macholover9 schreef:Op zich niet erg. Hij is nog jong en hij kan schrikken. Hij moet het allemaal nog leren.
Ga wandelen met hem met een touwhalster en leadrope. En oefen op veilig/eigen terrein met auto's, paraplu's, plastic etc. Dat is niet alleen om schriktraining te doen voor díe enge dingen, maar ook om het vertrouwen van je paard in jou en omgekeerd te versterken. 'als baasje zegt dat het niet eng is blijf ik gewoon rustig, baasje weet wat goed voor mij is'. (Wat dat betreft zijn paarden goedgelovige sukkels 
)
Pas als dát goedgaat, ga je buiten wandelen.
Citaat:
Maaarr.. In galop over de weg is levensgevaarlijk..! en op zon moment is hij niet te stoppen. Je kunt hem wel sturen, maar stoppen lukt niet. Hij gooit zijn hoofd dusdanig in de lucht, dat je geen controle meer over hem hebt.
Een zwaarder bit of hulpteugels gaan daar niet bij helpen. Als een ruiter aan de teugels trekt als een paard schrikt voelt hij pijn en pijn is een signaal om nog harder te gaan rennen om niet als lunch te eindigen bij een tijger.
Citaat:
Het lijkt of hij het bit gewoon compleet negeert.
Met geen enkel bit op deze aardbol ga je een paard stoppen, al zou je er prikkeldraad om winden, dan nog kun je met een stuk ijzer je paard niet stoppen. Tenzij je er een anker van smeed en dit uitgooit als hij gaat rennen.
Citaat:
Ik vraag mij af wat nu de oplossing is, waardoor ik hem bij me kan houden? Ik het het absoluut niet op hulpteugels en zware bitten. Maar in volle galop over straat is levensgevaarlijk. Hij is gewoon te sterk.
Lees dit verhaal eens:
Maar voor het zover was ging het dus niet geweldig. Jack wilde niets dat ik wilde, als ik aan de rechterteugel trok deed hij zijn hoofd naar links, als ik linksom wilde probeerde hij rechtsom te gaan, en als ik probeerde mijn zin door te drijven ging hij gewoon steigeren. Als ik hem de stal in wilde zetten wilde hij er niet in, en ging gewoon rechtop staan met zijn voorbenen tegen de muur boven de staldeur. Was hij eenmaal binnen dan wilde hij er niet meer uit. Draven kon hij alleen maar op hoog tempo, als je de teugels ook maar even iets liet vieren vloog hij er vandoor. Stoppen was ook al een probleem. Galoperen wilde hij ook niet, vooral niet linksom. Het rijden ontaarde nogal eens in gesteiger, ongecontroleerd ge-ren in het wilde weg, ondanks tie-down en andere fysieke snufjes. Op een dag met minder ideaal gesternte dacht ik tijdens een buitenrit dat mijn paard er met mij vandoor zou gaan, en dat gebeurde prompt ook. Zo'n draver is erg snel, en dat heb ik toen ondervonden. Eerst in ren-telgang, en in de bochten even in galop. Aan het bit kon ik met mijn volle gewicht gaan hangen, maar het werkte niet meer. Dus maar gelaten voor wat het was en me geconcentreerd op het rijden - zonder stijgbeugels - met zo'n 60 kilometer per uur of zo. Thuisgekomen (jaja, nog steeds in het zadel!) werd het tijd om een en ander eens te evalueren.
Het was de hoogste tijd voor drastische maatregelen. Allereerst ging het bit eruit. Ik had ooit het idee dat dat onze "rem" was maar dat was een illusie gebleken. Het is slechts een communicatiemiddel, en je kunt er een onwillig paard niet mee tegenhouden. Zonder bit bleek het zelfs veel beter te gaan! Ik raakte daarom geinteresseerd in alternatieve manieren van paardrijden, meer zoals de Indianen deden, en natural horsemanship. Al snel ontdekte ik Parelli Natural Horsemanship. Het was anders. Heel anders. Maar ik wilde ook iets anders, dus ik besloot het een kans te geven.
Het was terug naar af. Erger zelfs: Eraf. Een tijdje niet meer op het paard, maar naast het paard: Grondwerk! In korte tijd leerde ik mijn paard besturen vanaf de grond, en bezag het paard mij met heel andere ogen. Van overheersende vleeseter die niets van paardencommunicatie begreep werd ik gepromoveerd tot kuddeleider. Daarna weer paardrijden, maar nu heel anders! Als je, op de grond staande, een niet aangelijnd paard kan laten stoppen en achteruitlopen door slechts een vinger op te heffen, dan heeft dat beslist zijn invloed op het rijden. Los daarvan, het leren rijden volgens Parelli gaat zonder bit, en met maar eenteugel. De one-rein-stop, nodig om dit soort paarden te allen tijde te kunnen stoppen, leer je op die manier snel aan. Daarna wordt je geleerd te rijden met behulp van "focus". Paarden voelen heel goed aan wat de ruiter wil, het paard doet wat je denkt, dus gebruik je het denken om je paard van snelheid en richting te laten veranderen, letterlijk zonder teugels. Inclusief bewegingen als zijwaarts gaan.
Binnen twee maanden was ik verder dan ik daarvoor ooit ben gekomen. Kennissen kenden mijn paard niet meer terug. Die twee maanden terug-naar-af waren een goede investering gebleken. Nog een maand later slaagde in voor mijn Parelli-level-1 test. Hiermee werd ik de tiende Nederlander die zijn PNH-level 1 heeft gehaald. Inmiddels is Jack een door-en-door betrouwbaar paard gebleken waarmee ik zelfs in vijf dagen van Drenthe naar Brabant ben gereden, op een halster...
(http://www.paardnatuurlijk.nl/history.htm)
nog meer verhalen en heeeeeeeeel veel kennis over bitloos kun je hier vinden:
http://www.bitloospaardrijden.info
Citaat:
Overigens zijn we intussen bezig met hem aan tractoren en dergelijke te laten wennen. Waarschijnlijk gaat hij binnenkort een tijdje op stal bij een boer, die dagelijks met zijn werktuigen langs de weide op moet.
goed plan! 
Overigens; toen ik natural-in-wording was, vond ik bitloos rijden voor mietjes voor sukkels die met touwtjes zwaaien en hun paarden instralen 
. Totdat ik van mijn paard knalde 
, met bit en thiedemann 
. Toen ben ik ook opnieuw begonnen: Parelli natural horsemanship en bitloos. Geen controle problemen meer gehad.
Geplaatst: 21-07-11 12:51 
). Maar dit alleen op heeeel goed vertrouwen!
Wederom betrek ik mezelf erin: Mijn paard liep daar eerst fijn op, na een tijd kon ze niets meer verdragen in haar mond of op haar hoofd.
