racinet een navolger had.
Het nadeel hiervan is, dat dit vanuit de ruiter dus bewerkstelligd wordt en het "durchgenick" komt niet vanuit het paard.
Het is dus eigenlijk een trucje wat het paard geleerd wordt en heeft weinig tot niets te maken met het losgelassen en nageeflijk zijn van het paard.
De oefeningen zoals jij het beschrijft, pas ik ook toe en juist door die oefeningen wordt het paard vanuit "zichzelf" nageeflijk en losgelassen.
Vanuit die ontspanning en losgelassen zijn, volgt het "dürchlassig" zijn.