Bokt.nl

**Geplaatst**: 14-05-11 09:45

Geplaatst: 14-05-11 09:45

Na een flinke val, heb ik ook 3 jaar lang niet meer gereden.
Toen een fjord gekocht om weer vertrouwen te krijgen. Dat lukte niet, toen heeft mijn man een fijn, bom proof paard gekocht voor mij en met haar heb ik weer een groot deel van mijn vertrouwen terug gekregen.
Ook durfde ik inmiddels weer op onze fjord, hier kan ik inmiddels mee lezen en schrijven. Nu inmiddels heb ik mijn grenzen enorm verlegd en een heel sensibel paard gekocht. Hier ben ik nu heel verzichtig mee bezig om mijn vertrouwen in te krijgen. Gelukkig krijg ik veel hulp van mijn instructrice..
het schrikken zit er nog steeds in en idd mijn ademhaling zit ook bij mij tussen de wenkbrouwen. Maar met hele kleine stapjes, probeer ik toch steeds mijn eigen grenzen te verleggen.

**Geplaatst**: 14-05-11 09:58

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 14-05-11 09:58

Mag ik me ook even melden?

Ik ben angstig geworden op de manege, jaren geleden.
Ik reed altijd op hetzelfde paard, in de "gehandicaptenles". Dat paard reed ik al heel lang, en ik wist precies dat zij niks deed

Tot ze kreupel was, en ineens met pensioen ging. Toen moest ik op een ander paard, één die bekend stond om zijn bokken als hij buiten meeliep.
Mijn eerste les was...juist, buiten.
Later ben ik op een ander paard gegaan, toen was ik al gespannen en als ik dan wilde aandraven ging ze scheef op de hoefslag staan en met aansporen deed ze een stap naar achteren.
Toen durfde ik niet meer, het liefst had ik de hele les iemand naast me lopen.

Gelukkig is er een tijd daarna iemand geweest die me aardig van de angst af had geholpen, maar daar moest ik door omstandigheden ook weer weg.
Nu werk ik opnieuw op een paardenstal, en mag ik ook weer rijden. Ik heb al aangegeven dat ik het spannend vind, en dat was niet erg

Ik leer nu ook longeren, en merk dat ik het eng vind als een vreemde pony er ineens vandoor schiet (voor zover dat kan in een afgesloten longeercirkel) of in de galop al stuiterend wat naar binnen komt.

Ik kan me ook goed voorstellen dat je die angst krijgt door een val, hopelijk kunnen we elkaar wat steunen

**Geplaatst**: 14-05-11 10:10

Geplaatst: 14-05-11 10:10

Ik ben na een aantal ongelukken ook niet meer de pittigste ter wereld

Ik heb 1 keer een half uur verlamd op de grond gelegen, 1 keer met paard en al gevallen en 1 keer heb ik 2 uur lang met een gebroken bovenarm in m'n uppie in de Pyreneeen gelegen.

Het enige dat mij helpt is echt keihard door de angst heenbeuken en de humor er van inzien als een paard er even vandoor sprint. Ik laat me echt niet leiden door m'n angst, daar ben ik te trots voor

Maar mij zul je niet meer zo snel op een paard zien stappen dat al bekend staat om rare grollen

(bokken en rennen vind ik dan weer niet zo erg). Jonge paarden inrijden doe ik ook niet meer.

Verder kun je natuurlijk les nemen bij iemand die goed met angst om kan gaan

**Geplaatst**: 14-05-11 10:13

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 14-05-11 10:13

@ phormicola: verlamd op de grond, gebroken bovenarm in de middle of knowhere...ik snap dat je dan voorzichtiger bent!

Door de angst heen is ook wel een goeie, al is dat wel moeilijk...

**Geplaatst**: 14-05-11 10:15

Geplaatst: 14-05-11 10:15

Zelfde probleem hier! 4 maanden geleden van een jonkie afgedonderd en rug gebroken. 2 operaties en 8 maanden niet rijden. Korset is er net af en ben nu weer wat bezig met paarden, in het land zetten, longeren. Nu was ik al de dapperste niet, maar nu al helemaal niet meer. Omdat ik nu heel kwetsbaar ben schrik ik van elke onverwachte beweging. 'Stel dat hij ineens wegrent dan krijg ik een ruk'.
Ik vind het gewoon eng dat je niet altijd de controle hebt, want het blijven levende dieren.

**Geplaatst**: 14-05-11 10:22

Geplaatst: 14-05-11 10:22

Nou, ik meld me ook even

Inmiddels al een jaar niet meer op een paard gezeten.

Sinds mijn zevende jaar zit ik op een paard. Alles vond ik altijd prima en overal stapte ik op. Vreemde paarden probeerde ik uit hoe hoog ze konden springen. Reed vaak zonder zadel en galopeerde altijd knoeterhard. Bokken moest ik hard om lachen en er van af vallen was niet erg. Met een dansend paard voor een stoplicht was geen probleem en het paard op een lang stuk laten gaan was ook leuk, ik kreeg haar niet altijd direcht weer terug, maar ach, who cares.
Ik heb er vaak onder gehangen, naast gehangen en ben er af geschoten en het was allemaal nooit een probleem.

Toen ben ik er twee jaar tussen uit geweest. Maar het begon te kriebelen. Toen ben ik een haflinger hengst gaan rijden. In principe ging het goed,, maar het was nogal een sensibel dier en dat voor een haf

Ik kon nooit fatsoenlijk opstijgen, zijn eigenaar moest hem vasthouden. Zodra hij door had dat er ook maar 1 voet in de stijgbeugel was, stond hij al rechtop. Maar goed, ook met een gebroken bit was hij niet te rijden, dus we reden met stang. De instructrice stond dit niet toe, dus toch maar een gebroken bit. Tijdens de springles ben ik er 2 keer afgevallen, maar tijdens de reguliere les, is hij zo verschrikkelijk gaan rodeoen, dat ik het niet meer kon uitzitten en hij me over de bakrand heeft gesmeten, recht op mijn hoofd. Ben 5 weken met een zware hersenschudding uit de roulatie geweest. Ik had angst ontwikkeld en ben dus even gestopt met de paarden, ook mede door verhuizing.

Op een gegeven moment komt er een paard op mijn pad. 18 jaar en kreupel en in erbarmelijke omstandigheden, ik kon er niet op rijden, maar dat gaf niet. Met haar heb ik mijn angst voor paarden weer naast me neer kunnen leggen. Later kreeg ik een tinkerveulen. En daar kan ik mee lezen en schrijven.
Ik heb hem laten beleren en hij deed alles braaf, schrikparcours, alles was geen probleem. Van vogeltjes schrikt hij nog wel es. Hij kan wel lomp zijn als hij bang is en let dan niet altijd even goed op.
Ik ben hem zelf gaan rijden en dat ging prima. Eerst wat gespannen, maar na een aantal rondjes kwam de rust.
Waarschijnlijk ben ik toch te afwachtend geweest en heeft hij me er afgegooid na een paar flinke bokken. Gevolg een gebroken sleutelbeen. Deze wilde niet helen en na 5 maanden is er een plaat op gezet. Heel vervelend met een man op zee en een kind van 4 jaar en wonend in een dorp. Autorijden mocht niet. Inmiddels heb ik een bijrijder die hem voor me rijdt en hij is heel braaf, ook al moet je hem soms nog wel de hoek in sturen. Ik neem mijn tijd. Tzt wil ik gaan lessen bij de vrouw die hem heeft ingereden.
Ik voel wel heel erg veel druk om er weer op te gaan zitten, want daar heb je immers een paard voor? Maar ik doe het op mijn eigen tijd. We zien wel.

**Geplaatst**: 14-05-11 10:48

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 14-05-11 10:48

Rijden jullie dan ook allemaal standaard met BP en cap en veiligheidsbeugels etc??

**Geplaatst**: 14-05-11 10:49

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 14-05-11 10:49

nee, alleen met cap. Ik heb geen angst om me pijn te doen, maar angst om controle te verliezen. BP of veiligheidsbeugels helpt daar echt niet bij

**Geplaatst**: 14-05-11 11:00

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 14-05-11 11:00

Ik ook alleen met cap. Zoals Airborn zegt het heeft te maken me gevoel geen controle te hebben. Bij mij zou een BP of veiligheidsbeugels dat controle gevoel niet vergroten.

Jeetje als ik lees wat sommigen mee hebben gemaakt. Verlamd op de grond, gebroken arm. Volgens mij zou ik er na zoiets nooit meer opdurven...

**Geplaatst**: 14-05-11 11:02

Geplaatst: 14-05-11 11:02

Ik heb al 2 caps behoorlijk beschadigd, dus cap sowieso. Ik zit te denken over een airjacket. Meer voor een rustig gevoel tussen de oren. Ik ben wel bang me pijn te doen.
Ik heb een klein kind en niet iemand die me daarin dagelijks kan bij staan, mocht ik weer wat breken. Dus ik wil niet weer iets hebben, waar ik me niet mee uit de voeten kan maken of immobiel in het dorp vast zit.

**Geplaatst**: 14-05-11 11:16

Geplaatst: 14-05-11 11:16

Fiefster schreef:
Ik had dit ook! Maar alleen met buiten rijden. Mijn paard was altijd zo heet buiten en ik maakte dat alleen maar erger. Ik dwong mezelf om het toch steeds weer te proberen, maar dat voelde stiekem niet goed. Smalle landweggetjes met aan beide kanten een slootje waren een hel voor mij.
Ik heb nog steeds niet echt een oplossing voor dit probleem gevonden, dus ik lees mee met de tips die gegeven worden.
Ik wil er echt iets aan doen, want als je je angsten niet aanpakt, worden ze alleen maar groter!

Dit heb ik ook. Ben echt een bange schijterd als het op naar buiten gaan aankomt en dat voelt paardlief natuurlijk haarfijn aan, waardoor mijn zeer betrouwbare, bomproof paardje veranderd in een rille kikker die schrikt van een witte steen.....

**Geplaatst**: 14-05-11 11:48

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 14-05-11 11:48

Ik rijd wel altijd met cap maar niet met bodyprotector. Ik weet ook dat een bodyprotector mijn gebroken rug niet voorkomen had omdat ik op m'n stuitje viel. En met een bp kan ik gewoon niet ontspannen rijden. Ik zit als een stijve hark en dan vind ik ontspannen nog moeilijker.

**Geplaatst**: 14-05-11 11:54

Geplaatst: 14-05-11 11:54

http://www.etoiletraining.nl/Angst_voor_paard_(rijden).html

**Geplaatst**: 14-05-11 12:12

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 14-05-11 12:12

Dus het is bij jullie ook de angst om de controle te verliezen?
Wat een herkenning hier!

**Geplaatst**: 14-05-11 12:12

Geplaatst: 14-05-11 12:12

Ik rijd ook enkel met cap, er gaan de engste geruchten rond over die BP's...
Als je op een paard stapt, neem je vaak een natuurlijke houding aan die de meeste mensen aannemen op een paard. Zo'n BP veranderd die... Stel je valt, en laten we van het ergste uitgaan, je valt op je hoofd. Zonder BP kan je hoofd alle kanten op. Met BP word die vrijheid verminderd. Je zult mij echt niet zo snel met een BP zien rijden. K vind die geruchten die erover rond gaan maar eng. Ik breek liever mijn nek/rug op een natuurlijke manier, dan dat ik mijn nek/rug breek, omdat er geen vrijheid was om het te voorkomen door een BP...

K ben ook getrapt door paarden, maar ik loop er ook nog gewoon achterlangs als ik wéét dat ze niks doen. K laat wel altijd merken dat ik er ben. Er is enkel 1 paard waar ik niet bij naar binnen stap, want die trapt je letterlijk zijn stal uit. Mij is altijd geleerd dat je gewoon naar binnen moet lopen en geen angst moet laten zien. Nou ik stapte dus mooi met 100% zelfvertrouwen zijn stal in, en hij liet me alle hoeken van zijn stal zien, zonder te trappen... (wat een geluk!) Ik stond in het hoekje van zijn stal met een gigantische paardenkont naar me toe. "Damn.. Als ie nu trapt ben ik dood...." Dacht ik nog, maar wat deed dit beest, hij rende knoerthard zijn stal uit! Sindsdien stap ik niet meer zijn stal in. Vasthouden, en rijden vind ik prima alsi k zijns tal maar niet in hoef. En nog steeds spookt er elke keer in mijn hoofd rond, dat ik heel veel geluk gehad heb met dit paard. Hij had namelijk alleen een trap moeten geven, en ik had dit niet meer kunnen na vertellen...

Ben ook op mijn knie getrapt door een 4 jarige... Ik zat op paps, en meneer dacht van, pap, je zit té dicht achter me, daar heb ik geen zin in. Baf, dat was mijn knie. Kon wel gewoon verder rijden, maar eenmaal terug op stal, had ik een knie zo dik als een voetbal. En helemaal blauw,paars.

Inmiddels alweer 6 jaar verder en ik rijd nogsteeds! Heb ook eens een hele lelijke smakkerd gemaakt, van een paard dat ophol sloeg in de bak... Schoot ineens albokkend in rengalop de volte op. En dat warten geen lage bokjes, maar ze stond bijna recht op haar voorbenen. Dus ik vloog door de lucht, en bam... Op de grond.. Sind dien durfde ik niet meer op paarden die enorm zenuwachtig waren of hard gingen. (ik had alleen dit paard nodig om over mijn angst heen te komen, maar helaas werd ze 2 weken later ingeslapen, wegens ernstige koliek.) Heb dit opgebouwd met een heel betrouwbare merrie. Zodra ze een stapje harder ging schoot ik in de stress, maar ik was een van de weinige die normaal op haar kon rijden, dus werd ik elke week weer op haar gezet. Met veel hulp en tips van mijn instructrice kwam ik erachter dat ze helemaal niks deed. Ze ging wel wat harder dan de meeste paarden (omdat ze het moeilijk vind) maar ze was zo trouw als een hond. Geen bokje niks, en het stuur en de rem zaten er nog gewoon op. Toen ik haar rustig zonder problemen kon rijden, nam ik de volgende stap. Ik ging op een druk paard, dat zo af en toe nog wel eens een bok gaf, maar als je daar met zelfvertrouwen opstapte, was ze zo mak als een lammetje. Maar doordat ik meteen weer in de stress schoot als ik op haar stapte ging ik klemmen, en dacht ik dat ik de rem op moest zoeken, en trok elke keer bijna haar kiezen achterstevoren. Weer een half jaar bezig geweest om haar te leren vertrouwen, en geleerd hoe ik moest remmen, door te sluiten en los te laten. Mijn vertrouwen in dit paard werd steeds groter, maar tijdens een buitenrit ging het fout. Er was een pony uit de groep dat weg schoot, en binnen no-time schoot heel de groep in volle paniek ervandoor. Mijn instructrice riep meteen dat we allemaal de kiezen van onze paarden achterste voren moesten trekken, zodat ze in 1 keer stil stonden, en ik was een van de eerste die stil stond. Alleen het probleem kwam pas toen ze stil stonden. Mijn paard begon te vervelen, door elke keer gras te gaan plukken, te draaien en weg willen lopen, waardoor mijn schrikreactie nog heftiger werd. Ik begon te hyperventileren, en ben een heel stuk met mijn instructrice naar stal gelopen. Een vriendin van mij heeft de groep verder geleid naar stal. Alleen kon ik niet uit die hyperventilatie komen. In een zakje ademen hielp niet, en ik heb denk ik een half uur lang in een zoet drankje moeten blazen door een rietje, en hiervan moeten drinken voordat ik eindelijk rustig werd. Daarna kwamen de tranen, maar inmiddels rijd ik gewoon weer op dit paard. En ik heb een maand of 2 geleden mijn laatste stap gezet. Een erg zenuwachtig druk paard, waarbij het echt heel erg tussen mijn oren zat dat ze onbetrouwbaar was. Maar ik heb haar heel netjes rustig laten lopen, en doordat ik eindelijk kon ontspannen tijdens de galop, kwam ook bij dit paard de ontspanning erin, en ze ging zelfs aan de teugel lopen. Mijn vertrouwen is nu wel weer terug in deze paarden, maar als ze ervandoor schieten, en het zwart word voor de ogen raak ik in paniek, en doe ik alles wat me gezegd word. Daarna komt de schrik en ga ik dus hyperventileren... Maar ik weet nu dat ik het kan! Op naar het volgende waardoor ik weer iets niet durf haha.

**Geplaatst**: 14-05-11 12:16

Geplaatst: 14-05-11 12:16

Butterfly schreef:
Dus het is bij jullie ook de angst om de controle te verliezen?
Wat een herkenning hier!

Nou inderdaad! Goed om te lezen dat ik hier niet alleen in ben. Ik lees mee.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-05-11 12:32

Re: Angstige ruiter

Geplaatst door de TopicStarter : 14-05-11 12:32

Ik rijd ook alleen met cap, en het is inderdaad vooral de angst om de controle te verliezen

natuurlijk hou ik niet van zandhappen en breek ik liever ook niets, maar het ergste vind ik het gevoel dat ik geen controle meer over de situatie heb..

Ik heb een tijdje een paard gereden (vorige bijrijdpaardje) waar ik alleen naartoe mocht als mijn vriendin (die daar al veel langer een paard reed) meeging. In het begin kon dit nog wekelijks, maar toen vriendin een baan kreeg kon ik nog maar 1 keer in de 2 of 3 weken naar t paard toe. gevolg was dat het paard elke keer ontzettend druk was omdat ze verder alleen maar stilstond.. ben zelfs 1 keer met haar over een hindernis gevlogen die in de bak stond (gelukkig geen hoge) omdat ze ervandoor vloog.. Het gevoel dat je een bommetje onder je kont hebt, dat elk moment kan ontploffen.. vreselijk!

**Geplaatst**: 14-05-11 12:56

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 14-05-11 12:56

Ja, dat is het ergste. Het gevoel van 'hij kan nu elk moment ontploffen'. Dan ben ik heul gauw klaar.

**Geplaatst**: 14-05-11 13:14

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 14-05-11 13:14

Ik heb met het paard waar ik op ging nadat mijn 'vaste' paard met pensioen was, ook nog diploma gereden met hem. Wel met iemand ernaast

Stond er op mijn 'protocol': "volgens mij is Jolly verliefd op jou"

die mensen wisten dat ik gespannen was, dus dat was wel lief.

Hier ook alleen cap trouwens.

**Geplaatst**: 14-05-11 15:28

Geplaatst: 14-05-11 15:28

Ik rij altijd met cap en veiligheidsbeugels

Met BP heb ik alleen gereden toen ik - nadat hij een half jaar op rust gestaan had - weer op mijn jonge pony moest gaan zitten en op het asfalt moest rijden ivm opbouwen na een peesblessure. Toen vond ik het noodzakelijk, maar verder rij ik er nooit mee omdat ik het echt niet fijn vind zitten.

**Geplaatst**: 14-05-11 15:52

Geplaatst: 14-05-11 15:52

WHahaha... Heel verhaal getypt... en weg is het ?!?

Ik ben van mezelf een enorme schijterd, doorddat ik een controle-fereak ben en faalangst heb. Dit kom ik ook tegen met paardrijden en met AUTOrijden. Ik heb op een gegeven moment 6 jr geen auto gereden.
Ik ben er weer vanaf gekomen en heb wel wat tips... die had ik hier allemaal staan, maar komen later nog een keer als ik iets meer tijd heb!

Maar houdt moed!

Je kan er echt vanaf komen!

**Geplaatst**: 14-05-11 16:07

Geplaatst: 14-05-11 16:07

ladyratina schreef:
Ik ook alleen met cap. Zoals Airborn zegt het heeft te maken me gevoel geen controle te hebben. Bij mij zou een BP of veiligheidsbeugels dat controle gevoel niet vergroten.

Jeetje als ik lees wat sommigen mee hebben gemaakt. Verlamd op de grond, gebroken arm. Volgens mij zou ik er na zoiets nooit meer opdurven...

Ik was de ruiter waar je bij aanklopte nadat niemand meer op je paard wilde stappen _O-

Vandaar dat het weleens heel erg mis ging

Ik heb na die gebroken arm, dat was m'n laatste ongeluk, drie jaar niet gereden

Ik sprong op de meest ongelooflijke paarden en ik bedacht me dat ik eventjes goed moest nadenken over dit soort zaken :')

Ik heb me in die drie jaar volledig op het lesgeven geconcentreerd. En tja, toen ging het weer kriebelen

Ik rij nu alleen op paarden die mij wel betrouwbaar lijken. De 'uitdagingen' laat ik links liggen, alhoewel ik ook niet van de super brave paardjes hou :')

Beetje gek doen vind ik niet erg hoor! Maar ik ben inmiddels ook getrouwd, dus dan krijg je toch dat je geen risico's meer gaat nemen.

Ik heb veel van die gekke knollen geleerd, nu wil ik gewoon lol hebben

Laatst bijgewerkt door Grapjasjes12 op 14-05-11 16:09, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-05-11 16:09

Geplaatst: 14-05-11 16:09

Kristel_82 schreef:
WHahaha... Heel verhaal getypt... en weg is het ?!?

Ik ben van mezelf een enorme schijterd, doorddat ik een controle-fereak ben en faalangst heb. Dit kom ik ook tegen met paardrijden en met AUTOrijden. Ik heb op een gegeven moment 6 jr geen auto gereden.
Ik ben er weer vanaf gekomen en heb wel wat tips... die had ik hier allemaal staan, maar komen later nog een keer als ik iets meer tijd heb!

Maar houdt moed! Je kan er echt vanaf komen!

Ik ben ook zo'n controle-freak maar bij autorijden heb ik dat gek genoeg niet. Ik vind autorijden hartstikke leuk, ik rij overal naar toe. Terwijl ik weet dat autorijden veel gevaarlijker is. Bedoel, er overlijden iedere dag mensen in het verkeer en toch niet door paardrijden. Denk dat het komt dat die auto niet kan schrikken en er zelf vandoor kan gaan _O-

**Geplaatst**: 14-05-11 16:24

Re: Angstige ruiter

Geplaatst: 14-05-11 16:24

Over de auto heb je idd zelf controle

Het verschil is dat als ik in de auto zit, ik die onder controle heb. Dan hoef ik dus (hopelijk) geen rekening te houden met wat de auto doet.

Als je aan het paardrijden bent met meer mensen moet je je eigen paard onder controle hebben, dat is moeilijker dan een auto

én rekening houden met de anderen.

Als er in het verkeer iets gebeurt en ik moet remmen, trap ik op de rem en sta ik stil.
Als er in een paardenbak iets gebeurt moet ik eerst maar hopen dat mijn paard ook stilstaat als ik dat wil en niet een rodeo begint als reactie op de gebeurtenis :p

Ik geef direct toe dat dit wel heel zwart-wit is, en dat je bij een paard altijd een risico hebt omdat het nou eenmaal levende wezens zijn.
Het helpt voor mij al als ik het paard goed ken, en weet hoe hij reageert. Ook als het een vreemd paard is, maar de eigenaar/instructie mij ervan kan overtuigen dat hij echt geen stap verkeerd doet. Diegene moet ik wel kennen trouwens

het helpt weer niet als iemand die een volslagen onbekende is, mij gaat vertellen dat een eveneens onbekend paard niks doet haha.

**Geplaatst**: 14-05-11 16:25

Geplaatst: 14-05-11 16:25

Ik ben vroeger met een steigerend paard achterover geslagen. Paard kwam bovenop mij terecht, dus: bekken gebroken, heupkommen gebroken, rug gebroken. 5 Maanden ziekenhuis en niet meer durven rijden natuurlijk. Na 25 jaar weer begonnen, een paar keer gevallen en niks ernstigs overgehouden. Op zoek naar een IJslander. Van het eerste paard dat ik ging bekijken en rijden gevallen en sleutelbeen en pols gebroken. Een IJslander gekocht (niet die) en veel gevallen: ribben gebroken, ribben gekneusd. Paard in de verkoop gedaan en toch gehouden uiteindelijk, want het lag gewoon niet aan hem. Sindsdien het roer omgegegooid: andere instructie (zie eerder in dit topic), recht richten, ander zadel, airbagvest en nu rijden we gewoon en ben ik tot nu toe niet meer gevallen, volgens mij vooral door mijn geweldige instructrice. Overigens is niet controle het toverwoord maar ontspanning, want als ik ontspan, dan ontspant mijn paard ook en met de ontspanning komt de controle - voor zover mogelijk bij een levend wezen - vanzelf. Sinds mijn nieuwe instructrice met mij bezig is daarmee, ga ik met sprongen vooruit en sta ik elke les verbaasd van mezelf en mijn paardje