Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola
Jules_JP schreef:Heel vervelend is dat! ik heb zelf ook al dikwijls met paarden gesprongen die tijdens dressuur heel aangenaam lopen, maar het moment dat ze moeten springen precies peper in hun achterste hebben :p het beste wat dan helpt is idd heeel veel geduld hebben, vooral met je zit goed aanrijden en goed zwaar in et zadel zitten, pas op et allerlaatste moment in verlichte zit gaan. en ik vrees idd dat als je hem zal 'leren' voltes maken voor de sprong, hij mss sneller zal weigeren, ik zou et alleszins eerst proberen uit stap erop af te komen, dat hij idd geen tijd heeft om in galop aan te springen. veel succes!
In het begin kon ik alleen maar met iemand anders buitenrijden en dan mijn paard er achter plakken. Maar nu gaat het alleen ook al heel goed. Ik moet haar nog steeds wel consequent terugzetten als ze probeert om als een komeet te vertrekken, maar ze accepteert dit wel al steeds meer. In stap is ze braaf, maar als ik wil aandraven of galopperen vertrekt ze veel te hard. Wat wel goed helpt is om te gaan wijken in het bos, van links naar rechts en terug en als ze dan rustig is weer opnieuw aandraven. Maar soms moet ik dit wel tig keer doen voor ze enigszins acceptabel wegdraaft
En soms lukt het alsnog niet. schoentje schreef:Dat is dan dus de taak hem dat toch te leren, dan duurt het maar wat langer. Het is heel belangrijk dat je de spanning kunt laten afvloeien. Zodra hij stil staat moet je ook wel weer snel genoeg weg stappen, anders krijg je inderdaad weer spanning doordat hij niet wil stilstaan.

Hij heeft nog dagen dat ie niet graag stilstaat en dat het iets meer moeite kost, maar over het algemeen genomen zet je hem stil en kan je als het moet, een kwartier staan banketstaaf terwijl ie stilstaat.
nog niet eens 30cm geloof ik!

Nikass schreef:hmm ja, dat valt te proberen. Mijn paard heeft overigens precies hetzelfde op een buitenrit: dan moet alles het liefst hardIn het begin kon ik alleen maar met iemand anders buitenrijden en dan mijn paard er achter plakken. Maar nu gaat het alleen ook al heel goed. Ik moet haar nog steeds wel consequent terugzetten als ze probeert om als een komeet te vertrekken, maar ze accepteert dit wel al steeds meer. In stap is ze braaf, maar als ik wil aandraven of galopperen vertrekt ze veel te hard. Wat wel goed helpt is om te gaan wijken in het bos, van links naar rechts en terug en als ze dan rustig is weer opnieuw aandraven. Maar soms moet ik dit wel tig keer doen voor ze enigszins acceptabel wegdraaft
En soms lukt het alsnog niet.
Ik was vroeger zeker zenuwachtig - soms bang - als ik naar buiten ging. Het gevoel dat je de controle niet hebt en je afhankelijk bent van anderen en de hoop dat je paard zich gedraagt, maakt wel onzeker. Nu kan ik soms voor springen (ik doe het veel te weinig) wel een beetje zenuwachtig zijn, maar alleen als de hindernissen boven de 80 cm gaan. Dan gaat ze namelijk als een komeet er op af en op het allerlaatste moment nog nèt er omheen. Met als gevolg dat mijn knie achter de paal blijft hangen. (hindernissen lager dan 80 neemt ze hoe dan ook wel).
omdat ik weet dat ik het wel oplos.
maar het heeft wel wat stress en ademhalingsoefeningen gekost om zover te komen dat ik alleen met haar op stap kan. Rengalop doe ik trouwens liever alleen dan in een groep. Dan is ze beter te hanteren.