suleilitha schreef:Ik noem het dwarsigheid, jij omschrijft het iets anders, Nadya... maar we bedoelen bijna hetzelfde.
Dan heb je nog het klikken tussen bepaalde mensen en bepaalde paarden.
Mijn eigen is bij mij en ook bij de bijrijdster die hem overigens ook uitbrengt, altijd erg gemakkelijk te rijden en zet bijna nooit een stap verkeerd, nou ja jeugdigheid en grappen en grollen laat ik daar even buiten en dat mag bij een jong dier ook.
Gisteren wilde de instructrice er na de les nog wel even op, zij zou hem even uitstappen. Onze verbazing was erg erg groot dat hij, binnen drie meter, het voor elkaar had gekregen om haar tegen de grond te werken. Er was geen land met hem te bezeilen. Ze is nog een tweede keer gaan zitten en kon er nog net op tijd afspringen want hij veranderde bijna in zo'n elektrische rodeostier. En dat terwijl de beste meid echt niets had gedaan waar hij last van zou kunnen hebben. Hij moet haar gewoon niet, that's all.
Maar ik vind dat geen 'dwarsigheid', hoor. Ik zou ook niet zitten te wachten op een samenwerking met iemand die ik niet moet.
Dan houdt het gewoon op. Ik vind paarden daar heerlijk en eerlijk in.
Die van mij is ook een 'miepiemiep' bij sommige mensen. Zo ging er laatst een vriendin op hem rijden, die de teugels meteen strak aannam (want zonder bit, oh eng
) en ze plofte echt in het zadel, wat Sam niet prettig vindt. Toen gaf hij een bokje, wat hij echt nooit doet. Ik stond echt effe te kijken, maar vond het een hele eerlijke reactie van hem op haar ietwat ruwe manier van zitten op zijn rug.