jolin schreef:http://www.twomoons.nl erbij halen. Zo te horen is je paard zo bang dat hij in shock raakt en dat is al heel ver.
Shock???!!! Ja best:
(Quote: Een shock is een acute levensbedreigende toestand waarbij de druk in de bloedvaten te laag is om de vitale lichaamsfuncties in stand te houden. De bloedvoorziening en dus de zuurstofbevoorrading van het hart, de hersenen en andere organen komen hierdoor in het gedrang wat snel resulteert in het afsterven van cellen.
Shock is een syndroom en kan verwijzen naar verscheidene aandoeningen. Naar gelang de oorzaak verdelen we shock in hypovolemische, cardiogene, obstructieve en distributieve shock. Zogenaamde emotionele of psychologische shock zoals vaak vermeld in nieuwsberichten over verkeersongevallen duidt op een mentale toestand na een traumatische gebeurtenis en is
geen acute levensbedreigende toestand. En valt
niet onder shock.: einde Quote.)
Wat ik hier lees krijg ik regelmatig op stal, (ter correctie) zijn altijd vrij goed oplosbare dingen. Ten eerste is het een 'aandoening' die veel voorkomt dus heel vreemd is het niet. Verandering van omgeving, iemand die net even anders opstapt, te weinig vertrouwen, last van de rug (na het inrijden is het natuurlijk wel gevoelig zo is ooit het 'na het inrijden mag ie lekker even een paar maandjes de wei in' ontstaan. Paarden moeten het geestelijk en lichamelijk vaak even verwerken.
Dat zou dus nu ook mijn tip zijn, geef het paard even de tijd. Als je opnieuw begint, brave paardennaast het paard zetten met opstappen en inderdaad opstappen naast een ophoging of via een pootje (liever via opstap) als je het paard toch even rust geeft (stel dat) kun je wel iedere dag even oefenen en hem langs een opstapje parkeren, zelf op het opstapje gaan staan, klopje op de rug en weer weghalen. Of even je voet tegen zijn buik zetten, klopje of snoepje en weer naar stal/wei.
Paard mee laten kijken naar alles wat je doet, had er laatst 1 staan die naar achter sprintte als je je voet in de beugel zette (zonder steigeren dit x) als hij om mocht kijken was het geen probleem, gaf ik em een snoepje als ik mijn been eroverheen ging gooien.