In een hoek zetten moet je ook nooit doen, het paard moet wel KUNNEN uitwijken, anders kan je nooit zien waarvoor hij uit wil wijken. Zeker wel met het hoofd dwars zetten, dus naar een muur of hek.
Ook zeker opstappen met een hulp-kratje of zoiets, dat geeft ook weer wat minder stress.
In de grond blijft dit echter inderdaad een gevolg van eerdere veronachtzaming, van het allereerste begin.
Een paard dat al niet op zich laat stappen, en, er eenmaal opzittende gaat dribbelen en niet de aanwijzingen van de ruiter afwacht, is dus al "zelf begonnen".
Dat lijkt me geen goed begin om vervolgens mee te gaan rijden, ook niet ls mensen dan zeggen : Ja maar daarna doet hij het toch wel goed. Ja dat snap ik, een paard is een bewegings-dier. Hier wordt een inschattingsfout gemaakt want:
Hij moet OM TE BEGINNEN het goed doen. Juist een bewegingsdier te leren gehoorzaam stilstaan VOORDAT er aan wat voor beweging dan ook wordt begonnen, is een niet te onderschatten gehoorzaamheidstest.
Ik weet dat sommigen het interessant vinden om te zeggen: ik heb een zo vurig paard, hij wil al vast, zo graag wil hij al gaan. Naar mening is dit volkomen fout ingeschat. Welk en hoe een vurig paard ook, gaat toch niet op eigen houtje de oorlog in? Daarin zal die toch eventjes (dat is toch niet te veel gevraagd) even op de aanwijzingen van diens ruiter moeten wachten? Anders kan je het paard net zo goed meteen diens eigen gang laten gaan.
Wat is nou dressuur?
Dresseren.
Gaat het simpelste als het paard leren een ruiter te tolereren tijdens opstappen al niet, dan wordt het toch het paardenverhaal en geen ruiterverhaal.
Vaak kun je aan het opstappen ook al afleiden, hoe de rest zal gaan. Dat blijft ook overeind als je paard wel stilstaat, ik weet het van mijn eigen paard. En van vele anderen waar ik dan niet zelf op zit, maar die ik wel gereden zie worden.
Het is dus de moeite waard daar tochvoldoende aandacht aan te besteden.