Yamcha schreef:'t Is niet om het schakelen dat ze aan de teugel komen hoor.
Het is vooral omdat het paard aan de hulpen staat, maar er speelt nog zoveel meer mee. Paard moet los zijn in het lijf, fris in het hoofd, alert op de ruiter, en vertrouwen in de ruiter(hand) durven hebben. Hoe kan een paard nu nageven als ruiter niet loslaat in het lijf, in rug en bovenbenen, strak en stijf blijft in de hand. Dan kun je schakelen wat je wil, maar ze worden er niet nageeflijk van.
Ik blijf het roepen, en ik roep het hier al jaren: het begint met de ruiter, met een goede onafhankelijke zit, waarmee je je paard niet in de weg zit. Een paard zal de rug niet durven loslaten als de ruiter erop bonkt, een paard zal de buikspieren niet aanspannen als het niet aan de hulpen staat, en alert is op het been, en vooral op zit- en gewichtshulpen.
Ik kan mijn paard naar voren en terugrijden op zit, ik kan wendingen rijden op mijn zit, ik kan zijgangen rijden op zit en gewicht. Mijn handen zijn ervoor om een stabiel contact te houden met de mond, en anders niet, ik sluit hoogstens de buitenteugel iets meer door, of geef een heel klein kneepje voor stelling, maar mijn binnenhand is altijd luchtig, mijn buitenhand eraan, maar niet te zwaar.
Basically doe ik niets om paard aan de teugel te krijgen en toch geven ze na. Dat is om een zachte hand en omdat ze buikspieren durven aanspannen en de bovenlijn los durven laten. Daar begint het mee. Altijd.
Prachtig gesproken, je bent een ruiter met verstand

En dan als laatste voor iedereen die het leest zoek een goede en dan bedoel ik echt een goede instructeur, niet de goed koopste. Liever een keer per maand goed les. dan elke week slecht les. En geniet van je paard ik doe dat elke dag .