Geplaatst: 10-06-05 09:43 Aqua8horse schreef:Dat ben ik niet met je eens Aimee. Uiteraard is een paard in real life het mooiste om te beoordelen. Ik heb het over die ene foto. Ik zie daar wel angst en dat heeft niets met fantasie te maken. Ik heb het alleen over wat ik zie aan dat plaatje, niet over feiten of iets dergelijks. Er is volgens jou een wezelijk verschil in waarneming, is daar dan ook per definitie een verschil tussen goed en fout?
Jij kent mij niet en je weet ook niet wat ik kan zien of niet zien en wat ik wel of niet kan beoordelen. Ik vind het nogal ver gaan om een onderscheid te maken in waarneming. Ik zie wat ik zie en ik ben niet van plan omdat beeld anders te stellen omdat er anderen zouden zijn die dat anders zien. Ik vraag toch ook niet van jullie om dat te doen. Ik zeg mijn mening en ik zou het kunnen waarderen als jullie die ook zouden kunnen respecteren zoals ik jullie mening en waarneming ook respecteer.
Ik heb nergens een kwalificatie van goed of slecht aan verbonden.
Ik probeer alleen aan te geven dat je je voorziet van erg beperkte informatie als je enkel naar een plaatje kijkt en daar verbindt jij ook nog eens vergaande conclusies aan.
Als je objectief (zonder je gekleurde bril) naar de praktijk zou kijken en de praktijk aan den lijve mee zou mogen maken, zou je tot andere conclusies komen.
Verschil in waarneming:
Lang, héél lang geleden liep ik als klein penny-pony meisje rond op de hoofdstedelijke ponyclub. Zij bezaten drie zwarte pony's, twee vossen, twee fjorden en nog een hele zooi die er niet toe doet. Gespannen zat ik dan in de kantine te wachten tot de "indeling" klaar was en ik dus te weten kon komen op welke pony ik mocht rijden. Die ene mooie zomer dag klonk het zo; "Aimee, je mag op Pepsi." Grote, verschrikte ogen waren bij mij het resultaat. Niet omdat Pepsi niet lief en braaf was, maar omdat Pepsi één van die drie zwarten was. Ik liep het weiland in, zag drie zwarte pony's staan... zoek de verschillen.... ik kon ze niet vinden.... hoe moest ik nou in vredesnaam weten welke pony ik mocht rijden. Uiteindelijk heb ik ze alledrie uit het weiland gevist, alledrie gepoetst. Waarna ik zenuwachting voor de boxen liep te ijsberen "wie ow wie zou de pony zijn die ik moet opzadelen." Hardnekkig probeerde ik onderscheid te maken, maar voor mij waren ze gewoon alledrie zwart en dus eigenlijk alledrie Pepsi. Gelukkig hielp m'n juf me uiteindelijk uit de brand.
Later, véél later kon ik niet begrijpen dat ik ooit zo blind had kunnen zijn. Pepsi was immers een New Forrester, Gwyneth een echte typische Welsh cob en Tessa was ook een héél ander type.
Kortom; met de tijd veranderde mijn waarneming omdat ik leerde waar ik naar moest kijken.Dat gebeurd niet alleen bij het herkennen van verschillende paarden. Dat gebeurd ook bij het herkennen van een goedgaand paard: als penny-pony meisje vond ik een paard waanzinnig lopen als ie "aan de teugel" ging... met de tijd leerde ik dat er véél meer bij komt kijken en dat die voorkant eigenlijk niet eens zo belangrijk is.
Dit proces van "leren waar te nemen" geldt niet alleen voor paarden, ook bij mijn studie sta ik telkens weer versteld als mijn docent me op een kenmerk van een gebouw wijst, dat ik zonder zijn aanwijzing niet bewust en expliciet had waargenomen.
Kortom; misschien zíen we wel hetzelfde, maar mensen zijn zich niet bewust van hetzelfde waardoor er heel selectief met het waargenomene wordt omgegaan.
) de ontspanning te bewaren. 
